Η δική μας φυγή είναι προς τα μπρος, για μια άλλη Ελλάδα και όχι οι εκλογές», τόνισε προχθές ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο συνεδρίασε στη σκιά της κοινωνικής κατακραυγής, αλλά και των αντιθέσεων μέσα στο κυβερνητικό σχήμα. Η προσπάθεια του πρωθυπουργού να ανυψώσει το ηθικό των στελεχών του κόμματος του Μνημονίου δεν ήταν πολύ αποτελεσματική. Και μόνο να σκεφτούν ότι όπου εμφανιστούν δέχονται αποδοκιμασίες και αναγκάζονται σε αποχώρηση (όπως ο Θ. Πάγκαλος στο Παρίσι) ή σε έξοδο από την πίσω πόρτα (όπως ο Γ. Παπανδρέου στη Θράκη και ο Λοβέρδος στην Κρήτη), η τάση φυγής αποκτά πιο ρεαλιστική διάσταση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Η απόσταση είναι μεγάλη από την «πολεμική κυβέρνηση» για να περάσουν οι «απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις», τις οποίες ζητούν θινκ τανκς της κυρίαρχης πολιτικής. Αντί γι’ αυτό βλέπουν μια κυβέρνηση, η οποία αφού πέρασε το Μνημόνιο και εξαιρετικά αντιδραστικές τομές (που έχουν το χαρακτήρα μιας κοινωνικής αντεπανάστασης), να βουλιάζει στην «επιτυχία» της. Καθώς το πέρασμα αυτών των τομών, γιγαντώνει την κοινωνική απονομιμοποίησή της. Έτσι, καθώς η πολιτική του Μνημονίου έχει χρεοκοπήσει και η επίθεση του κεφαλαίου απαιτεί ένα διαρκές κοινωνικό ολοκαύτωμα των δικαιωμάτων, η κυβέρνηση μοιάζει με ξεκουρδισμένο τηλεκατευθυνόμενο, που πρέπει να ξεπεράσει κρίσιμα εμπόδια. Η κόντρα Ραγκούση - Βενιζέλου αποτελεί αποκαλυπτικό παράδειγμα. Ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή της, η κυβέρνηση Παπανδρέου πάσχει από πρόωρη γήρανση, μοιάζοντας με τον ίδιο τον πρωθυπουργό: μπέιμπι φέις (και μυαλό), αλλά γερασμένο σκαρί.
Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι αυτή η κυβέρνηση δύσκολα θα αντέξει στις αντιδράσεις που θα προκαλέσουν τα νέα εφιαλτικά μέτρα, τα οποία πρέπει να περάσουν μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, μέχρι και το Μάη. Η Σύνοδος της ΕΕ στις 24-25 Μάρτη έχει αβέβαιο ακόμα αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα θα σηματοδοτήσει ένα νέο γύρο λεηλασίας των εργαζομένων. Κραδαίνοντας την απειλή της χρεοκοπίας (στην οποία οδηγεί τους εργαζόμενους και τη χώρα η πολιτική και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου) ετοιμάζονται να περάσουν τις νέες απαιτήσεις του Μνημονίου, τους όρους του δρακόντειου Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας της ΕΕ και το ασφυκτικό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας μέχρι το 2015. Ήδη, ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης είπε σε συνέντευξή του στα Νέα την Δευτέρα, ότι πρέπει να περάσει στο ελληνικό σύνταγμα διάταξη για το κρατικό χρέος και το έλλειμμα, υιοθετώντας (μετά την πρωτοπόρα σε αυτά Ντόρα) τις απαιτήσεις Μέρκελ. Παρόλ’ αυτά υπάρχουν ενστάσεις και μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο φωτίζεται και η σημασία των αλλεπάλληλων προσπαθειών του ΠΑΣΟΚ για να εξασφαλίσει μια ευρύτερη συναίνεση, μια ευρύτερη βάση στήριξης της αντεργατικής λαίλαπας. Στις συναντήσεις με τον Γ. Παπακωνσταντίνου προσήλθαν μόνο οι πρόθυμοι παραστάτες του Μνημονίου, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατική Συμμαχία. Στις νέες συναντήσεις, που κάλεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός πριν φύγει για Παρίσι, ανταποκρίθηκαν όλοι οι κοινοβουλευτικοί αρχηγοί: Α. Σαμαράς, Α. Παπαρήγα, Α. Τσίπρας, Γ. Καρατζαφέρης. Βεβαίως, υπάρχει σοβαρότατη ένσταση για την παρουσία των επικεφαλής των κομμάτων της Αριστεράς, σε μια συνάντηση, όπου η μόνη της χρησιμότητα είναι να αναδείξει την προσπάθεια εθνικής συστράτευσης του Γιωργάκη.
Η Αριστερά δεν πρέπει να έχει θέση στο κάδρο, ούτε καν για να διαφωνήσει. Το δικό της πεδίο είναι οι δρόμοι του αγώνα, όπου το αμέσως επόμενο διάστημα και ενόψει της κρίσιμης συνόδου της ΕΕ πρέπει να ξετυλιχθούν σημαντικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες, οι οποίες θα θέσουν στο στόχαστρό τους τόσο την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, όσο και την ΕΕ. Μια ΕΕ που αποδεικνύεται καθαρά ότι όχι μόνο δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς το φιλολαϊκότερο, αλλά γίνεται ολένα πιο αντιδραστική και αντεργατική. Ήδη υπάρχει πρόταση της ΑΔΕΔΥ για πανεργατική απεργία πριν τη Σύνοδο, πλαίσιο για απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στις 23 Μάρτη κατέθεσε το ΠΑΜΕ, προτάσεις για απεργία πριν τη Σύνοδο μπαίνουν από ταξικές δυνάμεις και σε πρωτοβάθμια σωματεία. Βεβαίως, όσο αναγκαία είναι μια απεργιακή παρέμβαση μεγάλης κλίμακας πριν τη Σύνοδο, είναι φανερό ότι δεν αρκεί. Απαιτείται η λογική ενός αγώνα διαρκείας (και με απεργιακές μορφές) και πολιτικές μορφές πάλης στο δρόμο και στις πλατείες, στα κέντρα των πόλεων, που θα εκφράζουν το αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης και της επίθεσης της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Το «όλοι μαζί», η απεργιακή συμπόρευση και η διαμόρφωση μετώπων αγώνα των κλάδων που βρίσκονται σε κίνηση, μαζί με τη συνάντηση όλων των αντιστάσεων και του κόσμου που παλεύει για την ανατροπή σε μεγάλες λαϊκές καταλήψεις δημόσιων χώρων μπορεί να δώσουν άλλο αέρα στη λαϊκή αντεπίθεση.
