Η δικηγόρος Αλέκα Ζορμπαλά συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο
Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πολιτικά ενταγμένη από τα φοιτητικά χρόνια στην ΕΚΟΝ
Ρήγας Φεραίος και στο ΚΚΕ Εσωτερικού, αργότερα στην ΑΚΟΑ, διετέλεσε δημοτική
σύμβουλος Δήμου Αθηναίων με την «Συμπαράταξη για την Αθήνα», με επικεφαλής τον
Λέοντα Αυδή. Μέλος της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας σήμερα, μιλά
στο Πριν για τις εκλογές και την Αριστερά.
Συνέντευξη στην Κατερίνα Σταυρούλα
– Γιατί ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα;
– Στήριξα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις προηγούμενες βουλευτικές
εκλογές. Σε αυτές τις εκλογές αποφάσισα να συμμετάσχω ενεργά και μέσα από τα
ψηφοδέλτιά της. Γιατί οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, απειλητικές και εφιαλτικές.
Γιατί τίποτα και για κανέναν δεν είναι ίδιο πια. Γιατί οι ζωές μας άλλαξαν
χρώμα. Γιατί ο χρόνος είναι εναντίον μας. Γιατί το μετέωρο βήμα, η κριτική
αποστασιοποίηση δεν ταιριάζει στους ανθρώπους της Αριστεράς, ως διαρκής στάση
ζωής. Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Πρώτο, προτάσσει ευθέως και διεκδικεί το όραμα του
κοινωνικού μετασχηματισμού μέσα από πολιτικές, κοινωνικές και προπάντων
κινηματικές παρεμβάσεις. Δεύτερο, θέτει ξεκάθαρους, άμεσους πολιτικούς στόχους
(διαγραφή χρέους, έξοδο από ΕΕ, ευρώ, εθνικοποιήσεις τραπεζών, εργατικός
έλεγχος στρατηγικών παραγωγικών μονάδων κ.λπ.). Τρίτο, οι άνθρωποι και οι
πολιτικές συλλογικότητες που την συγκροτούν, αποδέχθηκαν την πρόκληση
συνεύρευσης ανθρώπων και πολιτικών διαφορετικών αφετηριών, σε ένα ενωτικό,
μαχητικό εγχείρημα, με δράση σε θεσμικό, αλλά κυρίως σε κινηματικό επίπεδο,
αποδεικνύοντας ότι τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα συγκροτούνται στη βάση και στη
πράξη.
– Προέρχεσαι από ένα πολιτικό ρεύμα (ξεκινώντας από το ΚΚΕ
Εσωτερικού) με όραμα την Ευρώπη των εργαζομένων. Η ΕΕ σήμερα είναι ένα
«κολαστήριο» των λαών. Ποια η θέση μας;
– Καταρχάς άλλο η Ευρώπη των εργαζομένων και άλλο η θεσμική,
νομική, πολιτική και οικονομική οργάνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της
ευρωζώνης. Ευρώπη των εργαζομένων από την άποψη της αντικαπιταλιστικής
επαναστατικής Αριστεράς μπορεί και πρέπει να σημαίνει διεθνιστική ενότητα των
λαϊκών τάξεων και στρωμάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ενάντια στο κεφάλαιο. Και
αυτή την Ευρώπη δεν την χαρίζουμε. Θεσμική, νομική, πολιτική και οικονομική
οργάνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης σημαίνει ενότητα των αστικών
τάξεων της Ευρώπης, υπό την ηγεμονία των πιο επιθετικών μερίδων του
ολιγοπωλιακού κεφαλαίου, ιδίως του γερμανικού, για την επίταση της ταξικής
εκμετάλλευσης. Αυτή η Ευρώπη είναι η Ευρώπη του κεφαλαίου, είναι η Ευρώπη που
συνταγματοποιεί τον καπιταλισμό, ως το μόνο νόμιμο πολιτικό σύστημα, που
συνταγματοποιεί τη φτώχεια και είναι το «κολαστήριο» των λαών. Αυτή η Ευρώπη
δεν μετασχηματίζεται. Επομένως η πάλη για την «Ευρώπη των εργαζομένων»
προϋποθέτει τη διάλυση της Ευρώπης του κεφαλαίου.
