ΤΑΣΕΙΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ
Πρωτοφανείς διεργασίες γίνονται στους χώρους δουλειάς, όπου η οργή των εργαζομένων αναζητά δρόμους αγωνιστικής και πολιτικής έκφρασης. Σ’ αυτό το ελπιδοφόρο εργαστήρι των δρόμων, των γενικών συνελεύσεων, των μικρών
και μεγάλων απεργιών και συζητήσεων, καθοριστικό ρόλο θα παίξουν εκείνες οι δυνάμεις που θέτουν καθαρά
την τακτική και στρατηγική του κινήματος για μια νικηφόρα αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΙΖΟΣ
ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΡΛΑΣ
Βρισκόμαστε πια (και επιτέλους!) μπροστά σε αναδιάταξη των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα. Ο κόσμος της δουλειάς στην κυριολεξία «βράζει»! Παίρνει την υπόθεση στα χέρια του, αρχίζει να αποκτά αυτοπεποίθηση για την οργάνωση του αγώνα, την πολιτική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση και την αντεργατική λαίλαπα. Οι εξελίξεις, το αμέσως επόμενο διάστημα, θα είναι καθοριστικές, θα διαμορφώσουν το νέο εργατικό κίνημα της εποχής μας.
Ασφαλώς, η απίστευτη σφοδρότητα της επίθεσης και ο προκλητικός κυνισμός των πολιτικών εκπροσώπων της «χούντας» που κυβερνά και νομοθετεί, είναι ο βασικός παράγοντας της οργής ολοένα και περισσότερων τμημάτων εργαζομένων και νεολαίας. Ενώ η πολιτική τους έχει απονομιμοποιηθεί από την πλειοψηφία, προωθούν ένα νέο σκληρότερο γύρο ισοπέδωσης των εργατικών δικαιωμάτων, δικαιώνοντας όσους μιλούσαν όχι για προσωρινές θυσίες αλλά για έναν υπερδεκαετή ταξικό πόλεμο για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Πιστεύουμε ότι αυτή τη στιγμή εξελίσσονται και ωριμάζουν στη συνείδηση των μαζών κρίσιμα πολιτικά διακυβεύματα, θέσεις, προγράμματα και πρακτικές. Μέσα στην καμένη γη των εργατικών δικαιωμάτων ανθίζει μια νέα πολιτικοποίηση με σαφή ταξικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που αναζητεί επίμονα να ξετινάξει όλη την «αρχαία σκουριά» της υποταγής, του «εταιρισμού» και της συνδιαλλαγής, των θυσιών για τις επιχειρήσεις και τους τραπεζίτες, του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου. Θέλει να συγκρουστεί αποφασιστικά με την εκμετάλλευση και τους φορείς της, αναζητώντας ένα νέο σχέδιο κοινωνικής αναδιοργάνωσης και ουσιαστικής ρήξης με το παλιό «διεφθαρμένο» καθεστώς. Σ’ αυτό το ελπιδοφόρο εργαστήρι των δρόμων, των γενικών συνελεύσεων, των μικρών και μεγάλων απεργιών και της τεράστιας συζήτησης στους χώρους δουλειάς καθοριστικό ρόλο θα παίξουν εκείνες οι δυνάμεις, οι ιδέες και οι μορφές δράσης, που χωρίς να μασάνε τα λόγια τους, ενισχύουν την αυτοοργάνωση και αυτενέργεια του κόσμου της δουλειάς, προωθούν την αγωνιστική ταξική ενότητα στη βάση, θέτουν καθαρά την τακτική και στρατηγική του κινήματος για μια νικηφόρα αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση.
Πολιτικό εργατικό κίνημα νίκης
Σε ποια κατεύθυνση πρέπει όμως να εργαστούν οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος; Κατ’ αρχάς, οι αιτίες της μεταστροφής των συνειδήσεων είναι ταυτόχρονα και οι δρόμοι για ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης, που με ενιαίο τρόπο θα θέτει στην εργατική τάξη τους βασικούς στόχους ανατροπής της επίθεσης σε σύνδεση με την κατάργηση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης και της αστικής εξουσίας. Έτσι αφορά στην απότομη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει προοπτική άμεσης ανάκαμψης. Ότι η πολιτική αυτή είναι για το λαό καταστροφική και αδιέξοδη. Ωριμάζει επομένως η ανάγκη για μετωπική σύγκρουση με τις αγορές, την ΕΕ και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και δυναμώνει η πολιτική συζήτηση για τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης και της «αντεπανάστασης» του κεφαλαίου. Δεν μπορεί λοιπόν να απουσιάζει σήμερα από την ταξική πάλη και τις μάχες στους χώρους δουλειάς, ο καπιταλισμός και τα αδιέξοδά του, η ιδιοκτησία και η παραγωγή του πλούτου, οι αναταράξεις στο αποκρουστικό πλέον «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», οι στρατηγικές των ιμπεριαλιστικών πόλων και των επιμέρους αστικών τάξεων, όχι για να μείνουμε στην ανάλυση, αλλά για να κάνουμε ιδεολογικά στιβαρή και πολιτικά συμπαγή την άμεση απάντηση του κινήματος, να ενοποιήσουμε σε μακροπρόθεσμη βάση την τάξη.
