Αναμφίβολα,
απ’ όλους τους «αστέρες» που διεκπεραιώνουν τη συντελούμενη «οικονομική
γενοκτονία», κατ’ εξοχήν αυθεντική φιγούρα είναι ο Γ. Στουρνάρας. Για πολλούς
λόγους, ουσιαστικούς και σημειολογικούς. Ας σταχυολογήσουμε ορισμένους...
Ο Στουρνάρας
δεν υποκρίνεται ότι συμπονά τα θύματα του κοινωνικού στραγγαλισμού. Είναι
αποφασιστικός, ολέθριος, αλλά διαθέτει πάντοτε την ηρεμία του «ταγμένου»
καθεστωτικού τεχνοκράτη, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τις ανάγκες ή τη βούληση
της κοινωνίας. Ξέρετε, αυτή η «αρετή» του ολοκληρωτισμού που εδώ και λίγα
χρόνια λέγεται «περιφρόνηση για το πολιτικό κόστος».
του Διονύση Ελευθεράτου
Ο Στουρνάρας
στην πραγματικότητα δεν προσπαθεί να πείσει – δεν τον ενδιαφέρει. Πιθανότατα
δεν τον ενοχλεί που ακούγεται σαν ανασφαλές, τρεμάμενο, αξιοθρήνητο παιδαρέλι
(αν βέβαια το συνειδητοποιεί). Νομίζεις ότι κάνει αγγαρεία όταν χειρίζεται (;)
λέξεις κι όχι αριθμούς. Ενίοτε όμως κι αυτοί τον αιφνιδιάζουν. Τον ρωτάς π.χ.
για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που προ «κουρέματος» ήταν η τρίτη τράπεζα σε
επάρκεια κεφαλαίων στην Ευρώπη κι αυτός ψελλίζει κάτι για κάποιους, που κάτι
ερεύνησαν και κάπου αλλού κατέληξαν... Ο Στουρνάρας εν ανάγκη θα σου πει πως η
γη είναι τετράγωνη, επικαλούμενος σχετική «ανακάλυψη» που έκανε τυχαία το
ανιψάκι του, σκιτσάροντας πάνω σε ένα περιοδικό με σταυρόλεξα, την ώρα που
αφόδευε...
Ο Στουρνάρας
είναι all time classic. Από το δίδυμο «ΣΣ» της «ισχυρής Ελλάδας» (Σημίτης -
Στουρνάρας), φθάσαμε στο δίδυμο «ΣΣ» (Σαμαράς - Στουρνάρας) της χώρας «3Ε» -
Ελλάδα Ελλήνων Εξαθλιωμένων. Από το «πούλα - πούλα» στη Σοφοκλέους, στο
σημερινό «ξεπούλα - ξεπούλα». Tότε και τώρα, Στουρνάρας. Αλώβητος από την κοινή
διαπίστωση, πως το σημερινό έρεβος έλκει την καταγωγή του κι από εκείνη την
περίοδο της τεχνητής «εκλαμπρότητας». Της «κατάκτησης» του ευρώ, της «μεγάλης
ιδέας» των Ολυμπιακών Αγώνων, της «δημιουργικής λογιστικής», αλλά και του «υγιέστατου»
τραπεζικού συστήματος, το οποίο πλέον απορροφά ένα ολόκληρο ετήσιο ΑΕΠ κάθε
τρία - τέσσερα χρόνια, για να γλεντήσει το ...σφρίγος που του χάρισαν
Στουρνάρες, Προβόπουλοι και Παπαδήμοι.
Ακόμη και
αυτή η ελαφριά, α λα Άπω Ανατολή κλίση των ματιών του, θαρρείς πως ντύνει με
συμβολισμούς τη διαδρομή του: Τότε ήταν δεξί χέρι ενός πρωθυπουργού γνωστού με
το παρατσούκλι «Κινέζος». Σήμερα φιλοδοξεί να μας κάνει Κινέζους στο εργασιακό
πεδίο κι επιπλέον αποκαλύφθηκε ότι λατρεύει το παραδοσιακό ιαπωνικό φαγητό
σούσι. Πείτε τον κύριο Σούσι, πείτε τον κύριο Γιουρούσι (ως επιδρομέα εναντίον
της ζωής μας), αλλά αναγνωρίστε κάτι: Δεν είναι ανακόλουθος. Υπηρετεί πιστά μια
πολιτική, την οποία ποτέ δεν χαρακτήρισε λανθασμένη – όπως είχε κάνει ο
Σαμαράς. Δεν μίλησε ποτέ για «δημοσιονομική κατοχή», όπως είχε κάνει ο
Βενιζέλος. Ο Στουρνάρας ποτέ δεν «τα γύρισε». Σωστά; Αμ δε!
