Ούτε ένα βήμα πίσω,
εργατικός έλεγχος παντού
–Ποιο το ιδιαίτερο
μήνυμά της φετινής πρωτομαγιάς;
– Κανένα άλλο βήμα πίσω! Αυτό είναι το μήνυμα. Γιατί ο
φετινός γιορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς πραγματοποιείται ενώ βρισκόμαστε
μπροστά σε μια νέα σαρωτική επίθεση του κεφαλαίου σε όλα τα δικαιώματα της
εργατικής τάξης και του λαού ειδικά της χώρας μας, αλλά και της Ευρώπης και
όλου του κόσμου. Μπροστά μας ωριμάζει η κορύφωση μιας πρωτόγνωρης κοινωνικής
σύγκρουσης.
Συνέντευξη στο Γιώργο Λαουτάρη
– Και τι πιστεύεις
ότι πρέπει να γίνει;
– Η επιβίωση και η σωτηρία των εργατών εξαρτάται από το εάν
θα οικοδομήσουμε ένα εργατικό και παλλαϊκό μέτωπο ανατροπής, που θα πάρει στα
χέρια του την υπόθεση του αγώνα. Θα παραμερίσει τον υποταγμένο συνδικαλισμό των
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Θα ξεπεράσει όλες τις διαιρέσεις, τον κατακερματισμό και την
παραταξικοποίηση των μαχόμενων δυνάμεων. Χρειαζόμαστε ένα νέο πνεύμα ανεξάρτητης
ταξικής αγωνιστικής ενότητας και ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Ένα
μέτωπο εξοπλισμένο με σύγχρονο εργατικό πρόγραμμα, θα δώσει ελπίδα, θάρρος και
αποφασιστικότητα για το μέλλον.
– Η ψήφος των
εργαζομένων δεν μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή της κατάστασης;
– Βεβαίως και μπορεί. Με το βλέμμα στραμμένο στους
εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της επόμενης ημέρας, οι εργάτες μπορούν και με
την ψήφο τους να συμβάλουν στην αποσταθεροποίηση της επίθεσης. Πώς;
Καταδικάζοντας αποφασιστικά το «μαύρο μνημονιακό μέτωπο» της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του
ΛΑΟΣ και της Ντόρας. Μαυρίζοντας τη νεοναζιστική ρατσιστική Χρυσή Αυγή και
λέγοντας όχι στα «κρυφομνημονιακά» κόμματα. Και η πιο χρήσιμη ψήφος σήμερα, από
τη σκοπιά της προοπτικής του εργατικού κινήματος, είναι η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ωστόσο, το κυβερνητικό πρόγραμμα της νέας σαρωτικής επίθεσης είναι ήδη γραμμένο
στο «Μνημόνιο 2» και τη Δανειακή Σύμβαση. Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή και
ανοχή στη νέα αντιδραστική κυβέρνηση που ετοιμάζεται!
– Στην ανακοίνωση της
«Ταξικής Πρωτοβουλίας» καλείτε σε «συναγερμό». Γιατί;
– Για να οργανώσουμε, με πίστη στις ικανότητες της τάξης
μας, τα πρώτα αποτελεσματικά φράγματα αντίστασης στην καταιγιστική επίθεση που
έρχεται, που θα εντάσσονται, όμως, σε ένα γενικό σχέδιο αντεπίθεσης και ανατροπής
της επίθεσης. Άμεσα χρειάζεται η δημιουργία ενός ενιαίου, ανεξάρτητου,
αγωνιστικού συντονισμού, που θα στηρίζεται στις συνελεύσεις και τις διαδικασίες
βάσης του εργατικού κινήματος. Με δυο βασικές αιχμές. Καταρχάς, την προστασία
των ανέργων και την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων χωρίς καμία μείωση
μισθών, με πάλη για να πάρουμε, βήμα - βήμα, πίσω όλα τα κλεμμένα των
μνημονίων. Και δεύτερο, τη δημοκρατική υπεράσπιση των συνδικάτων, ειδικά αυτών
που αγωνίζονται και πρώτα από όλα της Χαλυβουργίας Eλλάδος. Η υπεράσπιση και
διεύρυνση όλων των εργατικών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων μπαίνει
στην πρώτη γραμμή.
– Ναι, αλλά τι λένε
για αυτά οι άλλες αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος;
– Μπροστά στη σαρωτική επίθεση, όλα τα ταξικά και αγωνιστικά
σωματεία, συνδικάτα, επιτροπές βάσης, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα,
ανεξάρτητα από το αν ανήκουν στο Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, το ΠΑΜΕ ή
τη ΓΣΕΕ, πρέπει και μπορούν να ενωθούν στη δημιουργία αυτού του ενιαίου
αγωνιστικού συντονισμού. Ιδιαίτερη ευθύνη επωμίζονται, όμως, οι δυνάμεις του
ΠΑΜΕ που πρέπει να υπερβούν την κομματική περιχαράκωση, αλλά και οι δυνάμεις
της Αυτόνομης Παρέμβασης, που πρέπει να πρέπει να χειραφετηθούν πλήρως και οριστικά
από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, συμβάλλοντας στην παραπάνω
κατεύθυνση.
– Πώς μπορεί να
βοηθήσει η αντικαπιταλιστική Αριστερά;
– Με την επεξεργασία και προβολή ενός άμεσου ενωτικού
αντικαπιταλιστικού προγράμματος για τα εργατικά δικαιώματα. Ένα πρώτο βήμα σε
αυτό κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το πρόγραμμά της. Αμέσως μετά τις εκλογές χρειάζεται
χωρίς ταλαντεύσεις, αγκυλώσεις και περιχαρακώσεις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πρωτοστατήσει
στο διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς.
– Τι θα ξεχώριζες από
το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
– Πολλά είναι σωστά. Αλλά αυτό που ξεχωρίζουμε είναι ο
εργατικός έλεγχος παντού. Οι εθνικοποιημένες και δημόσιες επιχειρήσεις και
υπηρεσίες πρέπει να ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι εργάτες
δεν θέλουν ένα Δημόσιο της μίζας και της ρεμούλας. Κι αυτός είναι ο δρόμος για
να διεκδικήσουν τη διεύθυνση και την κοινωνικοποίηση όλης της παραγωγής. Γι’
αυτό και ο άμεσος αγώνας μας που είναι περισσότερο απαραίτητος από ποτέ,
χρειάζεται να συνδεθεί με τα νέα ιστορικά αιτήματα για το μέλλον της
επανάστασης και του κομμουνισμού, στα οποία πρέπει να δώσουμε σύγχρονο εργατικό
περιεχόμενο. Αλλά χωρίς μετωπική λογική, χωρίς συγκέντρωση δυνάμεων που δεν θα
συμφωνούν με όλα, αλλά θα κινούνται σε μια παρόμοια κατεύθυνση, δεν θα μπορέσει
η Αριστερά να εμπνεύσει. Χρειαζόμαστε μια αντικαπιταλιστική Αριστερά του
εργατικού πολιτισμού, που θα υπηρετεί τους εργάτες και τους αγώνες τους και όχι
το αντίθετο. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις αδυναμίες και ανεπάρκειές της,
διακηρύσσει αυτό τον πολιτισμό. Στο χέρι μας είναι να μετουσιώσουμε και σε
πράξη.
* Μεταλλεργάτης, υποψήφιος στην Β’ Αθήνας