Κατά δεύτερο λόγο έχει να κάνει με τη μαζική πεποίθηση ότι αυτό το πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει και χρειάζεται εκ βάθρων αναμόρφωση. Δεν είναι πλέον ένα κράτος πρόνοιας, έστω με αδικίες και σκάνδαλα, για τον κόσμο. Η ύπαρξή του εντείνει την ανασφάλεια και την απέχθεια του λαού, βαθαίνει την αποστασιοποίηση απέναντί του. Αυτή η ιδιόρρυθμη, αλλά ιδιαίτερα σημαντική τάση των μαζών αφορά στην ουσία «το ζήτημα της εξουσίας» και όχι γενικά μια κοινωνιολογική συμπεριφορά χρήσιμη μόνο για τους εκλογικούς αναλυτές. Πρέπει να απαντηθεί πειστικά από τη σκοπιά της εργατικής δημοκρατίας και οργάνωσης. Με αποφασιστικό κρίκο την ανασύσταση με πρωτότυπο τρόπο των θεσμών εργατικής πολιτικής, που θα επιβάλει τη βουλή «των κάτω» για τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και όχι την αναθεωρητική Βουλή, «πλυντήριο» της ΕΕ και της αστικής πολιτικής, όπως ήδη προτείνουν πολιτικές δυνάμεις. Αν δεν γίνει τώρα αυτή η συζήτηση και δεν εμφανιστούν τα πρώτα δείγματα γραφής αυτής της πρότασης, η αναζήτηση των μαζών θα μείνει μετέωρη, για να καλυφτεί από το σύστημα, είτε με οικουμενικές αντιδραστικές λύσεις, είτε με βοναπαρτισμούς ελληνικής κοπής για να εφαρμόσουν το μείγμα «μνημονίου και ανάπτυξης».
Από την άλλη μεριά κλονίζεται η αντίληψη του μονόδρομου, χωρίς να έχει ηττηθεί πλήρως. Γίνεται συνείδηση ότι χρεοκοπεί ο λαός για να μη χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές, για να σωθούν τα καπιταλιστικά κέρδη, οι αγορές, ο ισχυρός πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως η Γερμανία. Συνειδητοποιείται η διεθνής διάσταση της επίθεσης με τις εξελίξεις στην Ιρλανδία, τη Γαλλία, την Αγγλία και τη Νότια Ευρώπη.
Υπάρχει βέβαια και ο αντίπαλος, που απ’ ότι φαίνεται θα κινηθεί σε τρία επίπεδα με ενιαίο τρόπο για να γονατίσει το λαϊκό αναβρασμό: Κατ’ αρχάς, με το μέτωπο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ και το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου να τα νομοθετεί όλα εδώ και τώρα! Με μια νέα επιχείρηση «σοκ και δέους» προωθούν ιστορικές αντεργατικές διαρθρωτικές αλλαγές (πλήρης εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση Δημόσιου και ΔΕΚΟ, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ελαστική εργασία τύπου δουλοκτησίας, νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο), απολύσεις δραματικής έκτασης, αυξήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης, φορομπηξία και περικοπές, προκλητικά κίνητρα στο κεφάλαιο για fast track επενδύσεις. Επιδιώκει με την ισχύ του νόμου και της τάξης να επιβάλει το σιδερένιο ολοκληρωτισμό, ελπίζοντας έτσι στην κόπωση και το πάγωμα των αντιδράσεων.
Δεύτερο, με τη χωρίς όρια καταστολή από τους σύγχρονους στρατούς των πόλεων, με προβοκάτσιες, ακόμα και με μεθόδους της τραμπούκικης Δεξιάς του ’50.