Διαβάστε: «Το
μείγμα οικονομικής πολιτικής που επέβαλλε η πρώτη συμφωνία δανεισμού ήταν
ακατάλληλο και επομένως οι επιδόσεις που αναμένονταν μη ρεαλιστικές, ακόμα από
χώρες με πολύ ισχυρότερη οικονομία από την Ελλάδα ... Ήταν όροι με στόχο να
παραδειγματίσουν άλλες χώρες, τιμωρώντας την Ελλάδα. Η ύφεση την οποία αρχικά
είχε προβλέψει το ΔΝΤ για την τετραετία 2009-2012 σε -7,5% υπολογίζεται τώρα να
φτάσει σε -18% με αποτέλεσμα να αποτύχει και η επίτευξη των άλλων στόχων και να
προκληθεί έντονη κοινωνική αναταραχή».
Πρόκειται για
απόσπασμα άρθρου που δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν, τον
περασμένο Απρίλιο. Σημίτης και Στουρνάρας το υπέγραψαν. Είναι δυνατόν να
παραδέχεται κανείς πως το πρώτο Μνημόνιο θα «τσάκιζε» οικονομίες και κοινωνίες
πολύ ισχυρότερες της ελληνικής, αλλά να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι «η χώρα θα
σωθεί» με τα τρισχειρότερα σημερινά, κανιβαλικά «μέτρα»; Είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει
πρακτική «παραδειγματισμού» όσα έγιναν τότε και ...γνήσια θεραπεία το
«αποτελείωμα» που κάνει –ο ίδιος– σήμερα; Προφανώς όχι!
Αυτό το άρθρο
που συνυπέγραψε ο Στουρνάρας, σήμερα επέχει χαρακτήρα ομολογίας. Ξεχασμένης
ίσως, αλλά ενδεικτικής. Τι ακριβώς μας δείχνει; Ότι όλα –μα όλα– τα
πρωτοπαλίκαρα της τρόικας εσωτερικού, κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο
αναγνώρισαν ότι είναι ολέθριος ο δρόμος, στον οποίον τώρα μας αναγκάζουν
(χωρίς, δυστυχώς, να βρίσκουν σταθερές, σοβαρές αντιστάσεις) όχι να κινηθούμε,
αλλά να κυλιστούμε – σαν γουρούνια. Το έχει ομολογήσει ακόμη και το πιο άγριο
«συστημικό» ντόπερμαν: Ο κύριος Σούσι - Γιουρούσι - τραπεζιτών Τσιμπούσι! Τι
άλλο να πούμε εμείς;
Μια
παρατήρηση, μόνο: Συχνά πυκνά μας ...ζαλίζουν τον έρωτα με τη σπαραξικάρδια
αρλούμπα ότι προτιμούν να «θυσιαστούν πολιτικά», παρά να μην «αναλάβουν την
ευθύνη»... Σαχλαμάρες. Όλοι αναίρεσαν τις ...ομολογίες τους, ακριβώς για να
πετύχουν μια αναβάθμιση. Ο Σαμαράς διαπίστωσε ότι η οικονομική ελίτ δεν θα τον
στήριζε ποτέ στην προσπάθειά του να γίνει πρωθυπουργός, εάν παρέμενε
«αντιμνημονιακός». Ο Μπένι είδε καρέκλα υπουργείου Οικονομικών, δηλαδή καλό
σκαλοπάτι για αναρρίχηση στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κι ...ανένηψε. Παρέα, βεβαίως,
με τον Π. Οικονόμου, που μέχρι να γίνει αναπληρωτής υπουργός επισήμαινε πως το
(πρώτο) Μνημόνιο «έχει φτιάξει ένα καταστροφικό και μη διαχειρίσιμο πρόβλημα
χρέους». Ε, δεν θα έκανε κι ο Στουρνάρας «γαργάρα» όσα συνυπέγραψε στη
Γκάρντιαν;
Η «αυτοθυσία»
τους είναι τόσο αληθινή, όσο και η «σωτηρία» μας...
