Μπλόκο στα
νέα σφαγιαστικά μέτρα, ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης - ΕΕ – ΔΝΤ
Mια νέα
ανάταση του μαζικού κινήματος έρχεται στο προσκήνιο. Έπειτα από ένα εξάμηνο
παγωμάρας, προσμονής κοινοβουλευτικών - εκλογικών λύσεων αλλά και πολύ σοβαρής
ιδεολογικο-πολιτικής διαπάλης για το αν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την
κρίση και τα σφιχτά δεσμά της τρόικας, τα πράγματα φαίνεται να μπαίνουν σε νέα
φάση. Όχι ότι η αμηχανία και ο σκεπτικισμός για τις εξελίξεις δεν κυριαρχούν.
Όμως, όπως όλα δείχνουν, η απεργία της Τετάρτης (και οι κλαδικοί αγώνες που
αναπτύσσονται όλο και πιο έντονα) θα είναι μαζική, δυναμική και με σαφή διάθεση
πολιτικής σύγκρουσης (παρά τις προσπάθειες της ΓΣΕΕ) με την τρικομματική χούντα
εσωτερικού και ...εξωτερικού.
του Μιχάλη Ρϊζου
Σε αυτό
συμβάλλει φυσικά ο νέος κοινωνικός Αρμαγεδδώνας των 11,5 (και περισσότερο) δισ.
ευρώ και η γρήγορη εξανέμιση των όποιων αυταπατών είχαν απομείνει για
«επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου από τη νέα κυβέρνηση. Δεν είναι όμως μόνο
αυτό. Οι διεργασίες είναι βαθύτερες και η αναζήτηση πολιτικού υποκειμένου ή
μετώπου που θα οργανώσει ταυτόχρονα τη μάχη της επιβίωσης του λαού και το
σχέδιο μιας άλλης προοπτικής έξω από ευρώ, ΕΕ, χρέος, τραπεζίτες και κεφάλαιο
γίνεται πιο επίμονη και απαιτητική. Η παγκόσμια ιστορική καπιταλιστική κρίση, η
κοινωνική εξαθλίωση, η καταφανής φασιστικοποίηση του κράτους, της εργοδοσίας
και συνολικά της αστικής πολιτικής (με ή χωρίς Χρυσή Αυγή) και η ανεπάρκεια της
κοινοβουλευτικής Αριστεράς και του παλαιού κινήματος να δώσουν επαρκή απάντηση
σε αυτή την κατεύθυνση, είναι οι βασικές αιτίες για το νέο τοπίο που
δημιουργείται.
Πώς θα
πάμε σε αυτή τη μάχη που μόλις τώρα ξεκινά; Καταρχάς με σαφή αίσθηση ότι
εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν συνειδητοποιήσει τον γενικό πολιτικό
χαρακτήρα της αναμέτρησης. Αντιλήψεις (και στην Αριστερά) που εξακολουθούν να
θεωρούν το μαζικό κίνημα είτε ως πεδίο βολής των κοινοβουλευτικών αυταπατών και
των κυβερνητικών συστημικών λύσεων, είτε ως αποστειρωμένο από την πολιτική
χώρο, στο όνομα ενός δυναμικού οικονομισμού για τα «καθημερινά που μας ενώνουν»,
είναι καταδικασμένες να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Χώρια που
καραδοκεί μια νέα ακροδεξιά - εθνικιστική Δεξιά, που με συνολικό πολιτικό λόγο
θα προσπαθεί (και δεν καταφέρνει και λίγα) να συγκροτεί λαϊκό πολιτικό χώρο
εφεδρείας και εναλλαγής σε ό,τι αδιέξοδο προκύψει για το σύστημα.
Από την
άλλη μεριά, δεν πρέπει να πάμε με μια από τα ίδια. Είναι πολύ μαζικό το αίσθημα
του «χρειάζεται κάτι διαφορετικό». Αυτό δεν πρέπει να μείνει ως μια γενικόλογη
διαπίστωση, αλλά να μορφοποιείται άμεσα σε οργάνωση του λαϊκού ξεσηκωμού σε
κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά. Χρειάζονται όμως ορισμένες διευκρινίσεις. Η
λογική του ξεσηκωμού δεν ταυτίζεται πάντα με τον «παρατεταμένο και διαρκή
αγώνα» (που μπορεί να οδηγεί και στη γραμμική αντίληψη των «απεργιών, διαδηλώσεων,
καταλήψεων» με το συνήθη τρόπο, χωρίς απαίτηση για ένα ποιοτικό άλμα). Και από
την άλλη δεν έρχεται σε αντιπαράθεση (όπως κάνουν μερικοί εκ του πονηρού) με τη
μαζική πολιτική 24ωρη απεργία ή άλλες μορφές που έχει δοκιμάσει το κίνημα. Στο
όνομα του διαφορετικού, παρόμοιες απόψεις δεν προωθούν οποιοδήποτε άμεσο
σχεδιασμό και ενισχύουν την πλήρη παράλυση. Με αυτή την έννοια, η 26/9 πρέπει
να γίνει αφετηρία μιας παρατεταμένης και συντονισμένης απεργιακής μάχης. Με
απαίτηση να γίνει διαρκείας, πριν φτάσει και για όσο διαρκέσει η συζήτηση στη
Βουλή και με στόχο να μην φτάσει ποτέ ή να μην ψηφιστεί το αντιδραστικό πακέτο.
Να συνδυαστεί με δυναμικές μορφές παράλυσης του κρατικού μηχανισμού και της
παραγωγής, μπλοκαρίσματα στην τρόικα, ξεσηκωμού στις γειτονιές, τη νεολαία και
τους ανέργους, απειθαρχίας στη φορολεηλασία και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Πριν απ’
όλα όμως, σε αυτή τη μάχη πρέπει να ξεπηδήσει και να συγκροτηθεί ένα ισχυρό
κέντρο αγώνα των αγωνιζόμενων κλάδων και των ανέργων. Που θα μπορεί να έχει
αυτοτέλεια απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την «υπεύθυνη»
αντιπολίτευση. Αυτή είναι μία βασική προϋπόθεση, ώστε οι επόμενοι αγώνες να
μπορούν να έχουν τις μορφές, τη διάρκεια και την κλιμάκωση που απαιτεί η νέα
επίθεση και συνολικά η κατάσταση. Θα απαντά και έμπρακτα στην τάση ταλάντευσης,
απογοήτευσης και «μαζέματος» τμημάτων εργαζόμενων, που δεν είδαν νίκες με τους
προηγούμενους αγώνες. Μια τέτοια συσπείρωση μπορεί να περιλαμβάνει τους
συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων, τμήματα της εκπαίδευσης, των ΟΤΑ, των
συγκοινωνιών, των νοσοκομείων, το συντονιστικό των ΔΕΚΟ και αγωνιστικές
δυνάμεις του ιδιωτικού τομέα. Με απεύθυνση σε διοικήσεις μαχητικών, ταξικών
ομοσπονδιών και στο ΠΑΜΕ.
Που θα
διακηρύξει ένα άμεσο και ενωτικό πρόγραμμα ανατροπής, στηριγμένο στις
συνελεύσεις και με βασικό σύνθημα «να φύγει τώρα η κυβέρνηση και η τρόικα»,
«μονομερής κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων», «πάλη ενάντια στο
ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τη δικτατορία του εργοδότη, συνολικά την
πολιτική κυβερνήσεων, ΕΕ, κεφαλαίου».
Χρειάζεται
όμως και μια άλλη κατάσταση στην Αριστερά, τουλάχιστον στα πιο πρωτοπόρα και
μάχιμα τμήματά της. Το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης, ανατροπής και επιβολής της
λαϊκής δημοκρατικής θέλησης –που τόσο έχουν ανάγκη– όχι κυρίως οι αριστεροί (όπως
κακώς ερμηνεύεται από κάποιους) αλλά ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός είναι πιο
ώριμο από ποτέ. Με στιβαρό πολιτικό λόγο που θα καταδεικνύει τους ενόχους της
σημερινής κατάστασης, θα θέτει τους βασικούς πολιτικούς στόχους σε σύνδεση με
τα άμεσα ζητήματα επιβίωσης και ανάσας ελευθερίας του λαού, μπορεί να γίνει το
ενωτικό, πολιτικό και εξεγερτικό νεύρο όλων των πολύμορφων προσπαθειών του
κινήματος. Που θα αντιπαρατίθεται με τους φασίστες και το ολοκληρωτικό κράτος,
θα οργανώνει τη λαϊκή αυτοάμυνα, θα τονώνει την αυτοπεποίθηση του αγώνα και της
νίκης.
Οι άλλοι
είναι σε δύσκολη θέση. Πέρα από το θέατρο των συναντήσεων, ζορίζονται να
περάσουν τα μέτρα σε μια κοινωνία μηδενικής ανοχής. Θα προστρέξουν όλο και πιο
πολύ στην ανοιχτή βία, τη διάσπασή μας σε Έλληνες και ξένους, δημόσιους και
ιδιωτικούς, «μεσαίους και ακραίους». Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Το Μουσείο να
ξεχειλίσει από κόσμο, οι δρόμοι να πλημμυρίσουν. Και έπεται συνέχεια...
