Στην εποχή της κρίσης, ακόμα και η φιλανθρωπία παίρνει άλλη μορφή. Καθώς είναι νωπή ακόμα η ανάμνηση της δολοφονίας των δύο νεαρών αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ από αδίστακτους κακοποιούς, μια δωρεά προς την Ελληνική Αστυνομία αποκτά ιδιαίτερη πολιτική, επικοινωνιακή και συναισθηματική σημασία. Αυτή την εβδομάδα ανακοινώθηκαν δύο τέτοιες δωρεές. Ένας τεράστιος τραπεζικός όμιλος, πρόσφερε στην ΕΛ.ΑΣ. 1.300 αλεξίσφαιρα γιλέκα υψηλής τεχνολογίας (πέρυσι είχε προσφέρει περίπου άλλα τόσα), ενώ ένας γνωστός εφοπλιστής και ποδοσφαιρικός παράγοντας, πρόσφερε στην αστυνομία 200.000 ευρώ για επισκευή μοτοσικλετών και 20.000 ευρώ για τις οικογένειες των θυμάτων.
Πώς αλλάζουν οι καιροί! Κάποτε οι πλούσιοι έδιναν υποτροφίες κι έχτιζαν πανεπιστήμια, σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες. Σήμερα βοηθούν την αστυνομία η οποία, σύμφωνα με τον υπουργό Χρ. Παπουτσή, αντιμετωπίζει «πρακτικές δυσκολίες» λόγω της εφαρμογής του νέου δημόσιου λογιστικού του «νοικοκυρέματος», δηλ. των περικοπών. Και στις δυσκολίες αυτές συγκαταλέγονται και τα ακατάλληλα αλεξίσφαιρα γιλέκα και οι μη επισκευασμένες μοτοσικλέτες.
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ
Αλλιώς τον φανταζόμαστε το «μαρασμό του κράτους» όταν πρωτοδιαβάζαμε μαρξισμό. Ο νους μας δεν πήγαινε στο μαραμένο, το ληγμένο γιλέκο. Η εξουσία (πολιτική, επιχειρηματική, χρηματοπιστωτική, μιντιακή) χρειάζεται μια πανίσχυρη αστυνομία, όχι τόσο για να καταπολεμηθεί το οργανωμένο έγκλημα, αλλά κυρίως για την καταστολή των αναπόφευκτων κοινωνικών εκρήξεων. Το να εκτονωνόμαστε με το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», είναι παιδαριώδες και πρωτόγονο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να ξεχνάμε τον «κύριο» ρόλο της αστυνομίας. Παιδαριώδες θα ήταν, στις σημερινές συνθήκες, το να επιδιώκουμε τη συμφιλίωση λαού και αστυνομίας, κάτι που συστηματικά και με πάθος επιδίωξαν τα περισσότερα ΜΜΕ μετά το μακελειό στου Ρέντη. Το αίμα των δύο αδικοχαμένων νέων χρησιμοποιήθηκε σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό της αστυνομίας από όσες κτηνωδίες διαπράττουν κατά καιρούς τα όργανά της, συχνά με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία.
Συμφιλίωση επιδιώκουν οι εξουσίες, όχι όμως στη βάση ότι και οι αστυνομικοί είναι εργαζόμενοι που απειλούνται από τη νέα φτώχεια, αλλά στη βάση της υποταγής, της σιωπής, της μη διεκδίκησης. Και αν το φτωχό κράτος δεν μπορεί να προσφέρει ένα γιλέκο της προκοπής στα ένστολα παιδιά του, έρχονται οι πλούσιοι ιδιώτες να καλύψουν το κενό.