Τρίτο, με την αναπαραγωγή, σε μια βαθύτατα διχασμένη κοινωνία, της εθνικής συναίνεσης στην κορυφή, αξιοποιώντας ένα συγκριτικό πλεονέκτημα: Την αστική μετάλλαξη των μεγάλων κομμάτων της μεταπολίτευσης και το ισχυρό ρήγμα με τη βάση τους (πράγματι τους ενδιαφέρει ελάχιστα «το πολιτικό κόστος») αλλά και την ανεπάρκεια της αριστερής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης να ενωθεί σε αντικαπιταλιστική βάση και ταξική δράση στο κίνημα.
Ανεβαίνει επομένως αντικειμενικά ο πολιτικός ρόλος του κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, ως καταλύτης ανατροπών, πολιτικών εξελίξεων και αναβάθμισης της δράσης της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη συνολική πάλη του λαού.
Πώς πρέπει λοιπόν να δράσουμε; Με ποιο κίνημα; Πώς να οργανωθεί η οργή σε μια περίοδο που η τρόικα οδηγεί το εργατικό κίνημα σε στρατηγική αντιπαράθεση;
Ορισμένες πρώτες βασικές σκέψεις: Πρώτο, χρειάζεται χωρίς άλλη καθυστέρηση αναβάθμιση των πολιτικών συνθημάτων και στόχων για να πέσει αυτή η κυβέρνηση «από τα κάτω» και ταξικά, με όρους κινήματος. Καμιά συναίνεση με την επίθεση, έξω η τρόικα.
Όχι εγκλωβισμός και παράδοση των αγώνων σε κοινοβουλευτικές (εκλογικές ή όχι) εναλλακτικές λύσεις εντός του ίδιου πλαισίου (μεικτή οικονομία κ.λπ.). Παύση πληρωμών του επαχθούς χρέους. Να πάρουμε από τα κέρδη των εργοδοτών. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο και δήμευση της περιουσίας τους. Έξοδος από την ΟΝΕ, το ευρώ και συνολικά από την ΕΕ. Δραστική αύξηση στη φορολογία του κεφαλαίου – μείωση της φορολογίας στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Να παγώσουν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Δεύτερο, ανυπακοή στους αντιλαϊκούς νόμους που ψηφίζονται, οι οποίοι διακηρυκτικά και στην πράξη δεν αναγνωρίζονται από τους εργαζόμενους και το κίνημα.
Τρίτο, ενίσχυση της κοινής δράσης στο κίνημα: Με πρωτοβουλίες για κοινή γραμμή στις συνελεύσεις στη βάση του αναγκαίου πλαισίου, με προσπάθεια για συμφωνία σε κοινό πρόγραμμα δράσης, ενιαίας καταγγελίας της κυβέρνησης και της ΕΕ, αυτοτελούς σχεδιασμού και πρωτοβουλιών ανεξάρτητα από τη ΓΣΕΕ κ.λπ. Με μέτωπο απέναντι στο συμβιβασμό των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ. Με συνεχές κάλεσμα και σε σωματεία του ΠΑΜΕ. Ήδη σε αρκετούς χώρους δουλειάς, αλλά και συνελεύσεις δημιουργούνται ντε φάκτο τέτοια πλαίσια, κερδίζονται συνελεύσεις. Σπάει η συναίνεση (τράπεζες, συγκοινωνίες κ.λπ.).
Τέταρτο, με την προώθηση τώρα του μαζικού ξεσηκωμού, της απειθαρχίας και του ανένδοτου αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς για: Απαγόρευση των απολύσεων, όχι στην «απελευθέρωσή» τους. Μείωση του χρόνου εργασίας στο 7ωρο-35ωρο, μείωση όλων των ορίων συνταξιοδότησης, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας, με το σύνθημα ένας άνθρωπος – μια και ολόκληρη θέση εργασίας, ώστε να μη μοιράζεται η ανεργία.
Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Συλλογικές Συμβάσεις ανατροπής της λιτότητας και των όρων του μνημονίου παντού, σε όλα τα επίπεδα - εθνικό, κλαδικό, επιχειρησιακό.
Να μην πληρώνουμε αυξήσεις, εισιτήριο σε νοσοκομεία, διόδια και νέους φόρους.
Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις σε ΔΕΚΟ, υγεία, παιδεία, ΟΤΑ. Αντί για ιδιωτικές επενδύσεις fast track, δημόσιες επενδύσεις υπέρ των λαϊκών αναγκών.
Πέμπτο, αιχμή όλης της απεργιακής δράσης τώρα πρέπει να είναι το «όχι στο πολυνομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό - σφαγείο. Να μην ψηφιστούν! Ήδη η απεργία της 15 Δεκέμβρη εξελίσσεται στην πράξη σε 48ωρη, ενώ όπως όλα δείχνουν η επόμενη εβδομάδα θα σηματοδοτήσει έναν πρωτόγνωρο απεργιακό σεισμό. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της ΠΑΣΚΕ, ειδικά στις ΔΕΚΟ, οι διαθέσεις του κόσμου δείχνουν ότι απαιτούν άμεση κλιμάκωση διαρκείας με πολυήμερες απεργίες, διακλαδικούς συντονισμούς και δυναμικές μορφές απειθαρχίας εντός και εκτός των χώρων δουλειάς.
Μαζική κατακραυγή κατά ΓΣΕΕ
ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ Η ΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ 1985, ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΑΖΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
Η νεοσυντηρητική ΓΣΕΕ και ο υποταγμένος συνδικαλισμός συναντούν πλέον μαζική κατακραυγή στους χώρους δουλειάς. Ο κυβερνητισμός της ΓΣΕΕ, η σχεδόν πλήρης ταύτισή της με το μνημόνιο, η υπογραφή της προδοτικής ΕΓΣΣΕ, οι συζητήσεις με την τρόικα και με τον ΣΕΒ ακόμα και για μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, η αδιαφορία της να συντονίσει αγωνιζόμενους κλάδους (ακόμα και αυτούς από τους οποίους εκλέγεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπως οι ΔΕΚΟ και οι τράπεζες) προκαλούν σοβαρές τάσεις ανεξαρτητοποίησης στους εργαζόμενους και αυτόνομου συντονισμού. Παράλληλα δυναμώνει η αντίληψη ότι αυτοί οι μηχανισμοί και οι ηγεσίες τους αποτελούν μέρος του συστήματος και της επίθεσης και όχι όργανα προάσπισης των εργατικών συμφερόντων. Βέβαια δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση οδηγεί σε αντικειμενικό έλλειμμα ηγεσίας, οργάνωσης και δυνατότητας πανεργατικής ταξικής απάντησης που απογοητεύει τον κόσμο. Η αντίφαση είναι εμφανής ακόμα και στο πρόγραμμα των πανεργατικών απεργιών. Ο κόσμος θέλει να δράσει πανεργατικά και ριζοσπαστικά, ξέρει όμως ότι με αυτές τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα νικηφόρας ανατροπής της επίθεσης.
Το πρόσφατο ρήγμα στο προεδρείο της ΓΣΕΕ αντανακλά πιο βαθιές τάσεις από τη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ το 1985. Εκφράζει διαφοροποιήσεις και πολιτικές μετατοπίσεις στη βάση και όχι αντιπαραθέσεις κορυφών που εύκολα θα μπορούσαν να χωνευτούν. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη για τη δυνατότητα «από τα πάνω» αλλαγών στη δράση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όπως και για το ρόλο της ΠΑΣΚΕ. Πρέπει να τεθεί εδώ και τώρα θέμα ηγεσίας και οργάνωσης του αγώνα. Το κενό πρέπει να καλυφτεί γρήγορα και αποτελεσματικά από τον ενωτικό, ταξικό πόλο της εργατικής βάσης, των πρωτοβάθμιων σωματείων, των επιτροπών αγώνα και των συνελεύσεων, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους. Έχει δημιουργήσει ελπίδα σε σημαντικά τμήματα εργαζομένων και γι’ αυτό πρέπει να δυναμώσει αποφασιστικά. Με συμμετοχή του κόσμου της εργασιακής περιπλάνησης και της ανεργίας. Με το μετασχηματισμό των κλαδικών και διακλαδικών συντονισμών σε μαζικό κέντρο αγώνα, με τον αποφασιστικό έλεγχο των εργαζομένων: Ή θα υπάρξουν εδώ και τώρα κλονισμοί στο συσχετισμό και στην ηγεσία του αγώνα ή το επόμενο πούλημα θα είναι πιο χοντρό και πιο οδυνηρό.
Ταυτόχρονα, απαιτούνται άμεσες ενέργειες για την αυτοπεριφρούρηση των διαδηλώσεων και επείγουσα πρωτοβουλία ενάντια στην ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων, τη δράση της αστυνομίας και των δικαστικών μηχανισμών.
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
Με όπλο το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων
Με την παναττική συνέλευση της περασμένης Κυριακής ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων πέρασε σε μια νέα ποιοτική φάση της μέχρι τώρα πορείας του. Σε συνθήκες ολοκληρωτικής επίθεσης από το μηχανισμό σύνθλιψης των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ και ΣΕΒ, οι εργαζόμενοι που πήραν το λόγο διαπίστωσαν πως ο πόλεμος που μας έχουν κηρύξει, είναι ολοκληρωτικός, ταξικός, χωρίς ημερομηνία λήξης.
