«Απεργία στην
Ιβηρική τώρα!» Αυτό το σύνθημα ήταν γραμμένο σε ένα πλακάτ Πορτογάλου διαδηλωτή
στην μεγαλειώδη διαδήλωση που κατέκλυσε ουσιαστικά τους δρόμους όλης της χώρας
το προηγούμενο Σάββατο. Την ίδια στιγμή οι δρόμοι της Μαδρίτης ακολουθούσαν το
παράδειγμα της Λισαβόνας.
Αντίστοιχα
κοινές πορείες όμως φαίνεται πως ακολουθούν και οι κυβερνήσεις των δύο χωρών.
Είτε ακολουθώντας τις οδηγίες της Τρόικας στην περίπτωση της Πορτογαλίας, είτε
εφαρμόζοντας τις περικοπές ώστε να μην εμφανιστούν αυτές σαν απαιτήσεις των
δανειστών στην περίπτωση της Ισπανίας, Κοέλιου και Ραχόι ακολουθούν παράλληλους
πολιτικούς δρόμους. Και πιστοί στο οικονομικό δόγμα που η Ευρωπαϊκή Ένωση
επιβάλει για την αντιμετώπιση της βαθιάς κρίσης, οδηγούν τον κόσμο της εργασίας
μέσα από ένα δρόμο διαρκών μισθολογικών μειώσεων, διάλυσης του κοινωνικού
κράτους και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων στην εξαθλίωση.
της Κατερίνας Σταυρούλα
Δεν είναι
καθόλου τυχαία η δήλωση του επικεφαλής του Γενικού Συνδικάτου Εργαζομένων της
Πορτογαλίας Ζοάο Προένσα μετά την συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της χώρας
την εβδομάδα που πέρασε: “Επιπλέον της αύξησης του κοινωνικού κατακερματισμού
στη χώρα, τα μέτρα θα μας φέρουν πιο κοντά στην κατάσταση της Ελλάδας και
επιπλέον υπάρχει σοβαρός κίνδυνος… να επιστρέψουμε σε σοβαρή πολιτική κρίση”. Η
διαπίστωση είναι κάτι παραπάνω από προφανής και έρχεται μάλλον ετεροχρονισμένα.
Τα κοινά χαρακτηριστικά των τριών χωρών είναι ανησυχητικά και ισχύουν εδώ και
καιρό. Μετά την εφαρμογή ουσιαστικά κοινής πολιτικής τα τελευταία χρόνια οι
χώρες βλέπουν την ανεργία να εκτινάσσεται, τους μισθούς να μειώνονται σταθερά, την
οποιαδήποτε πρόνοια να συρρικνώνεται, τους ανθρώπους να οδηγούνται στην
εξαθλίωση. Ακόμα και οι μέθοδοι χειραγώγησης της κοινής γνώμης , με τη θεωρία
του “μονόδρομου” να εμφανίζεται σαν κύριο επιχείρημα στα στόματα κεντροδεξιών
κυβερνήσεων και την απειλή για το αύριο να αλλάζει πρόσωπα και είτε να
μετατρέπεται σε πιθανή έξοδο από την Ευροζώνη, είτε σε πιθανή χρεοκοπία, είτε
σε πιθανή τιμωρία εκ μέρους των οίκων αξιολόγησης, είτε σε πιθανή άρνηση της
επόμενης δόσης του δανείου, όλα μοιάζουν οικία.
Είτε στην
Ελλάδα, είτε στην Ισπανία είτε στην Πορτογαλία όμως υπάρχει κι άλλη μία
“συγγένεια”, εκλεκτική. Αυτή του δρόμου των αγώνων που από το ξεκίνημα της
οικονομικής κρίσης των χωρών της περιφέρειας έχει φέρει τον κόσμο της εργασίας
γύρω από τη Μεσόγειο να συμμετέχει σε ένα ιδιότυπο γαϊτανάκι αξιοπρέπειας και
διεκδίκησης. Κι αυτή τη φορά ξεκινώντας από τις διαδηλώσεις στο κέντρο Μαδρίτη
και το εκατομμύριο που πορεύτηκε στους δρόμους της Πορτογαλίας το νήμα
συνεχίζεται στην απεργιακή κινητοποίηση την εβδομάδα που έρχεται, στους δρόμους
της Αθήνας.
Λαοθάλασσα στην Ισπανία κατά Ραχόι – ΕΕ
Η πολιτική
της κυβέρνησης Ραχόι γίνεται πια με “διαρροές”. Σε αυτό το σημείο έχει φτάσει
πλέον ο πρωθυπουργός της Ισπανίας που για να μπορέσει να ελέγξει την κοινωνική
δυσαρέσκεια δοκιμάζει τις αντιδράσεις των πολιτών της χώρας αφήνοντας να
διαρρεύσουν τα επόμενα σχέδιά του. Η πιο πρόσφατη περίπτωση αυτή της
Παρασκευής, όταν κυβερνητικές πηγές είπαν στο Reuters πως η Ισπανία θα
καταφέρει περικοπές 4 δισεκατομμυρίων ευρώ παγώνοντας κάθε αύξηση στις
συντάξεις και αυξάνοντας το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης. Φαίνεται πως ο
Μαριάνο Ραχόι προσπαθεί να εφαρμόσει όσο
νωρίτερα γίνεται όσες περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις ξέρει πως θα του
ζητηθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση όταν προσφύγει σε αυτή για το πακέτο διάσωσης.
Τον Ιούλιο η
κυβέρνηση της Ισπανίας ανακοίνωσε ένα πακέτο περικοπών ύψους 65 δισεκατομμυρίων
ευρώ που θα προερχόταν από μειώσεις των μισθών στον δημόσιο τομέα και αύξηση
στη φορολογία. Αυτή τη φορά, ακολουθώντας την τακτική που έχει γίνει πλέον
κλασική συνταγή κυβερνητικών χειρισμών για χώρες όπως η Ελλάδα, η κυβέρνηση
Ραχόι άφησε να εννοηθεί πως η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67
έτη είναι μια προειλημμένη απόφαση, ενώ το “πάγωμα” των συντάξεων είναι ένα
μέτρο υπό συζήτηση. Και πλέον τα νέα μέτρα αναμένεται να ανακοινωθούν άμεσα,
ίσως και την επόμενη εβδομάδα με την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2013.
Όμως ενώ η
κυβέρνηση δείχνει να βαδίζει ολοταχώς προς τη “διάσωση”, με τον γενικό
διευθυντή του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), Τσάρλς Νταλάρα να
απευθύνει έκκληση στον Ραχόι να προσφύγει σε βοήθεια προς την ΕΕ και το ΔΝΤ, η
καθημερινότητα των ανθρώπων της χώρας δεν ακολουθεί. Η μέχρι τώρα εφαρμοζόμενη
πολιτική περικοπών έχει οδηγήσει σε κοινωνικό αδιέξοδο, ένας στους τέσσερις
πολίτες είναι άνεργος, ενώ το ποσοστό μετατρέπεται σε ένας στους δύο όταν αφορά
νέους. Χιλιάδες Ισπανοί καταφεύγουν πλέον στη φιλανθρωπία για να επιβιώσουν και
καθόλου τυχαία είναι το έργο της καθολικής εκκλησίας αυτό που τυγχάνει
μεγαλύτερης προβολής στα διεθνή μέσα ενημέρωσης τις τελευταίες μέρες. Κάπως
πρέπει να σκεπαστούν οι φωνές αυτών που διαμαρτύρονται, κάτι που όμως
αποδεικνύεται δύσκολο όταν αυτοί είναι χιλιάδες.
Αυτοί οι
χιλιάδες έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους της Μαδρίτης, σχηματίζοντας ένα
πολύχρωμο ποτάμι διαδηλωτών, το προηγούμενο Σάββατο μετά από κάλεσμα
περισσότερων από 200 σωματείων, συνδικάτων, οργανώσεων της αριστεράς και μέρους
των 15-Μ (από όπου ξεπήδησαν οι πλατείες της Ισπανίας) σε μια “κοινωνική
σύνοδο” όπως ονόμασαν την συγκέντρωση τα συνδικάτα. Ο γενικός γραμματέας του
συνδικάτου UGT, Κάντιντο Μένδεζ δήλωσε πως το Σάββατο ήταν ουσιαστικά ένα
“δημοψήφισμα” όπου οι πολίτες έδειξαν τι πιστέυουν για τα μέτρα λιτότητας που
προωθεί η κυβέρνηση Ραχόι και συνέχισε λέγοντας πως αν η κυβέρνηση δεν προσέξει
αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας θα ακολουθήσουν κι άλλες. Από την πλευρά του ο
επικεφαλής του συνδικάτου CCOO, Ιγνάσιο Φερνάντεζ Τόξο δήλωσε πως “δεν πιστεύει
πως η πολιτική που ακολουθείται είναι μονόδρομος”. Όμως η πραγματική δήλωση
έγινε από τους χιλιάδες συμμετέχοντες του κόσμου της εργασίας. Τα δύο μεγάλα
άλλωστε συνδικάτα είχαν ήδη εξαγγείλει
αυτή τη συγκέντρωση από τον Ιούλιο και οργάνωσαν τη συμμετοχή εργαζομένων από
όλη τη χώρα.
Για ένα μέρος
των συμμετεχόντων όμως, αυτή η ομολογουμένως ήπια προσέγγιση των δύο μεγάλων
συνδικάτων στην πολιτική Ραχόι δεν ήταν αρκετή και η συμμετοχή τους στην συγκέντρωση
έγινε κάτω από την ομπρέλα του “Κρίσιμου Μπλοκ ενάντια στο χρέος” που είχε
δυναμικότερα πολιτικά χαρακτηριστικά διεκδίκησης. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες
στον Μπλοκ η CGT, Οικολόγοι, Φεμινίστριες, η Νεολαία Χωρίς Μέλλον, το Γραφείο
των Επισφαλών, η Αττάκ και η Αντικαπιταλιστική Αριστερά που με την ανακοίνωσή
τους ξεκαθάριζαν πως αρνούνται “να πληρώσουν την κρίση του συστήματος που
πετσοκόβει τα βασικά δικαιώματα για να πληρώσει ένα παράνομο χρέος που δεν το
δημιούργησε ο λαός”. Ταυτόχρονα οι συμμετέχοντες του 15-Μ έκαναν λόγο για την
ανάγκη άμεσης προκήρυξης γενικής απεργίας στην Ισπανία.
Ταυτόχρονα
μια παράλληλη πορεία πραγματοποιήθηκε από συλλογικότητες του αναρχικού χώρου,
εργατικές συλλογικότητες εργαζόμενων στην υγεία και εκπαιδευτικών και ορισμένων
λαϊκών συνελεύσεων που συμμετέχουν στο δίκτυο 15-M εκφράζοντας έτσι την
αντίθεσή τους απέναντι στην τακτική των μεγάλων συνδικάτων που συνομιλούν με
την κυβέρνηση Ραχόι αλλά και την άρνησή τους να συμμετέχουν σε συγκέντρωση μαζί
με τα σωματεία των αστυνομικών και των στρατιωτικών.
Η μεγάλη
συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Κολόν ήταν το τελικό σημείο
συνάντησης πολλών διαφορετικών πορειών που ξεκίνησαν από διαφορετικά σημεία της
πόλης. Μπροστά από το υπουργείο Υγείας έγινε η προσυγγέντρωση και ξεκίνησε η
πορεία των εργαζομένων στην υγεία που φορούσαν λευκές μπλούζες ενώ από εκεί
ξεκίνησε και η πορτοκαλί πορεία των εργαζομένων στις κοινωνικές υπηρεσίες και
των πληττόμενων από την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Από το υπουργείο
Παιδείας ξεκίνησε η πράσινη πορεία των δασκάλων, μαθητών και γονιών που
υπερασπίζονται το δικαίωμα σε δημόσια και δωρεάν παιδεία. Αντίστοιχα ομάδες
εργαζομένων σε διαφορετικές υπηρεσίες του δημοσίου με κόκκινα, μοβ, μαύρα
μπλουζάκια έφτιαξαν τις δικές τους πορείες από διάφορα σημεία της πόλης για να
καταλήξουν στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης. Ο αριθμός των δεκάδων χιλιάδων
συμμετεχόντων στις πορείες και τη συγκέντρωση που ορισμένες εκτιμήσεις τον
ανεβάζουν σε εκατοντάδες χιλιάδες, εκ των οποίων κάποιοι έφτασαν και από
διαφορετικές πόλεις της χώρας, ήταν το πρώτο φθινοπωρινό ραντεβού των Ισπανών
στους δρόμους και απέναντι στην κυβέρνηση Ραχόι.
Και η
εβδομάδα που ακολούθησε έφερε μαζί της απεργίες. Στις 17 Σεπτέμβρη ξεκίνησε
απεργία σε όλους του τομείς της εκπαίδευσης στη Μαδρίτη ενώ την ίδια μέρα
καλέστηκε 24ωρη απεργία από τους εργαζόμενους στο Σιδηρόδρομο, τα λεωφορεία και
το Μετρό της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης. Κι ενώ το αναμενόμενο μποτιλιάρισμα
έκανε την εμφάνισή του στους δρόμους της πρωτεύουσας τα συνδικάτα ανακοίνωσαν
πως η συμμετοχή στην απεργία άγγιξε το 96% ενώ υπολογίζεται πως περισσότεροι
από 2500 απεργοί πραγματοποίησαν διαδήλωση στην Πουέρτα δελ Σολ. Οι
κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς συνεχίστηκαν με
στάσεις εργασίας κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ενώ έχουν προκηρύξει ήδη
απεργιακές κινητοποιήσεις και για τις επόμενες μέρες. Οι εργαζόμενοι στα μέσα
μαζικής μεταφοράς χάνουν από τις περικοπές που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση
Ραχόι τον μισθό ενός μήνα ενώ ταυτόχρονα τα εισιτήρια που το επιβατικό κοινό
καλείται να πληρώσει αυξάνονται.
Μετά τις
πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις αλλά και τις απεργίες που πραγματοποιούνται σε
διάφορους εργασιακούς κλάδους της χώρας και όσο ο Μαριάνο Ραχόι εμφανίζεται
αδιάλλακτος δηλώνοντας πως δεν υπάρχει τρόπος να μην εφαρμοστούν τα αναγκαία
μέτρα λιτότητας στη χώρα, τίποτα δεν φαίνεται να ησυχάζει. Τα μεγάλα συνδικάτα
δεν έχουν εντάξει ακόμα στο οπλοστάσιο της διεκδίκησης την γενική απεργία και
προς το παρόν συζητούν για μια σύγκλιση συνδικαλιστών από όλη την Ευρώπη στη
Μαδρίτη ώστε να σχεδιαστεί το ενδεχόμενο πανευρωπαϊκής μέρας δράσης. Όμως οι
Ισπανοί δεν δείχνουν να περιμένουν ποιος θα ορίσει το επόμενο ραντεβού, το
έχουν ήδη προγραμματίσει. Το δίκτυο που ήδη έχει σχηματιστεί στην χώρα μετά το
τεράστιο κίνημα των Ιντιγνάδος έχει ορίσει το επόμενο ραντεβού στις 25
Σεπτέμβρη. Στόχος τη περικύκλωση του κοινοβουλίου μέχρι να πέσει η κυβέρνηση
Ραχόι, όπως λένε οι ίδιοι. Ανάμεσα στα αιτήματά τους η άμεση παραίτηση της
κυβέρνησης Ραχόι, η δημιουργία νέου συντάγματος με τη συμμετοχή των πολιτών, ο
λογιστικός έλεγχος του χρέους, η κατάργηση όλων των περικοπών και των νόμων
λιτότητας που έχουν ψηφιστεί, η άμεση διακοπή όλων των διαδικασιών έξωσης που
προχωρούν και άλλα.
Οι κοινωνική
αναταραχή που πλέον γίνεται εμφανής και η μεγάλη δυσαρέσκεια απέναντι στην
κυβέρνηση Ραχόι που κάνει την εμφάνισή της με διάφορες μορφές στη χώρα, από την
επανεμφάνιση δυναμικά τάσεων αυτονόμησης σε επαρχίες όπως η Καταλονία μέχρι το
όλο και διογκούμενο αίτημα για γενική απεργία και οι πολύμορφες κινητοποιήσεις
δεν περνούν απαρατήρητες σε μια μεγάλη χώρα που υποφέρει από ένα δεύτερο κύμα
ύφεσης ενώ συνεχίζει να δίνει ενέσεις εκατομμυρίων σε χρεωμένες τράπεζες. Οι
τριγμοί στην Ισπανία έχουν άμεσο αντίκτυπο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι
κινητοποιήσεις των Ισπανών εργαζομένων μπορούν να αποτελέσουν πραγματική
απειλή.
