Οι κατακτήσεις έρχονται από τον οργανωμένο λαό, δεν τις
χαρίζει καμμία κυβέρνηση δεξιά ή «αριστερή».
«Ζητάμε ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συμπόρευση στον αγώνα για να
μπλοκάρουμε τη νέα επίθεση και στη Βουλή και στο δρόμο. Ούτε μια μέρα ανοχής
μετά τις 6 Μάη. Να τους διώξουμε, αμέσως, και μαζί τους την ΕΕ και το ΔΝΤ. Σε
αυτό το στόχο καλούμε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του
κινήματος να παλέψουν μαζί»
Συνέντευξη στο Στράτο Βουραζέρη
Γιατί λέτε ότι αυτές είναι οι κρισιμότερες εκλογές από τη μεταπολίτευση;
Τούτη η μάχη είναι στιγμιότυπο μιας σύγκρουσης, που όμοιά
της δεν υπήρξε ποτέ ξανά. Πίσω μας έχουμε ένα δίχρονο άγριων μέτρων αλλά και
μεγάλων αγώνων. Και μπροστά μας την επιδίωξη της πραγματικής τρόικας –του
ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου, της ΕΕ και του σάπιου αστικού πολιτικού
συστήματος- να προωθήσουν νέα αντιλαϊκά μέτρα την επομένη κιόλας των εκλογών.
Ζητάμε ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συμπόρευση στον αγώνα για να μπλοκάρουμε τη νέα
επίθεση και στη Βουλή και στο δρόμο. Ούτε μια μέρα ανοχής μετά τις 6 Μάη. Να
τους διώξουμε, αμέσως, και μαζί τους την ΕΕ και το ΔΝΤ. Σε αυτό το στόχο
καλούμε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος να παλέψουν
μαζί. Σε ένα μέτωπο που θα συνενώσει τους επιμέρους εργατικούς λαϊκούς αγώνες,
θα ενώσει την ίδια την εργατική τάξη, θα φέρει στο ίδιο χαράκωμα τους
εργαζόμενους με τα λαϊκά στρώματα που συντρίβονται από την επίθεση. Η
αγωνιστική συμπόρευση και η ψήφος στην πρόταση αυτή είναι επιλογή νικηφόρας
ανατρεπτικής προοπτικής και, ταυτόχρονα, ρήξης με τη «χαμένη τιμή» της
διαχειριστικής και ρεφορμιστικής Αριστεράς.
Ξεχωρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις
και την ανατροπή τους. Αυτά είναι το πρόβλημα ή ο καπιταλισμός και η κρίση του;
Τι είναι τα μνημόνια, της Ελλάδας, της Ισπανίας, της
Ιταλίας; Δεν είναι ο δρόμος που διαλέγουν το κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, οι
τραπεζίτες, η ΕΕ για να βγουν από την κρίση και να σώσουν το ευρώ; Δεν είναι η
πολιτική που ξεζουμίζει τους λαούς, με πρόσχημα το χρέος, για να θησαυρίζουν οι
τοκογλύφοι των αγορών και των τραπεζών; Δεν είναι η επιδίωξη του κεφαλαίου για
μισθούς Βουλγαρίας, ελαστικότητα Μεξικού, φοροασυλία νησιών Καϊμάν, καταπίεση
τύπου Κίνας; Δεν είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων; Δεν είναι η δυναστεία της
ΕΕ, του Δημοσιονομικού Συμφώνου, του ΔΝΤ, των πολυεθνικών; Η κοινοβουλευτική
χούντα, η απαγόρευση του δικαιώματος του λαού να ορίζει τις τύχες του; Η
αντίδραση του λαού στα μνημόνια στρέφεται, αντικειμενικά κατά του καπιταλισμού,
του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ - ΔΝΤ και των κυβερνήσεών του. Ορισμένοι
ανεβαίνουν στο αντιμνημονιακό πλοίο για να το οδηγήσουν σε εθνικιστικές,
φιλοκαπιταλιστικές, φιλοΕΕ θέσεις, όπως ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης και η Χρυσή
Αυγή. Άλλοι για να διαπραγματευτούν τη θέση τους στο αστικό πολιτικό σύστημα,
όπως η ΔΗΜΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το διαχειρίζεται μέσα στον καπιταλισμό και την ΕΕ και γι
αυτό «επικοινωνεί» με τον Καμμένο. Το ίδιο κάνει το ΕΠΑΜ και γι' αυτό
συνεργάζεται με τον Παπαθεμελή. Το ΚΚΕ καταγγέλλει κάθε αντιμνημονιακή πάλη στο
όνομα δήθεν του αντικαπιταλισμού. Δική μας προσπάθεια, αντίθετα, είναι να
αντιπαλέψουμε τον καπιταλισμό συγκεκριμένα, επαναστατικά. Να συνδεθούμε με το
ξύπνημα της λαϊκής αντίδρασης, να αναδείξουμε την εν δυνάμει αντικαπιταλιστική δυναμική
της, να συμβάλουμε στην πράξη, όχι στα λόγια, σε ένα νικηφόρο αντικαπιταλιστικό
επαναστατικό ρεύμα που θα σπάσει τους αντιδημοκρατικούς φραγμούς στην κοινωνία,
στα ΜΜΕ και στη Βουλή.