Απέναντι σε αυτή την ταξική λαίλαπα ο Συντονισμός Πρωτοβαθμίων Σωματείων είναι το εν δυνάμει μέσο για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για την υπέρβαση του υποταγμένου, εξωνημένου πια συνδικαλισμού της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που βρίσκεται προ της κατάρρευσης από τη γενική κατακραυγή ακόμα και των πιο συντηρητικών συνειδήσεων των εργαζομένων. Η αποχώρηση από το προεδρείο της Αυτόνομης Παρέμβασης και της ΔΑΚΕ ενισχύουν ακόμα περισσότερο το κλίμα χρεοκοπίας, κάνοντας πιο ορατό το κενό που δημιουργείται, όπου ακόμα οι μηχανισμοί χειραγώγησης της εργατικής τάξης δεν έχουν καταλήξει πώς θα το καλύψουν. Χωρίς να αγνοούμε τα προβλήματα που υπάρχουν, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων είναι η πρώτη με μαζικούς όρους προσπάθεια που έχει τις δυνατότητες να μετεξελιχθεί σε ένα εργατικό μέτωπο πολιτικής αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης που θα είναι στα χέρια των εργατών. Η πιθανότητα να εκφραστούν τάσεις αμφισβήτησης των δύο κυρίαρχων ρευμάτων στο εργατικό κίνημα, να διαμορφωθούν όροι και προϋποθέσεις αλλαγής των συσχετισμών «από τα κάτω», να αναζητηθούν νέες μορφές συλλογικής οργάνωσης των εργαζομένων, που θα υπερβαίνουν τον κομματισμό και θα αναζητούν μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα είναι πια ορατή. Η σημερινή συνδικαλιστική γραφειοκρατία αδυνατεί να αναπαράγει τους επίγονους της, όπως έγινε το 1985. Δημιουργείται ένα κενό, αλλά και ένα ερώτημα για το ποιες δυνάμεις θα ηγηθούν στη νέα προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος. Ποιας μορφής συνδικαλιστική οργάνωση θα υποδέχεται όλους αυτούς που απεγκλωβίζονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και αναζητούν μια νέα αγωνιστική ταξική πορεία και ενότητα. Τέτοιες τάσεις, αδύναμες ακόμα, αρχίζουν και διαφαίνονται (μεταφορές, αεροδρόμιο κ.λπ.).
Στις συνθήκες αυτές είναι επιτακτικά αναγκαία η πρόταση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Η πρόταση για μια ενωτική ταξική και πολιτικά ριζοσπαστική γραμμή ανατροπής. Για να διαμορφωθούν εκείνα τα αγωνιστικά πλαίσια που θα ανατρέπουν το κλίμα της υποταγής. Το πρώτο βήμα έγινε με το ψήφισμα που καταλήχτηκε στη συνέλευση. Είναι μια νέα αφετηρία για το επόμενο βήμα που θα πρέπει να είναι η πανελλαδική συνάντηση όλων των συντονισμών των μεγάλων πόλεων. Γι’ αυτό έχει σημασία το ψήφισμα αυτό να πάει παντού, καλώντας όλα τα σωματεία να απαλλαχθούν από την «αρχαία σκουριά» της υποταγής και του κομματικού συνδικαλισμού. Για να ανατρέψουμε το κλίμα μοιρολατρίας και υποταγής που καλλιεργεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές. Ο μόνος δρόμος είναι η καθημερινή δράση για τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων στις γενικές συνελεύσεις, στις επιτροπές αγώνα, στα νέα σωματεία που πρέπει να στήσουμε (ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα), την οργάνωση των ανέργων και των απολυμένων, πολιτικοποιώντας με βαθύτερο τρόπο τη συζήτηση αλλά και το περιεχόμενο των αγώνων. Η δράση μας θα πρέπει να φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις από τη σκοπιά του αγώνα για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, να παίρνει θέση απέναντι σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, να συμβάλει τελικά στη δημιουργία ενός ενιαίου αντικαπιταλιστικού εργατικού πολιτικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής που θα είναι ικανό να καταργήσει το μνημόνιο, να ανατρέψει την κυβέρνηση του κεφαλαίου, να πετάξει έξω την τρόικα, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια άλλη προοπτική στον εργαζόμενο λαό μας, αυτήν της αντικαπιταλιστικής ανατροπής με επαναστατική κατεύθυνση.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου