«Κάθε σπίτι
στα νύχια τραπεζίτη», είναι το δόγμα της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού, που
γίνεται πράξη με νέες, σκληρότερες τροποιήσεις στο νόμο για τα υπερχρεωμένα
νοικοικυριά. Παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις για ανακούφιση των υπερχρεωμένων
νοικοκυριών, ο ούτως ή άλλως ανεπαρκής νόμος Κατσέλη τροποιείται προς το
χειρότερο, καθώς οι δανειολήπτες υποχρεούνται να πληρώνουν δόσεις για όσο
διάστημα η υπόθεσή τους εκκρεμεί στα δικαστήρια. Όσο για το περιβόητο «30% του
εισοδήματος» που είχε αναφερθεί ως πλαφόν για τις δόσεις των δανείων από
διάφορα χείλη (από τον προεκλογικό Σαμαρά ως το μετεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ)
εγκαταλείπεται.
Αν δεν
πληρώσουν τα δάνειά τους, οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι αλλά
και τα παιδιά και τα εγγόνια τους μετά τις τις εφ’ όρου ζωής «επιμηκύνσεις»,
πώς θα ευημερήσουν οι τράπεζες των οποίων «η ρευστότητα απειλείται» από τα
εκπρόθεσμα δάνεια; Αυτή είναι η «μεγάλη ανησυχία της τρόικας», σύμφωνα πάντα με
τις διαρροές. Τρόικα και κυβέρνηση, σαν στοργικοί γονείς ανησυχούν για το
μέλλον του παιδιού τους –του τραπεζικού κεφαλαίου που έχει ήδη προικοδοτηθεί αδρά
από το δημόσιο χρήμα– αφήνοντας στην άκρη τα παχιά λόγια για «κοινωνική
συνοχή», δημιουργώντας νέες στρατιές εξαθλιωμένων για να «σώσουν τις τράπεζες».
Το καλοκαίρι είχε πάλι διαρρεύσει, κατά τη σύνηθη επικοινωνιακή πρακτική των
άρθρων με ανώνυμες πηγές, η επιθυμία της τρόικας να δοθούν σε πλειστηριασμό
100.000 σπίτια, με την έναρξη του 2013. Κάτι τέτοιο αυτόματα συνεπάγεται
υπερπολλαπλάσιους νεο-άστεγους, ξεσπιτωμένους και ομήρους που θα πληρώνουν εφ’
όρου ζωής ενοίκιο - δόση στην τράπεζα - σπιτονοικοκύρη.
Στο κοινωνικό
ολοκαύτωμα καμία ανάσα δεν προσφέρουν τα μνημονιακά νομοσχέδια, κομμένα και
ραμμένα στα πρότυπα της ληστρικής Δανειακής Σύμβασης. Το μαζικό κίνημα για
άρνηση πληρωμών των τοκογλυφικών δανείων, η μονομερής διαγραφή των χρεών
χαμηλόμισθων και ανέργων, εθνικοποίηση των τραπεζών με κοινωνικό - εργατικό
έλεγχο, είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος και από το λαβύρινθο της υπερχρέωσης.
