Ας γινόταν κάτι μαγικό, να μας φέρει πίσω τον κλεμένο μισθό, την κλεμένη ζωή, τα κλεμένα όνειρα… Διάχυτη και απολύτως κατανοητή η λαϊκή προσδοκία, θρέφεται από το χείμαρρο της απόγνωσης στη μνημονιακή κοιλάδα των δακρύων. Πάνω σ’αυτήν κερδοσκοπεί ο αστικός πολιτικός κόσμος, προσφέροντας διάφορες παραλλαγές της εύκολης λύσης, ότι τάχα οι εκλογές της 6ης Μαίου θάναι η αρχή του τέλους στα βάσανά μας.
του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Ο Σαμαράς υπέγραψε το Μνημόνιο 2, αλλά θα μας λυτρώσει, λέει, με τα «ισοδύναμα»
και το «διαφορετικό μείγμα πολιτικής»- λες και διαφορετικές δόσεις ακουαφόρτε και αρσενικού θα μας δώσουν νέκταρ. Ο Βενιζέλος διαβεβαιώνει ότι όπου νάναι θα ξεφυτρώσουν τα πράσινα βλαστάρια της ανάπτυξης πάνω στην καμένη γη του οικονομικού μας ολοκαυτώματος. Το κόμμα των Τσολάκογλου που οδήγησαν σκόπιμα την Ελλάδα στην κόλαση του ΔΝΤ- έγκλημα χίλιες φορές πιο ολέθριο από τις αρπαχτές του Άκη, για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσουν σε λαϊκό δικαστήριο- έχει το θράσος να κάνει σύνθημά του το «αυτοδύναμη Ελλάδα».
Άλλου είδους εύκολες λύσεις ευδοκιμούν στην απέναντι όχθη. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαντασιώνεται ότι στις 7 Μαίου μπορεί να προκύψει αριστερή κυβέρνηση (και με τον Κουβέλη), η οποία θα συνεργαστεί με τον αριστερό Ολάντ στη Γαλλία για να δημιουργηθούν ευρωομόλογα και άλλα επαναστατικά πράγματα, ώστε να ζούμε εμείς καλά και οι Βρυξέλλες καλύτερα. Το ΚΚΕ ντύνει με εκτός τόπου και χρόνου υπεραριστερές κορώνες περί λαϊκής εξουσίας και κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής μια βαθειά συντηρητική, γραφειοκρατική λογική ανάσχεσης των «επικίνδυνων» λαϊκών αγώνων, μετατρέποντας τις εργατικές πορείες σε κομματικές λιτανείες και βλέποντας προβοκάτσια σε κάθε Δεκέμβρη.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπόσχεται κάποια βασιλική λεωφόρο προς τη γρήγορη λύτρωση, γιατί τέτοια λεωφόρος δεν υπάρχει. Βρισκόμαστε όχι στην αρχή του τέλους, αλλά στο τέλος της αρχής. Το ευρώ καταρρέει όχι από τα χρέη της μικρής Ελλάδας, που ήταν μόνο το ποντίκι στο πειραματικό εργαστήριο της Μέρκελ, αλλά από τις φούσκες των τραπεζικών κολοσσών, την προϊούσα χρεοκοπία της Ισπανίας, τον κλονισμό της Ιταλίας, την ασφυξία ακόμη και χωρών του σκληρού πυρήνα, όπως της Ολλανδίας και της Αυστρίας και πάει λέγοντας. Αυτό που έρχεται είναι ένα τρομερό τσουνάμι, μπροστά στο οποίο ό,τι ζήσαμε θα μοιάζει με τρικυμία σε ποτήρι.
Σ’αυτό το τοπίο, ακόμη κι αν η συγκυρία έφερνε μια αριστερή κυβέρνηση, αυτή θα αντιμετώπιζε τόσο λυσσαλέα υπονόμευση που δεν γνώρισε ούτε η κυβέρνηση λαϊκής ενότητας στη Χιλή του Αλιέντε. Ήδη από την επομένη των εκλογών, αν το αποτέλεσμα είναι κόλαφος για το μνημονιακό τόξο, θα μπούμε σε μια ανώμαλη εποχή οικονομικής και πολιτικής τρομοκρατίας (π.χ. τεχνητή αδυναμία του κράτους να καταβάλει μισθούς και συντάξεις, εκφοβιστική δράση παραστρατιωτικών και φασιστικών ομάδων κ.α.) για την επιβολή των νέων μέτρων διά πυρός και σιδήρου.
Δεν πρέπει να περάσουν και δεν θα περάσουν! Η ελπίδα γιαυτό βρίσκεται στη ρεαλιστική προοπτική μιας πραγματικής λαϊκής εξέγερσης, ενός καινούργιου ελληνικού και ευρωπαϊκού «Μάη» των εργαζομένων, των ανέργων και των νέων. Τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να γυρίσει τη σελίδα μετά από τριάντα χρόνια κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, υποχωρήσεων και καταρρεύσεων. Η εξέγερση δεν είναι ιδεολογική εμμονή, αλλά κοινωνική αναγκαιότητα. Δεν είναι έργο κάποιου ξεχωριστού κόμματος ή κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων, αλλά των συνηθισμένων ανθρώπων του σωματικού και πνευματικού μόχθου, οι οποίοι σε εντελώς ασυνήθιστες ιστορικές συνθήκες γίνονται ικανοί για τα πιο ασυνήθιστα πράγματα.
Κομμάτι αυτών των «συνηθισμένων ανθρώπων» της δουλειάς είναι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με τα καλά της και τα κακά της, με την αυτοθυσία και ενίοτε τις μικρότητές της, με τον ανοιχτό ορίζοντα και τις εμμονές της. Ασφαλώς και δεν είναι η μόνη αριστερή δύναμη, ούτε ο μοναδικός πόλος γύρω από τον οποίο θα οικοδομηθεί η νικηφόρα, εργατική Αριστερά του μέλλοντός μας. Αποτελεί ωστόσο στη σημερινή συγκυρία τη μόνη συγκροτημένη και υπολογίσιμη αριστερή δύναμη που μας καλεί να προετοιμαστούμε σοβαρά για την ιστορική και πολύ σκληρή σύγκρουση που έρχεται. Τη δύναμη που όχι απλώς παλεύει, αλλά προτείνει δρόμους ώστε να μη δρέψει τους καρπούς της πάλης η όποια αστική «αντιπολίτευση», να μην ξαναζήσουμε άλλον ένα φαύλο κύκλο του τύπου από το ΕΑΜ στη Βάρκιζα, από το Πολυτεχνείο στον Παπανδρέου κι από τον Μάη στον Μιτεράν, να μην προσθέσουμε άλλη μια Χαμένη Άνοιξη στην αλυσίδα των προδομένων ελπίδων.