Ποιος είναι ο στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή τη μάχη;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διακηρύσσει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει
ελπίδα!
Αυτόν μπορεί να τον επιβάλει μόνο ο οργανωμένος λαός, με τα
δικά του ανεξάρτητα όργανα επιβολής της εργατικής-λαϊκής θέλησης. Που όταν
συγκροτείται ως συνολική απειλή ανατροπής της αστικής εξουσίας, κάτι που έγινε
στο παρελθόν, κατακτά 8ωρα, κοινωνική ασφάλιση, συνδικαλιστικές και πολιτικές
ελευθερίες, ανατρέπει νόμους, κυβερνήσεις και εξουσίες. Όλα αυτά δεν τα χαρίζει
καμιά κυβέρνηση δεξιά η «αριστερή».
Η επίθεση του κεφαλαίου μπορεί να ανατραπεί. Μπορεί να
ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, ώστε να περάσει όλος ο πλούτος κι η εξουσία στα
χέρια των εργαζομένων, ο δρόμος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Οι εργατικοί
αγώνες των προηγούμενων ετών, η αραβική άνοιξη, οι πλατείες, τα «Καταλάβετε τη
Γουόλ Στριτ» έφεραν νέα στοιχεία. Και οι αγώνες που δεν νίκησαν πρέπει να
γίνουν πηγή χρήσιμων διδαγμάτων. Όπως και η άνοδος της ακροδεξιάς σε Ελλάδα και
Γαλλία. Γι’ αυτό λέμε πως για να τους ανατρέψουμε, πρέπει να αλλάξουμε, να
υπάρξει ανατροπή του τοπίου και στο κίνημα και στην Αριστερά. Γι αυτό ζητάμε
αγωνιστική και πολιτική συμπόρευση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τι ανατροπή μπορεί να υπάρξει στο κίνημα;
Μπορούμε, αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, να νικήσουμε; Με
συνδικαλιστική κεφαλή τους ομοτράπεζους της Μέρκελ και πρακτικές σαν αυτές του
αστικοποιημένου συνδικαλισμού της υποταγής; Μπορούμε με συνδικάτα που δεν έχουν
να πουν κάτι στον άνεργο, το νέο, τον ελαστικά εργαζόμενο ή νοιάζονται μόνο για
τη δύναμη του κόμματος; Ξεκάθαρα όχι. Γι’ αυτό χρειάζεται φρέσκος αέρας, νέα
κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα την επομένη κιόλας των εκλογών. Γι’ αυτό
μιλάμε για ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Αυτή είναι η καρδιά
ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Γι αυτό μιλάμε για ταξικά ισχυρή,
προλεταριακή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη σύνθεση, τη λειτουργία και τον πολιτισμό της.
Μίλησες για ανατροπή παντού. Και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία εμφανίζεται ως
διακριτό, ισχυρό και ανερχόμενο το αντικαπιταλιστικό πολιτικό ρεύμα, που μπορεί
να ωθήσει σε μεγάλες αλλαγές και ανατροπές. Στο έδαφος της ιστορικής κρίσης του
«υπαρκτού καπιταλισμού», των αγώνων, των ξεσπασμάτων σε όλη τη γη, ξεπηδά μια
φρέσκια τάση ριζοσπαστικοποίησης. Μια στροφή προς τα αριστερά.
Ξαναανακαλύπτεται ο Μαρξ. Ο αντικαπιταλισμός, συχνά εμβρυϊκός, ενισχύεται.
