Το μήνυμα που έστειλαν οι δεκάδες φοιτητικοί σύλλογοι που τελούν υπό κατάληψη και οι χιλιάδες φοιτητές που διαδήλωσαν μαχητικά στις 2 και 6 Δεκέμβρη, αψηφώντας τη χουντικής εμπνεύσεως καταστολή, ήταν ένα πρώτο σημάδι αντίστασης και ανυπακοής προς τη πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, που υποθηκεύει το μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων. Ήταν αρχή ενός ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας, που θα βάλει τις βάσεις για ένα νικηφόρο και εξεγερτικό κίνημα της νεολαίας και του λαού. Τα ερωτήματα για τη σπουδάζουσα νεολαία είναι αναβαθμισμένα και πολλαπλά. Από την άλλη, οι απαντήσεις που λαμβάνει αδυνατούν να καλύψουν και να καθησυχάσουν τις μεγάλες της ανησυχίες.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΑΡΔΑΚΟΣ
Η αγωνία της νεολαίας αυτή τη στιγμή έχει στη καρδιά της την κοινωνική κραυγή «δεν πάει άλλο»! Είναι πιο κοντά από ποτέ στην εγγενή ανάγκη της εργασίας να σπάσει τον ασφυκτικό ζυγό, που τις επιβάλλει το μνημόνιο που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Οι φοιτητές δεν βγαίνουν στους δρόμους μόνο απέναντι στα μέτρα για την εκπαίδευση, τα οποία φυσικά αποτελούν λαιμητόμο για ότι ορίζαμε ως σήμερα ως δημόσια εκπαίδευση, αλλά αντιλαμβάνονται (συνειδητά ή μη) την κοινή στρατηγική που έχει ο εχθρός σε εκπαίδευση και εργασία και διαδηλώνουν συνολικά απέναντι στο σύγχρονο μεσαίωνα που επιβάλλει η χούντα κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ.
Ο κοινωνικός πόλεμος που εξαπολύει το κεφάλαιο έχει ως στρατηγικό στόχο την άλωση του δημοσίου, δωρεάν πανεπιστήμιου που παρέχει γνώση και επιστημονική επάρκεια, καθότι ο χώρος που προετοιμάζει τους αυριανούς εργαζόμενους, δεν μπορεί παρά να προσαρμοστεί στις επιταγές της επισφάλειας, της ευελιξίας, της ελαστικότητας και των νέων συμβάσεων εργασίας. Γι’ αυτό η κυβέρνηση επιτίθεται με λυσσαλέο τρόπο στο πανεπιστήμιο. Οι αλλαγές έχουν ήδη περιγραφεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις συνόδους της, πριν ακόμα την επιβολή του μνημονίου. Αυτές οι αλλαγές, διανθισμένες από τις αντιδραστικές καινοτομίες του μνημονίου, συνιστούν τομή στην επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης, στη συνολική και επιτακτική υποταγή της στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Το νέο νομοσχέδιο - έκτρωμα της Α. Διαμαντοπούλου για το οποίο έχει ξεκινήσει προσχηματικός διάλογος με τους συμμάχους της κυβέρνησης (με την πιστή θεραπαινίδα του πανεπιστημίου της Μπολόνια, Νέα Δημοκρατία, με τον πάντα πρόθυμο στις νέου τύπου συντηρητικές και αντιλαϊκές προσταγές, ΛΑΟΣ καθώς και με τη βολική αντιπολίτευση «εξ ευωνύμων» της ΔΗ.ΑΡΙ.) αποτελεί την πιο πιστή και συντονισμένη προσπάθεια κατάργησης της έννοιας και της ουσίας του Πανεπιστημίου όπως το γνωρίσαμε, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και έπειτα. Έρχεται να δεθεί με όλα τα προηγούμενα νομοσχέδια (νόμος για τη Διά Βίου Μάθηση, Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, νόμος για τα ΚΕΣ, Αξιολόγηση) και να δημιουργήσει ένα πραγματικά ασφυκτικό πλαίσιο για κάθε έννοια δημόσιας ή δωρεάν παροχής, συνολικής γνώσης και επιστημονικής επάρκειας και άρα δουλειάς με αξιοπρέπεια. Επιδιώκει την άμεση σύνδεση της εκπαίδευσης με τους νόμους της αγοράς και των επιχειρήσεων, εντείνοντας τα επιχειρηματικά κριτήρια λειτουργίας, εισάγοντας μάνατζερ, δημιουργώντας ευέλικτα προγράμματα σπουδών που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αγοράς. Θέλουν την κατάργηση των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας, παρέχοντας στη θέση τους κατάρτιση και δεξιότητες, ενώ ταυτόχρονα θα παράγουν νέα γνώση για τις ανάγκες της αγοράς.