Εκατοντάδες χιλιάδες Πορτογάλοι εναντίον της Τρόικας
Το πρόγραμμα
λιτότητας που ακολούθησε η κυβέρνηση Κοέλιο τους τελευταίους 16 μήνες έκανε την
Πορτογαλία να χρησιμοποιείται ως το “λαμπρό παράδειγμα” της χώρας που
ακολουθούσε χωρίς παρεκκλίσεις και αντιδράσεις τις οδηγίες του ΔΝΤ, της ΕΕ και
της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της Τρόικα η
κεντροδεξιά κυβέρνηση προχώρησε σε μείωση μισθών, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποίηση
κρατικών επιχειρήσεων και μεταρρύθμιση προς το ελαστικότερο των εργασιακών
νόμων. Όμως ο καλός μαθητής Πέδρο Κοέλιου δεν υπολόγιζε μέχρι τώρα την
πιθανότητα να ξεπεράσει το όριο της ανοχής των συμπολιτών του. Μετά την
εξαγγελία πριν δύο εβδομάδες των σχεδίων του για αλλαγή στο καθεστώς εισφορών
στα ασφαλιστικά ταμεία βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα κύμα διογκούμενης
δυσαρέσκειας που δεν μπορούσε πια να παραμείνει σιωπηρή.
Σύμφωνα με τα
κυβερνητικά σχέδια το νέο καθεστώς περιλάμβανε αύξηση του ποσοστού των
ασφαλιστικών εισφορών που θα καταβάλουν οι εργαζόμενοι από 11 σε 18% με
παράλληλη μείωση των εργοδοτικών εισφορών από 23,7 σε 18%, μια εξέλιξη που
ισοδυναμεί ουσιαστικά με την απώλεια ενός μισθού. Η απάντηση στο παραπάνω
σχέδιο δεν άργησε να δοθεί…
“Άντε γ…σου
Τρόικα! Θέλουμε τη ζωή μας!” ήταν το κεντρικό σύνθημα της διαδήλωσης, άμεσο και
ξεκάθαρο. Εκατοντάδες χιλιάδες Πορτογάλοι πλημμύρισαν τους δρόμους της
Λισαβόνας και συνολικά ο αριθμός διαδηλωτών σε 40 πόλεις της χώρας αλλά και του
εξωτερικού έφτασαν το ένα εκατομμύριο, στη μεγαλύτερη διαδήλωση από την πτώση
της δικτατορίας και από τη στιγμή που η χώρα αποδέχτηκε το πακέτο διάσωσης των
78 δισεκατομμυρίων τον Μάιο του 2011. “Περικόπτουμε την κυβέρνηση” ή αλλιώς
“Ήρθε η ώρα! Για την κυβέρνηση να φύγει!” έγραφαν τα πλακάτ των διαδηλωτών.
Αυτή ήταν η απαίτηση των Πορτογάλων που μέσα σε λίγες ώρες προκάλεσαν την πρώτη
πραγματική κυβερνητική κρίση των τελευταίων χρόνων μόνο με την αποφασιστική
παρουσία τους στους δρόμους της χώρας.
Λίγες μέρες
αργότερα το συνδικαλιστικό όργανο των στρατιωτικών στην Πορτογαλία , το οποίο
εκπροσωπεί ολόκληρο το στράτευμα, προχώρησε σε μια πρωτοφανή ανακοίνωση για
πρώτη φορά μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλων. Σε αυτή κατηγόρησε την κυβέρνηση
πως “καταστρέφει τη χώρα” και “έχει μετατρέψει τον λαό σε πειραματόζωα για
κοινωνικά πειράματα με νέα μέτρα λιτότητας” μετατρέποντας “ τους φτωχούς σε
άθλιους και τη μεσαία τάξη σε νεόπτωχους” και ζήτησε από τον πρωθυπουργό
Κοέλιου “για το καλό της Πορτογαλίας και των Πορτογάλων” να παραιτηθεί και να
εγκαταλείψει τη χώρα. Και η ανακοίνωση συνέχισε: “Όλο το προσωπικό των ενόπλων
δυνάμεων της χώρας έχει ορκιστεί στην υπεράσπιση της χώρας, να περιφρουρεί το
σύνταγμα και τους νόμους της Δημοκρατίας και αποκηρύσσουν κατηγορηματικά τις
πολιτικές που ακολουθούνται γιατί είναι αντίθετες με αυτά που οι ένοπλες
δυνάμεις έχουν ορκιστεί”.
