Όπως ενημερώθηκα από μια ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου -Χάρτου Αττικής και από ένα κείμενο των εργαζομένων απεργών των εκδόσεων Άγρα, αυτές απέλυσαν τον Ντίνο Παλαιστίδη «για αντισυμβατική συμπεριφορά», τρεις μέρες μετά την προσφυγή του τελευταίου στην Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία και διαπίστωνε ότι «η εταιρεία θα μπορούσε να επανεξετάσει το αίτημα του εργαζομένου με προοπτική επίλυσης»
Για τα εξαρτημένα αριστερά αντανακλαστικά μου, η πράξη της απόλυσης σε συνδυασμό με τη σχετική πληροφόρηση από τις παραπάνω δυο πηγές (Σύλλογο και απεργούς) ήταν αρκετές για: Να νοιώσω αλληλέγγυος με τον απολυμένο εργαζόμενο και αντίθετος με την εργοδοσία, η οποία εν προκειμένω είναι μια καπιταλιστική εκδοτική επιχείρηση. Να θεωρήσω, δίχως να περιμένω να αποφανθεί περί αυτού η δικαιοσύνη, ότι στη διένεξη του με τον εργοδότη, το δίκιο είναι με το μέρος του εργαζόμενου. Να νοιώσω βαθιά ικανοποίηση από την έμπρακτη συμπαράσταση των συναδέλφων του και θαυμασμό για τις ικανότητες αντίδρασης τους .
Και ενώ ετοιμαζόμουν να προσυπογράψω ένα κείμενο διαμαρτυρίας, ζητώντας την ανάκληση της απόλυσης, όπως θεωρούσα ότι είχε υποχρέωση να πράξει ο κάθε αυτοπροσδιοριζόμενος ως αριστερός, διανοούμενος, δημοσιοποιείται ένα κείμενο υποστήριξης των εκδόσεων Άγρα, το οποίο προσυπογράφουν 48 διανοούμενοι.
Σε αυτό το κείμενο και όταν η αντιπαράθεση εργοδοσίας (Άγρα) - εργαζόμενων βρίσκεται στην κορύφωση της απ’ αφορμή τη συγκεκριμένη απόλυση, οι εν λόγω διανοούμενοι: «Αισθάνονται την ανάγκη να προβούν σε δημόσια δήλωση για να προστατέψουν τις Εκδόσεις Άγρα από τη συκοφάντηση και το διασυρμό», ενώ παραπέμπουν την περί απόλυσης κρίση στα δικαστήρια! Υπενθυμίζουν τη «σπουδαία συμμετοχή [των εκδόσεων Άγρα] στα γράμματα», λες κι’ αυτή τεκμηριώνει το δικαίωμα της απόλυσης, ή έστω αμβλύνει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της! Υποστηρίζουν ότι «τίποτε δεν είναι αναληθέστερο» από το ότι, μεταξύ άλλων, οι εκδόσεις Άγρα απολύουν εργαζόμενους!!! Δεν βρίσκουν ούτε δυο λόγια για να εκφράσουν τη συμπαράσταση τους στον απολυμένο.
Σε μια περίοδο που η αντιλαϊκή επίθεση είναι περισσότερο άγρια από ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες, σε μια περίοδο γενικευμένης εμπορευματοποίησης, που η ανεργία και οι απολύσεις έχουν επιδημικό χαρακτήρα, θα περίμενε κανείς η προοδευτική διανόηση του τόπου, αν όχι να μάχεται στη ρότα του Μπετόβεν* για την αποεμπορευματοποίηση της πνευματικής δημιουργίας, τουλάχιστον να έπαιρνε θέση υπέρ των καταφρονεμένων τούτου του κόσμου και όχι υπέρ των εργοδοτών, εμπόρων της πνευματικής δουλειάς.
Εδώ, και σε κατάφωρη αντίθεση με την προοδευτική παράδοση του πνευματικού κόσμου τούτου του τόπου, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όσο για μας, από την ίδια πάντα όχθη, τι άλλο, παρά για ακόμη μια φορά δίχως επιφύλαξη καμιά, στο πλευρό του αγωνιστή Ντίνου Παλαιστίδη, που με τη στάση και την αγωνιστικότητα του σώζει την τιμή τούτου του τόπου, που κάποιοι άλλοι κάπου στο διάβα τους την έχασαν.
* Βλέπε γράμμα του στον Χόφμαϊστερ, Βιέννη, 15 Ιανουαρίου 1801, όπου ο μεγάλος δημιουργός τάσσεται υπέρ της κατάργησης του εμπορίου για τα πνευματικά αγαθά: «Θα έπρεπε να υπάρχει στον κόσμο ένα μαγαζί τέχνης όπου ο καλλιτέχνης δεν θα είχε παρά να παραδίδει τα έργα του και να παίρνει τόσο όσα έχει ανάγκη, [σσ. και να μην είναι ] μισο-έμπορος όπως τώρα», βλ. Ο Μπετόβεν μέσα από την αλληλογραφία του, μελέτη: Αμάραντος Αμαραντίδης, μετάφραση Δ. Καλογρίδης, Νεφέλη, σελ. 51.
ΠΡΙΝ 07/03/2010
