Η εκδίωξη του Θόδωρου Πάγκαλου από εκδήλωση αφιερωμένη στον Κώστα Γαβρά το Σάββατο 26 Φλεβάρη στο Παρίσι, ήταν, κατά γενική ομολογία, μία από τις πιο επιτυχημένες παρεμβάσεις που έχει κάνει η Πρωτοβουλία Ελλήνων Εργαζομένων και Φοιτητών στο Παρίσι. Μαζί με τη νεοσύστατη Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες - απεργούς πείνας, μετά από άλλες κινητοποιήσεις στήριξης στους μετανάστες, αποφασίσαμε την παράσταση στη συγκεκριμένη εκδήλωση, ώστε να παρέμβουμε και να θέσουμε το ζήτημα. Κατέληξε να είναι μια από τις πιο επιτυχημένες μας πρωτοβουλίες, όχι μόνο επειδή κατορθώσαμε, με εντυπωσιακή νομιμοποίηση από τους παρευρισκόμενους, να εκδιώξουμε τον Θ. Πάγκαλο από την αίθουσα, αλλά γιατί αναδείχτηκαν, τόσο από την πλευρά του κινήματος, όσο και από αυτήν του πολιτικού συστήματος, με τον πιο γλαφυρό τρόπο, οι κυρίαρχες αντιθέσεις που διαπερνούν αυτή τη στιγμή την ελληνική κοινωνία.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΑΪΤΑΝΟΥ
Από τη μια πλευρά, η δημοκρατία του κινήματος, οι πρωτοβουλίες βάσης, τα πολιτικά αντανακλαστικά μιας νεολαίας που έχει συγκροτηθεί στους δρόμους όλα τα τελευταία χρόνια. Οι μετανάστες απεργοί πείνας, οι εκατοντάδες χιλιάδες που απεργούν και κατεβαίνουν στους δρόμους, η συσσωρευμένη κοινωνική οργή (που εκφράζεται όλο και πιο γλαφυρά καθημερινά), η άρνηση στους κοινωνικούς διαχωρισμούς που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει για να διασπάσει τα αγωνιζόμενα στρώματα. Από την άλλη πλευρά, η αλαζονεία και ο «πολιτισμός» των εντολών ακύρωσης της εκδήλωσης, ως άλλος Καίσαρας, η κατασυκοφάντηση κινημάτων και αγωνιστών (όπως φαίνεται και στη γελοία, αλλά και πανικόβλητη ανακοίνωση του ίδιου του Θ. Πάγκαλου για το περιστατικό), τα μνημόνια και τα αντεργατικά - αντικοινωνικά μέτρα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξήλωμα κοινωνικών παροχών. Η επίθεση στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, οι φράχτες στον Έβρο, οι κρατικές δολοφονίες. Και η επιστράτευση των μπράβων και της καταστολής ως το μόνο μέσο απάντησης στην κοινωνική αγανάκτηση.
Και μετά μας μιλούν για δημοκρατία και διάλογο. Διάλογο με τα ΜΑΤ που επιστρατεύουν για να διαλύσουν μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, με τις μηχανοκίνητες ομάδες ΔΙΑΣ που ποδοπατούν διαδηλωτές, διάλογο με το ΔΝΤ και τα μνημόνια. Να κάτσουν στο «ίδιο τραπέζι» οι «μαζί τα φάγαμε» με αυτούς που χρόνια τώρα τα πληρώνουν. Η ενσάρκωση της ηθικής και πολιτικής αποσύνθεσης της ελληνικής πολιτικής σκηνής, μαζί με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Αυτοί που αξιοποιούν όλους τους μηχανισμούς του κράτους, συμπεριλαμβανομένων και των καθεστωτικών ΜΜΕ για να επιτίθενται, να διαστρεβλώνουν και να τρομοκρατούν, με αυτούς που με μια νέα περηφάνια και αξιοπρέπεια πιστεύουν όλο και πιο πολύ στις δυνάμεις τους και αντιστέκονται, κατεβαίνουν στο δρόμο, διεκδικούν.
Ο κατατρεγμός ενός πολιτικού - σύμβολο του πολιτικού συστήματος και ταυτόχρονα αντιπροέδρου της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ήταν ένα ελάχιστο δείγμα στήριξης των κινητοποιήσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Είμαστε με τους απεργούς, με τους μετανάστες, με τους αγωνιστές της Κερατέας, με το νεολαιίστικο και το εργατικό κίνημα. Η κατακραυγή των πολιτικών των δύο κομμάτων εξουσίας, που όλο και πληθαίνουν σε Ελλάδα και Ευρώπη, εκφράζουν τη βαθιά απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του, έχουν χαρακτηριστικά κοινωνικού φαινομένου, καταδεικνύουν την κοινωνική οργή που συσσωρεύεται. Για την πλειοψηφία της κοινωνίας ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού απλώς δεν είναι αποδεκτοί ως δημόσια πρόσωπα.
Ιδιαίτερα ο Θ. Πάγκαλος δεν σηματοδοτεί μια ακραία φωνή, μια κακοήθη απόφυση στο σώμα του ΠΑΣΟΚ, αλλά την κρυφή αλήθεια του, ο Θ. Πάγκαλος είναι το ΠΑΣΟΚ. Αλαζονικό προς τα εκμεταλλευόμενα στρώματα, ανελαστικό σε κάθε διεκδίκηση, αμείλικτο με την Αριστερά, το «αυτοκρατορικό ΠΑΣΟΚ», και ταυτόχρονα πλήρως υποταγμένο στα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή. Ο Θ. Πάγκαλος συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά του κράτους που αναδύεται μέσα από την κρίση, και ακριβώς γι αυτό η ίδια η κοινωνία δεν τον ανέχεται. Οι αιτιάσεις περί οργανωμένου σχεδίου αποτελούν απλώς φαντασιακό κατασκεύασμα και δείκτη πολιτικής αναλγησίας.
Αλλά αυτή η οργή δεν θα μείνει ως εκεί, αντίθετα παίρνει σάρκα και οστά στον καθημερινό αγώνα, στις απεργίες που όλο και μαζικοποιούνται, στο δρόμο. Και το ξέρουν, γι’ αυτό στέκουν πια φοβισμένοι μπροστά στο κύμα αποδοκιμασίας και απειθαρχίας, χάνοντας διαρκώς τις ιδεολογικές τους άμυνες και τις κοινωνικές τους συμμαχίες.
Θα φύγουν ή με τα ελικόπτερα ή με τις πέτρες. Το «δεν πάει άλλο» θα γίνει «θα πάει αλλιώς». Γιατί αυτός είναι αγώνας επιβίωσης και αξιοπρέπειας για τα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Και εδώ η Αριστερά πρέπει να αντιληφθεί την κρίσιμη πολιτική περίοδο που διανύουμε, να αναδιαταχτεί, και να παλέψει μια εναλλακτική, αντικαπιταλιστική πολιτική πρόταση. Άλλωστε, όπως κατέληγε το κείμενο της πρωτοβουλίας, όσα έγιναν στο Παρίσι, όπως και όσα έγιναν στο Βερολίνο και θα γίνουν αύριο στην πλατεία Συντάγματος είναι απλώς η δυναμική εισβολή του λαού στο προσκήνιο της ιστορίας προκειμένου να κατακτήσει το δικαίωμά του στην αξιοπρέπεια και τη ζωή.
