Από τη μεριά του συστήματος, παράλληλα με τα εκβιαστικά
προεκλογικά διλήμματα, γίνεται συντεταγμένη προσπάθεια –ιδιαίτερα προς τη
νεολαία– ώστε να σταθεί απαθής απέναντι στις εξελίξεις, να ανακοπεί η τάση
καταδίκης της κυρίαρχης πολιτικής. «Μην ασχολείστε, κοιτάξτε τη δουλειά σας»,
«μεταναστεύστε για να αναζητήσετε ένα καλύτερο μέλλον» και «η ενασχόληση με
οποιουδήποτε είδους πολιτική γεννάει Τσοχατζόπουλους», είναι μόνο μερικά από τα
κλισέ που χρησιμοποιούν οι κονδυλοφόροι - απολογητές του σάπιου πολιτικού
συστήματος. Εμείς θεωρούμε πως η νεολαία δεν έχει την πολυτέλεια να απέχει από
καμία μάχη. Ως πρώτο βήμα οφείλει και με την ψήφο της να «μαυρίσει» αυτούς που
της «μαυρίζουν» το παρόν και το μέλλον, να ενισχύσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολύ
περισσότερο να στρατευθεί μαζικά στους αγώνες για την ανατροπή την επομένη των
εκλογών. Μιλάει στο Πριν ο Γιάννης Μπαλάσης, μαθηματικός - εργαζόμενος σε
φροντιστήριο, μέλος του γραφείου του ΚΣ της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση
και υποψήφιος στην Β’ Αθήνας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συνέντευξη στον Γιώργο Μιχαηλίδη
– Γιατί ΑΝΤΑΡΣΥΑ,
ανάμεσα σε τόσα αντιμνημονιακά και αριστερά ψηφοδέλτια;
– Παρ’ όλη τη φιλολογία από εχθρούς και «φίλους», θεωρούμε
πως η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι διπλά και τριπλά κερδισμένη, καθώς είναι ψήφος
στράτευσης σε μια Αριστερά ικανή να εμπνεύσει και να εμπνευστεί από ένα κίνημα
που μπορεί να ανατρέψει την επίθεση, που μπορεί να νικήσει. Και αυτό γιατί
θεωρούμε πως υπάρχουν βασικά στοιχεία στην πολιτική γραμμή και την φυσιογνωμία
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αξίζει να ενισχυθούν. Κατ’ αρχάς το πρόγραμμα
αντικαπιταλιστικής ανατροπής σε σύγκρουση με βασικούς πυλώνες της επίθεσης του
κεφαλαίου. Την επιμονή της στην ανατρεπτική κοινή δράση της Αριστεράς για την
άνοδο και την πολιτικοποίηση του κινήματος. Την πεποίθηση πως υποκείμενο της
ανατροπής σε όλες τις καμπές της ταξικής πάλης (από τώρα μέχρι την κατάκτηση
της εξουσίας) θα είναι ο οργανωμένος λαός, με τα δικά του ανεξάρτητα όργανα
επιβολής της λαϊκής θέλησης και θεμέλιο ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό
κίνημα. Την σταθερότητά της στον επαναστατικό δρόμο και την ανάγκη ρήξης με τον
καπιταλισμό.
– Η νέα εργατική
βάρδια εντάσσεται ολοένα και λιγότερο στις παραδοσιακές συνδικαλιστικές δομές…
– Ο νέος εργαζόμενος (δικαίως) αποστρέφεται τον εκφυλισμένο,
εργοδοτικό συνδικαλισμό, που πολλές φορές δεν του έδινε ούτε την τυπική
συνδικαλιστική κάλυψη γιατί δούλευε με διαφορετική σχέση εργασίας, όπως
μπλοκάκι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κ.λπ. Όσο όμως δεν παίρνει προβάδισμα μια
λογική αγωνιστικής ταξικής ενότητας και αναγέννησης του εργατικού κινήματος,
τόσο θα ξεπηδούν τάσεις απογοήτευσης, παραίτησης και ατομικού δρόμου. Σήμερα
προβάλλει αναγκαία η αναζήτηση και δημιουργία νέων μορφών συλλογικής έκφρασης
και διεκδίκησης. Είναι γνωστό άλλωστε πως κάθε γενιά προσεγγίζει την
επαναστατική πάλη απ’ τους δικούς της πρωτότυπους δρόμους. Επιτροπές αγώνα και
αλληλεγγύης των ανέργων, συνελεύσεις και επιτροπές γειτονιάς, νεολαιίστικα
στέκια, αποτελούν μόνο κάποιες από τις πλευρές της ανασυγκρότησης του
νεολαιίστικου κινήματος.
– Τι πρέπει ν’
αλλάξει ώστε η νεολαία να ξαναβγεί ορμητικά στο δρόμο όπως τον Δεκέμβρη του
2008;
– Δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό εγχείρημα χωρίς την
καθοριστική συμβολή της νέας γενιάς. Δεν πρόκειται για δικό μας θεωρητικό
κατασκεύασμα, αλλά για ακλόνητο ιστορικό συμπέρασμα. Από το κίνημα της
στρατευμένης νεολαίας στη Ρωσία τον Οκτώβρη του ’17 που πήρε θέση στο πλάι των επαναστατημένων,
τους ηρωικούς μαχητές της ΕΠΟΝ , τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη
του ’73, έως και τη νεολαιίστικη έκρηξη του Δεκέμβρη του ’08 και την αραβική
άνοιξη στις μέρες μας, διδασκόμαστε τούτο: Πως το μέλλον ήρθε πιο κοντά όταν
διεκδικήθηκε με την αποφασιστικότητα και τον ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό αυτών που
επρόκειτο να το ζήσουν.
Γι’ αυτό χρειάζεται η εμφάνιση ενός μαζικού
αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού ρεύματος στην νεολαία, που θα «στήσει ξανά
στα πόδια του» το κομμουνιστικό πρόταγμα της εποχής μας. Για να μην καθηλωθεί
στις ατέλειωτες ουρές στον ΟΑΕΔ ή στα γραφεία μετανάστευσης, χρειάζεται από
γενιά χαμένη για το σύστημα να μετασχηματιστεί σε γενιά κερδισμένη από την
ανατροπή. Κι αυτό γιατί η μόνη εναλλακτική, απέναντι στον γερασμένο και
παρηκμασμένο καπιταλισμό που έχει να προσφέρει στη νέα γενιά μόνο «αίμα και
δάκρυα», είναι ο μαχητικός αγώνας για την ανατροπή και η πάλη για να έρθει πιο
κοντά «η νιότη του κόσμου», ο κομμουνισμός.