Σε μια
προσπάθεια να φανεί διαλλακτικός ο Κοέλιου δήλωσε πως η κυβέρνηση δεν είναι
“ούτε τυφλή, ούτε κουφή” και συναντήθηκε την Τετάρτη με επικεφαλής των
σωματείων αλλά και εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου χωρίς όμως να βρεθεί
κοινά αποδεκτή λύση. Ο επικεφαλής του Γενικού Συνδικάτου Εργαζομένων (UGT) Ζοάο
Προένσα δήλωσε ξεκάθαρα αμέσως μετά τη συνάντηση πως οι εργαζόμενοι δεν θα
δεχτούν τις προτάσεις της κυβέρνησης. Στο μεταξύ το θέμα των συντάξεων
δημιούργησε και την πρώτη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της κυβέρνησης συνεργασίας.
Κριτική δέχτηκε η πρόταση από τον υπουργό εξωτερικών της χώρας Πάολο Πόρτας,
του οποίου το κόμμα συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας και έχει τη
δυνατότητα να μπλοκάρει τη νομοθετική διαδικασία.Η εβδομάδα που ακολούθησε την
μεγαλειώδη συγκέντρωση στη Λισαβόνα έφερε μαζί της απεργιακές κινητοποιήσεις
στα λιμάνια αλλά και τα κρατικά διυλιστήρια.
Σε μια
προσπάθεια να επιλύσει την εμφανή πλέον πολιτική κρίση στη χώρα ο πρόεδρος της
Πορτογαλίας Ανίμπαλ Καβάκου Σίλβα κάλεσε μια από τις σπάνιες συναντήσεις του
Συμβουλίου του Κράτους την Παρασκευή, 21 Σεπτέμβρη. Το Συμβούλιο είναι ένα
συμβουλευτικό όργανο, που συγκροτείται από πρώην προέδρους και άλλες
προσωπικότητες της χώρας και ουσιαστικά αποτελεί θεσμικό όργανο που χαίρει
κύρους. Ο δε πρόεδρος έχει τη δυνατότητα να διαλύσει το κοινοβούλιο και θα
μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να διαφωνήσει με τα προτεινόμενα
μέτρα και να προκαλέσει μετατροπές. Στο συμβούλιο συμμετείχε και ο υπουργός
οικονομικών της κυβέρνησης, αλλά ο πιο αποφασιστικός από τους συμμετέχοντες
βρισκόταν έξω από την αίθουσα.
Οι Πορτογάλοι
για άλλη μια φορά δεν έμειναν θεατές. Μπροστά από ένα προεδρικό μέγαρο
αποκλεισμένο από τις δυνάμεις των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας ξεδιπλώθηκε η
απάντηση του κόσμου. Η διαμαρτυρία που οργανώθηκε μέσα από τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης, στην οποία συμμετείχε και η αριστερά, έφερε χιλιάδες διαδηλωτές
μπροστά από το προεδρικό μέγαρο την ώρα που στο εσωτερικό το συμβούλιο του
Κράτους συζητούσε τα νέα μέτρα λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση. Κρατώντας
πλακάτ με φωτογραφίες του πρωθυπουργού Κοέλιου και υπογραφή τον χαρακτηρισμό
“Κλέφτης” οι φωνές του δρόμου αξιώνουν πλέον ξεκάθαρα την παραίτηση της
κυβέρνησης συνεργασίας που οδηγεί τη χώρα στην εξαθλίωση. Απαίτηση που
διαδηλωτές δεν διστάζουν να δηλώνουν με κάθε ευκαιρία, είτε ονομάζοντας την
διαμαρτυρία τους “Ολονυχτία μέχρι να πέσει η κυβέρνηση” είτε κάνοντας δηλώσεις
στα τηλεοπτικά δίκτυα. Οι τελευταίες εβδομάδες άλλωστε ανέδειξαν τον μεγάλο
πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνής της Πορτογαλίας. Τον εργαζόμενο που
διεκδικεί.
