του Κώστα Μάρκου
Ισχυρές προσεισμικές δονήσεις μεγάλου βάθους, που προαναγγέλλουν κοινωνικό τσουνάμι, συνταράσσουν τη χώρα μετά την ανακοίνωση του αντεργατικού και αντιλαϊκού πακέτου μέτρων από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (βλ. σελ. 5, 10-11). Αντιδράσεις και καταλήψεις την ίδια ημέρα, μεγάλα απογευματινά συλλαλητήρια το απόγευμα της επομένης, απεργίες και πανελλαδική πανεργατική στάση εργασίας την Παρασκευή, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο Σύνταγμα, κατάληψη του υπουργείου Οικονομικών από πρώην εργαζόμενους της Ολυμπιακής είναι τα κύρια περιστατικά από το δελτίο κοινωνικής θυέλλης.
Εντός Βουλής, προχθές, ένα ΠΑΣΟΚ που πνέει τα λοίσθια, ψήφισε τα μέτρα μαζί με το ακροδεξιό, ρατσιστικό ΛΑΟΣ, ενώ ακόμη και η ΝΔ, καμώθηκε ότι διαφωνεί για τα μάτια της (μικροαστικής) βάσης της. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε το νομοσχέδιο και το ΚΚΕ αποχώρησε. Αλλά, η κατάληψη επ’ αόριστον του… Εθνικού Τυπογραφείου από εργαζόμενους του υπουργείου Εσωτερικών, απειλεί να μην τυπωθεί καν ο νόμος σφαγιασμού των μισθωτών! Δείγμα και αυτό της ανταρσίας στη «νομιμότητα», την οποία κραδαίνει ο Μητσοτάκης (βλ. πάνω στήλη).
«Έξω από τα ιδεολογικά μας όρια», είπε ότι είναι τα μέτρα ο Πρωθυπουργός, την Τετάρτη στο υπουργικό συμβούλιο, προσποιούμενος ότι εξαναγκάστηκε από τις «αγορές». Το αντίθετο ακριβώς ισχύει: Μέσα στα ιδεολογικά όρια του νεοφιλελεύθερα μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ είναι τα μέτρα. Αν κάτι βρίσκεται έξω από τα όρια, αυτό είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης στο λαό που την υπερψήφισε, με ελπίδες ή αυταπάτες, για το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και τα «τρία δεν» για το Ασφαλιστικό. Όλα καταπατήθηκαν βάναυσα, ακόμη και αυτή η ξεπεσμένη αστική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» τους.
Οι επόμενες εβδομάδες πριν τις διακοπές του Πάσχα, είναι πλέον πολύ κρίσιμες, χωρίς καμιά αμφιβολία ότι εκεί θα τελειώσει η αντιπαράθεση. Άμεση αγωνιστική και πολιτική κλιμάκωση απαιτούν οι συνθήκες, ενώ η Αριστερά καλείται να αλλάξει ταχύτητα στην πολιτική της γραμμή. Χρειάζεται ένα άμεσο, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα αντίστασης και αντεπίθεσης και μετωπική κοινή δράση στο μαζικό κίνημα, με συγκεκριμένους άξονες. Με πολιτικό στόχο που θα κατευθύνεται στην καρδιά της κυβέρνησης: «Πάρτε πίσω τα μέτρα ή αλλιώς φύγετε εσείς και η πολιτική σας»!
Η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που ενώνει την Αριστερά μέσα στον αγώνα έχει ήδη χαραχθεί. Όποιος είναι με τα μέτρα και την κυβέρνηση, είναι με το εχθρικό στρατόπεδο. Σε αυτό ανήκουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και τα ΜΜΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Όποιος διαφωνεί με τα μέτρα και θέλει να αγωνιστεί είναι στο δικό μας στρατόπεδο. Σε αυτό ανήκουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ολόκληρη η μη ενσωματωμένη Αριστερά, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο Συντονισμός των σωματείων, το ΠΑΜΕ, τα συνδικάτα που διαφωνούν με τα μέτρα, η βάση της ΠΑΣΚΕ, ακόμη και της ΔΑΚΕ, που ανεξάρτητα από την πολιτική τους θέση, θέλουν να αγωνιστούν εναντίον τους. Σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή δεν υπάρχει ενδιάμεση θέση, όπως επιλέγουν οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με τη γραμμή «όχι στα μέτρα – ναι στην κυβέρνηση – ναι στην ΕΕ». Είναι οι κυβερνητικοί και ταξικοί «συνεργάτες» της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και της ΕΕ μέσα στο εργατικό κίνημα. Και βέβαια, δεν αντιμετωπίζονται με γιαούρτια, αλλά με διαφορετική γραμμή και ταξικά όργανα.
Ποιοι είναι οι άξονες πάνω στους οποίους πρέπει να οικοδομηθεί μια μετωπική κοινή δράση αντίστασης και ανατροπής στα μέτρα; Πρώτος είναι ο «μη νομιμόφρων» αγώνας για ανάκληση ολόκληρου του νομοσχεδίου και των αντεργατικών μέτρων. Το δεύτερο είναι ο αγώνας για να φύγει η κυβέρνηση και η πολιτική της «μαύρης συμμαχίας» ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Ο τρίτος άξονας είναι η ανυπακοή και απειθαρχία στο Μάαστριχτ, τη Λισσαβόνα και την ΕΕ του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Και ο τέταρτος είναι η αγωνιστική, ταξική ενότητα και ανεξαρτησία από τη ΓΣEE για ένα νέο νικηφόρο εργατικό κίνημα.
Ωστόσο, η μετωπική κοινή δράση Αριστεράς και αγωνιστικών συνδικάτων σε αυτή την κατεύθυνση δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκαθαρίζει τη θέση του απέναντι στο Μάαστριχτ και την ΕΕ, παρά τις διαφορετικές φωνές στο εσωτερικό του. Ο Αλ. Τσίπρας απηύθυνε κάλεσμα κοινής δράσης στο ΚΚΕ, αλλά τμήματα του ΣΥΝ καπηλεύονται το Συντονισμό των σωματείων και δεν θέλουν να πάρουν οριστικό διαζύγιο από τη ΓΣEE και την ΠAΣKE. Η Αλ. Παπαρήγα απέρριψε στην πράξη το κάλεσμα Τσίπρα, χωρίς να θέσει καμία πολιτική προϋπόθεση. Είναι φανερό, ότι οι ηγεσίες αυτών των σχηματισμών αδυνατούν να δουν τη νέα κατάσταση και να ακούσουν τη φωνή της βάσης τους. Aπό αυτή τη σκοπιά η πρόταση κοινής δράσης απευθύνεται στη βάση των ΚΚΕ και ΣΥΝ, όχι γιατί δεν θέλουμε τις ηγεσίες τους, αλλά γιατί αυτές δεν θέλουν την κοινή δράση στη βάση πολιτικών αξόνων. Απευθυνόμαστε στη βάση για να πιέσει τις ηγεσίες σε αυτή την κατεύθυνση.
Η σημασία, ο ρόλος και οι ευθύνες της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς μεγαλώνουν. Απαιτείται συσπείρωση και το δρόμο δείχνει η κοινή ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΚΚΕ (μ-λ), την ΟΚΔΕ και την ΚΟ Ανασύνταξη (αλήθεια, γιατί την αρνούνται το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΕΕΚ;). Η ενωτική μετωπική δράση για τη νικηφόρα αντίσταση και την ανατροπή των μέτρων, απαιτεί μεγαλύτερους και όχι μικρότερους βαθμούς αυτοτέλειας της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Απαιτεί την αυτοτελή επεξεργασία, προβολή και ζύμωση, τόσο ενός άμεσου αντικαπιταλιστικού προγράμματος και των οργάνων του, όσο και ενός μακρόπνοου σχεδίου ανατροπής της επίθεσης. Μια ταύτιση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αυτή τη στιγμή, με έναν από τους δυο πόλους του αριστερού δικομματισμού, θα κάνει μεγάλη ζημιά, όχι τόσο στην ίδια, όσο στην υπόθεση της μετωπικής κοινής δράσης όλης της Αριστεράς και του εργατικού -λαϊκού κινήματος.
ΠΡΙΝ 07/03/2010