– Υπάρχει σήμερα μια άλλη Αριστερά, που υπερβαίνει ΚΚΕ και
ΣΥΡΙΖΑ;
– Σαφέστατα! Υπάρχει καταρχάς αυτό που θα αποκαλούσα
«κοινωνική Αριστερά και αμφισβήτηση», αυτό το μαχητικό κομμάτι, που βγήκε στους
δρόμους και γέμισε τις πλατείες, τραγούδησε, φώναξε, αντιστάθηκε, συγκρούσθηκε,
σπάζοντας έτσι το μονοπώλιο της κρατικής βίας, τραυματίσθηκε, δικάσθηκε και
ξαναβγήκε στους δρόμους.Υπάρχουν και οι πολιτικές δυνάμεις της ρήξης και
ανατροπής, που δεν απευθύνονται στο εθνικό ακροατήριο, που βρίσκονται πέρα από
διαχειριστικές προτάσεις διακυβέρνησης, τύπου περήφανου ΠΑΣΟΚ του ’81 ή
προτάσεις περί «σοσιαλισμού, που γνωρίσαμε» και «επανάστασης χωρίς να σπάσει
ούτε ένα τζάμι» (για να επαναφέρουμε και το θέμα των μέσων πάλης). Είναι οι
δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση,
ρεύματα στο ΚΚΕ, που αντιδρούν στο δρόμο της μοναχικής, μελαγχολικής αδράνειας,
που παραπέμπει σε ένα μελλοντικό παράδεισο, άλλες δυνάμεις της
εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, δυνάμεις από τον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό
χώρο. Σήμερα μπαίνει ως επιτακτικό καθήκον «οι από κάτω, που δεν θέλουν» (όπως
προκύπτει) να δημιουργήσουν με τη μαζικοποίηση και οργάνωση της δράσης τους
συνθήκες αποσταθεροποίησης τέτοιες, ώστε «οι από πάνω να μη μπορούν». Σε αυτό
καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσουν οι προαναφερόμενες πολιτικές δυνάμεις,
διαμορφώνοντας άμεσα τους όρους και προϋποθέσεις σύγκλισής τους σε ένα
αναγκαίο, κοινό πολιτικοκοινωνικό μέτωπο ρήξης, ανατροπής.
– Μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία σήμερα στην Ελλάδα;
– Όταν στην Ελλάδα επιβάλλεται από τις εγχώριες και διεθνείς
«αγορές» και τους μηχανισμούς τους στο εσωτερικό και την ΕΕ, συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ
- ΝΔ με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Παπαδήμο, χωρίς ίχνος λαϊκής νομιμοποίησης,
είναι αστείο να μιλάμε για δημοκρατία. Όταν στην Ελλάδα το σύστημα που
επιχειρεί μια αυταρχική αναδιοργάνωση της εξουσίας, επιτίθεται συνολικά στην
Αριστερά, στο συνδικαλισμό ως μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης και
ειδικότερα σε όποιον αντιστέκεται, ενώ εδραιώνεται ταυτόχρονα μέσα από αυτές
τις πολιτικοκοινωνικές διεργασίες ο νεοφασισμός, είναι παράλογο να μιλάμε για
δημοκρατία. Στην Ελλάδα της ανατροπής του προορισμού του Συντάγματος, από
ρυθμιστή κοινωνικών σχέσεων, ταξικών συγκρούσεων, σε απόλυτο εγγυητή του
κεφαλαίου, χάριν ενός αφηρημένου, πλην ταξικότατου «δημοσίου συμφέροντος», αλλά
και της κατάλυσης και των ψηγμάτων κράτους πρόνοιας, κράτους δικαίου, των
εργασιακών δικαιωμάτων και εγγυήσεων, με θέσπιση αυταρχικού θεσμικού
οπλοστασίου (τρομονόμοι, ηλεκτρονικό φακέλωμα, γενικευμένη αστυνόμευση, απαγόρευση
διαδηλώσεων, χημικό πόλεμο, κυνήγι μαγισσών-μεταναστών), ένταση της κρατικής
βίας και καταστολής, είναι υποκριτικό να μιλάμε για δημοκρατία.
Στην Ελλάδα των εκατομμυρίων ανέργων, των εργαζομένων -
ομήρων του κράτους και της ιδιωτικής εργοδοσίας, των αστέγων, αυτών που τρώνε
τα σκουπίδια, του Χριστούλα και του Σάββα και όλων αυτών που αυτοκτονούν, στην
Ελλάδα που υψώνει τείχη του αίσχους στα σύνορά της και στήνει ναζιστικά
στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, είναι ντροπή να μιλάμε για δημοκρατία.
Στην Ελλάδα του σήμερα έχουμε ένα λαό σε κατάσταση
πολιορκίας και ένα κράτος έκτακτης ανάγκης με μανδύα αστικού κοινοβουλευτισμού.
Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό, ηθικά επιβεβλημένο και πολιτικά αναγκαίο να το
ανατρέψουμε.