Διοργανώνονται διεθνή φόρουμ για τον κομμουνισμό. Αυτή η τάση διαπερνά όλους
τους πολιτικούς χώρους. Επεκτείνεται, αρκετά μαζικά, και στη λαϊκή βάση άλλων
κομμάτων και ιδιαίτερα στη νεολαία. Σε αυτόν το ριζοσπαστισμό επιχειρούν να
απαντήσουν με σκοταδιστικό, νεοφασιστικό τρόπο η Χρυσή Αυγή και η Λεπέν.
Να, λοιπόν, ποια είναι η πρόκληση, η ανατροπή, η ανταρσία
που πρέπει να γίνει στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Να συνδεθεί με αυτή τη φλέβα. Να
κάνει ό,τι ονειρεύτηκαν αλλά δεν κατάφεραν χρόνια τώρα πάμπολλες ανολοκλήρωτες
προσπάθειες. Να σπάσει το τσόφλι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, να γίνει
μαζικό κοινωνικοπολιτικό ρεύμα. Να ηττηθεί η «θεσμική», η «υπεύθυνη» κουλτούρα
και η διαχειριστική πρακτική που κυριάρχησαν μεταπολιτευτικά στην Αριστερά. Η
υποταγή του κινήματος στην κοινοβουλευτική επιλογή και όχι το αντίστροφο. Η
εμπλοκή σε κρατικές επιχορηγήσεις, σε δημοτικές και συνδικαλιστικές
γραφειοκρατίες.
Γι' αυτό, αμέσως μετά τις εκλογές, θα πάμε αποφασιστικά για
ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα χέρια των μελών και των συνελεύσεων τους. Αλλιώς πώς θα μιλάμε για
εργατική δημοκρατία και έλεγχο παντού στην κοινωνία; Των ζωντανών επιτροπών και
των ανοιχτών οριζόντων, των μεγάλων ιδεών και των γόνιμων αναζητήσεων. Για να
δημιουργήσουμε, μαζί με αυτόν τον κόσμο, την αντικαπιταλιστική-επαναστατική
Αριστερά, την Αριστερά της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής. Την Αριστερά
που έχει ανάγκη ο εργαζόμενος λαός, που θα ταράξει τα νερά και θα κάνει δύσκολο
τον ύπνο του αστικού συστήματος.
Η προεκλογική αφίσα του ΝΑΡ έχει κεντρικό της θέμα την
κομμουνιστική προοπτική. Κάπως ασυνήθιστο αυτό για εκλογές...
Ωριμάζει μια μεγάλη ιστορική σύγκρουση. Το «σοσιαλισμός ή
βαρβαρότητα» έρχεται με ένταση στο προσκήνιο, μαζί με νέες αντικαπιταλιστικές
και κομμουνιστικές αναζητήσεις. Βάλτε κοντά σε αυτά το ερώτημα που απασχολεί το
λαό: «Υπάρχει άλλος δρόμος; Και μετά την έξοδο από το ευρώ τι;». Και προσθέστε
το «ευρώ ή χάος, επανάσταση και κομμουνισμός» του Καρατζαφέρη, του Βήματος και
του Δασκαλόπουλου. Όλα αυτά απασχολούν πλατιές μάζες του λαού και της νεολαίας.
Με τον αντίπαλο να ανεβάζει τον πήχυ, θα μπορούσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
να μείνει καρφωμένη στις παλιές αμαρτίες της Αριστεράς; Σε στρατηγικές
«υπαρκτού» σοσιαλισμού; Σε αντιλήψεις «καπιταλισμού και ΕΕ με ανθρώπινο
πρόσωπο» που οδηγούν σε πολιτικές σχέσεις με σοσιαλδημοκρατικές διεργασίες; Η
συζήτηση και η αναζήτηση για τον κομμουνισμό της εποχής μας, για την
ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, με λογισμό και μ' όνειρο, με
αυτοκριτική αλλά και με τόλμη, είναι κρίσιμη. Είναι στοιχείο της πολιτικής
πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είναι μια διακήρυξη. Έρχεται από την κοινωνία σε μάς
και όχι αντίστροφα. Έχουμε και εδώ μια από τις ανατροπές που πρέπει να γίνουν.
Ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Η ταξική, πολιτική και εκλογική ενίσχυση
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δώσει θετική δυναμική και στην επιλογή αυτή.