Διαλύουν την έννοια του πτυχίου, μετατρέποντάς το –από συλλογικό εκφραστή επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων– σε ένα χαρτί - άθροισμα πιστωτικών μονάδων χωρίς καμία συλλογική κατοχύρωση. Ο στόχος τους είναι σαφής: Επιδιώκουν το μηδενισμό της αξίας της εργατικής δύναμης και τη δημιουργία στρατιών νέων εργαζομένων φτηνών, αναλώσιμων και ελαστικών. Προϋπόθεση γι’ αυτό το πανεπιστήμιο θα είναι η αυταρχικοποίηση, η σκληρή εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, η καταστολή του κινήματος και η πειθάρχηση της νεολαίας.
Για την ανατροπή αυτής της κοινής επίθεσης σε παιδεία και εργασία το φοιτητικό κίνημα έχει ανάγκη να διεξάγει πραγματικό διάλογο με την κοινωνία (εν αντιθέσει με την προσχηματική, κομματική σούπα της κυβέρνησης) και να βρει νέος, ισχυρούς συμμάχους. Στην ουσία εδώ βρίσκεται και η μεγαλύτερη δυνατότητα της νίκης του: Πρέπει να βρεθεί μαζί με όλη τη νεολαία, που σε αυτήν τη φάση βιώνει την ίδια επίθεση, τους νέους εργαζόμενους και τους μαθητές και να απαιτήσει να μη γίνουμε το ευέλικτο αναλώσιμο εργατικό δυναμικό των 592 ευρώ, της αιώνιας αβεβαιότητας, των ατομικών συμβάσεων εργασίας ενός μήνα!
Πάνω από 40 οι καταλήψεις
Θα βγούμε νικητές!
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμπορευτεί τώρα με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών σε όλη την Ευρώπη, που εξεγείρονται απέναντι στην ίδια πολιτική, γκρεμίζοντας και τα τελευταία επιχειρήματα των εν Ελλάδι τεχνοκρατών που χρόνια ολόκληρα μας εγκαλούσαν «να γίνουμε Ευρώπη». Πρέπει να βρεθεί πλάι στους εργαζόμενους που τάσσονται απέναντι στην ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και να διεκδικήσει απαγόρευση των απολύσεων, καμιά μείωση των μισθών, διαγραφή του ληστρικού χρέους. Να επιδιώξει να βρεθεί μαζί με εκείνα τα κομμάτια των καθηγητών και των δασκάλων που αντιστέκονται απέναντι στα νέα μέτρα και τη σύγχρονη «χούντα» κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ και να απαιτήσουν δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για τις ανάγκες μας και όχι για τις ανάγκες του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων.
Στα άμεσα καθήκοντα του επομένου διαστήματος, πρέπει η μεγάλη πανεργατική απεργία στις 15 Δεκέμβρη να αποτελέσει μήνυμα τρόμου για τα αστικά επιτελεία, δυνατότητα για τους εργαζόμενους και τη θιγόμενη κοινωνική πλειοψηφία για ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης και των μέτρων που βυθίζουν κάθε μέρα τους εργαζόμενους στο μεσαίωνα, για την ανάκληση του προϋπολογισμού, που παγιώνει την ανεργία και την ανέχεια.
Το φοιτητικό κίνημα παρά το όργιο καταστολής που δέχθηκε με δεκάδες τραυματίες και αναίτιες συλλήψεις μετά από προκλητική επίθεση των ΜΑΤ στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη, δεν καταστέλλεται και είναι αποφασισμένο. Αυτή τη εβδομάδα, εν όψει τόσο της απεργίας στις 15/12 όσο και της χτεσινής κινητοποίησης στη σύνοδο των πρυτάνεων στο Λαύριο, υπάρχουν πάνω από 40 σχολές που τελούν υπό κατάληψη πανελλαδικά με πολύ μαζικές γενικές συνελεύσεις να πραγματοποιούνται.
Η κυβέρνηση επιλέγει να το χτυπήσει με τον πιο άγριο τρόπο. Το φοιτητικό κίνημα όμως δεν καταστέλλεται, δεν τρομοκρατείται. Μέσα από γενικές συνελεύσεις, με καταλήψεις διαρκείας, με κοινές διαδικασίες με τους εργαζομένους και τα κομμάτια της νεολαίας που θέλουν να βγουν στο δρόμο, δηλώνουμε αποφασισμένοι, πως σε αυτή τη μάχη, στη μάχη της γενιάς μας, θα βγούμε νικητές!
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου