Με στοχευμένα
δημοσιεύματα την περασμένη Κυριακή, στις ναυαρχίδες του συστήματος, που για
ιστορικούς λόγους αποκαλούμε ακόμα εφημερίδες, από βασικούς υπαλλήλους τους,
που η ανεργία και η μαύρη φτώχεια τους ανάγκασε να το παίξουν δημοσιογράφοι,
άνοιξε μια νέα περίοδος για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού» από το
κεφάλαιο την κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό κάθε απόχρωσης που υπηρετεί με
θρησκευτικό φανατισμό τα συμφέροντα των αφεντικών του.
του Μάκη
Βάσιλα
Με
πανομοιότυπο τρόπο και στα δύο άρθρα, που στο μέλλον θα διδάσκονται στις σχολές
δημοσιογραφίας ως παράδειγμα για το μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η
αθλιότητα, επιχειρούνται μέσω της λεγόμενης θεωρίας των «δύο άκρων» δύο
πράγματα. Αφενός να ταυτιστούν οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας με τη
βία γενικώς και αορίστως την ανομία και τον τσαμπουκά, και αφετέρου να
ξεπλύνουν –δουλειά που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τον καθένα μας– τη
ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.
Τα
επιχειρήματά τους είναι βγαλμένα από το οπλοστάσιο τόσο της γκεμπελικής
προπαγάνδας, που είναι άλλωστε πολιτικός τους πρόγονος, όσο και από τα
φληναφήματα που έχουν ενσκήψει τις τελευταίες δεκαετίες περί μεσαίου χώρου,
μετριοπάθειας, λογικής και πάνω από όλα ευρωπαϊκής προοπτικής. Σύμφωνα με αυτή
την οργουελιανή λογική, σε αυτό τον τόπο υπάρχουν νόμοι, κυβέρνηση και κράτος,
που φυσικά η θεία θέλησή του σαν σύγχρονος Λεβιάθαν εκφράζεται μέσω των
παπαγάλων στις οθόνες των διαπλεκόμενων καναλιών και μέσω της αγίας γραφής των
απόστολων του θείου κέρδους. Όποιος δεν το κατανοεί αυτό και δεν συμφωνεί δεν
χωράει στο κάδρο της επόμενης ημέρας που θέλουν να διαμορφώσουν.
Και ασφαλώς
το πρόβλημα των ρουφιάνων της ενημέρωσης δεν είναι τα ανεγκέφαλα νεοναζί
δίποδα, που με το ζόρι μπορούν να βάλουν τρεις λέξεις στη σειρά. Το μεγάλο τους
πρόβλημα είναι οι αγώνες και η αντίσταση του λαού και φυσικά η μη ευρωπαϊκή, μη
καθωσπρέπει Αριστερά. Αντιλαμβάνονται «την κρίση σαν ευκαιρία», για να
ξεμπερδέψουν μια και καλή από τη μόνη δύναμη που μπορεί πραγματικά να σταθεί
εμπόδιο στις επιθέσεις της κάθε λογής τρόικα, εσωτερικού και εξωτερικού, ένα
ταξικά ανασυγκροτημένο πολιτικό εργατικό κίνημα και μια σύγχρονη μαχόμενη
αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Η ένταση και
το μένος της γραφής των άρθρων, ειδικά του πολυγραφότατου αρθρογράφου της
φαληροφυλλάδας, φανερώνει το φόβο των κυρίαρχων απέναντι σε αυτό που μπορεί να
γεννηθεί, αλλά και το ταξικό μίσος τους απέναντι σε ό,τι έχει να κάνει με
δημοκρατικές και λαϊκές κατακτήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας. Προκάλεσε
μάλιστα και την παρέμβαση του εκπροσώπου τύπου του ΣΥΝ Π. Σκουρλέτη, που με
επιστολή του ζήτησε την επίσημη τοποθέτηση της εφημερίδας για το άρθρο του
θητεύσαντα κατά το παρελθόν και ως «Πανδώρα» στην άλλη μεγάλη ναυαρχίδα της
ενημέρωσης. Ας μην γελιόμαστε. Η Χρυσή Αυγή για τους ακραίους κεντρώους, τους
υπερασπιστές της οικονομικής ορθοδοξίας και του κοινωνικού δαρβινισμού είναι
μια λύτρωση. Κάνει και λέει αυτά που και οι ίδιοι θα ήθελαν αλλά δεν τους το
επιτρέπει η αστική τους καταγωγή.
