του Κώστα Μάρκου
Την ώρα που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης και της ΕΕ κατά των εργαζόμενων, με «εθνική συστράτευση» όλων των εφεδρειών του συστήματος, ορισμένα τμήματα της Aριστεράς, ακόμη και της επαναστατικής, ασχολούνται, με ιδιαίτερο πάθος, με το λάθος των 18 διανοουμένων που πήραν μεν θέση υπέρ του Ντ. Παλαιστίδη, υποβαθμίζοντας, όμως, την αντίθεσή τους στην απαράδεκτη απόλυσή του από την εργοδοσία της Άγρας, στο όνομα της υπαρκτής εκδοτικής προσφοράς της συγκεκριμένης επιχείρησης. Tελικά, τη θέση της κριτικής πήρε το τσουβάλιασμα των «18» με τους «προοδευτικούς» διανοούμενους του κατεστημένου, που στήριξαν την απόλυση. Eνώ μηδενίζεται το έργο τους υπέρ του εργατικού κινήματος, της Αριστεράς, της κομμουνιστικής αναγέννησης, του μαχόμενου μαρξισμού και υλισμού, ανεξάρτητα από μεγαλύτερες ή μικρότερες πολιτικές και θεωρητικές διαφωνίες μας. Ορισμένα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα, μάλιστα, τους επιτίθενται ακριβώς γι’ αυτό τους το έργο. Η στάση αυτή δεν στοχεύει στη συντροφική κριτική, αλλά ανοίγει την πόρτα στην ηθικοπολιτική εξόντωσή τους, με το στίγμα του «συνεργάτη του ταξικού εχθρού».
Η έλλειψη αντίστασης από την επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά σε αυτές τις απόψεις και πρακτικές, στη φθορά πρωτοπόρων αγωνιστών και στην περιφρόνηση της ενωτικής στρατηγικής του εργατικού κινήματος βοηθά άθελά της μια συνειδητή πολιτική επιδίωξη της αστικής τάξης: Να μη συναντηθούν τα πρωτοπόρα τμήματα της εργασίας, τα νέα ημιαυθόρμητα εργατικά και ιδιαίτερα τα νεανικά ρεύματα και κινήματα με την επαναστατική διανόηση, τη μαρξιστική αναζήτηση της εποχής μας και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Ώστε να παραμείνουν καθηλωμένα στο «χώρο», στο «αυθόρμητο» και στο «κίνημα», στην ιδιοκτησιακή θεωρητική αυτάρκεια και τον πολιτισμό της αστικής «ανταγωνιστικότητας». Ώστε να παραμείνουν, τελικά, ακίνδυνα. Γιατί, ως γνωστόν, χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα. Αυτή η επιδίωξη της αστικής τάξης είναι ιστορικά αντιδραστική και θα ηττηθεί. Γιατί, ο σύγχρονος καπιταλισμός που σαπίζει βυθιζόμενος σε ιστορική κρίση, γεννά έναν καινούριο δυνητικό «νεκροθάφτη» του: Την τάση για ιστορική συγχώνευση εργασίας - επιστήμης και εργατικού κινήματος - επαναστατικής διανόησης, η οποία μπορεί προοπτικά να καταργήσει το τελευταίο οχυρό όλων των εκμεταλλευτικών κοινωνιών ενάντια στον κομμουνισμό, τον καταμερισμό ανάμεσα στη χειρωνακτική και διανοητική εργασία. Με αυτή την τάση συμπορεύονται οι επαναστάτες εργαζόμενοι και διανοούμενοι. Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να να υπερασπιστούμε τους «18» και το έργο τους, αλλά και να ασκήσουμε την όποια κριτική μας. Και από αυτή τη σκοπιά πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη στο Ντ. Παλαιστίδη για την άμεση ανάκληση της εκδικητικής απόλυσής του.
ΠΡΙΝ 07/03/2010
