Το ΚΚΕ καλεί σε ενίσχυση των συνδυασμών της Λαϊκής Συσπείρωσης λέγοντας ότι αποτελεί τη μόνη ξεκάθαρη καταδίκη της πολιτικής της φτώχειας και της ανεργίας. Απουσιάζει όμως από τη λογική του ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ρήξης και ανατροπής, καθώς και οι φορείς - τα μέσα για την πάλη αυτού του προγράμματος,
δηλαδή το μαζικό πολιτικό κίνημα.
Το ΚΚΕ, σε αυτές τις εκλογές, διεκδικεί από τους εργαζόμενους όχι κάτι παραπάνω από μια ψήφο διαμαρτυρίας. Στην κεντρική του προκήρυξη για τις εκλογές τοποθετείται έτσι: (η ψήφος στο ΚΚΕ) είναι «η μόνη ξεκάθαρη καταδίκη της πολιτικής που οδηγεί το λαό στην φτώχεια, στην ανασφάλεια, στην ανεργία για τα κέρδη των μονοπωλίων. Είναι η μόνη ξεκάθαρη ψήφος κατά του μνημονίου, του “Καλλικράτη”, της ΕΕ». Αυτό είναι λοιπόν; Όλη η «κομμουνιστική συνέπεια» περιορίζεται στο ότι είμαστε «ενάντια στον “Καλλικράτη”, το μνημόνιο, και την ΕΕ;». Πού είναι η αναλυτική και αιχμηρή κριτική στην ΕΕ και η γραμμή της ρήξης και αποδέσμευσης από αυτήν; Πού είναι οι αντικαπιταλιστικοί πολιτικοί στόχοι; Πού είναι η αιχμηρή κριτική στους νόμους του κέρδους και της αγοράς και ευρύτερα στον καπιταλισμό; Σήμερα, καθώς όλο και πιο πολλοί στρέφονται κατά του «μνημονίου» και του «Καλλικράτη» είναι αναγκαίο να ξεχωρίσει εκείνη η λογική που οδηγεί σε μια ευρύτερη αντιπαράθεση με το σύστημα. Και το ΚΚΕ κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην ανάδειξη μιας τέτοιας λογικής. Αντίθετα τη συσκοτίζει.
Στην προκειμένη περίπτωση με την εκλογική τακτική του ΚΚΕ αναδεικνύεται το βαθύτερο στρατηγικό του πρόβλημα. Η ουσία είναι ότι δεν θέτει στην «ημερήσια διάταξη» ζητήματα συνολικότερης ρήξης με τις κεντρικές επιλογές του κεφαλαίου, παραπέμποντας τα πάντα στη «Δευτέρα Παρουσία» της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας. Έτσι αυτό που απομένει ως γραμμή πολιτικής πάλης για το σήμερα είναι το πισωγύρισμα στα «προβλήματα», η υποβάθμιση της «πολιτικής πρότασης» σε άθροισμα κάποιων άμεσων διεκδικητικών στόχων και στην καλύτερη περίπτωση ξέπνοοι και αποσπασματικοί στόχοι του τύπου: «να πληρώσουν την κρίση και το χρέος αυτοί που το δημιουργούν με τις μεγάλες φοροαπαλλαγές και τις κρατικές χρηματοδοτήσεις», που είναι λες και αποδέχεται το ληστρικό, ιμπεριαλιστικό χρέος και καλεί να μην «το πληρώσει ο λαός».
Αυτή η έλλειψη αντικαπιταλιστικού προγράμματος ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική πηγάζει από την εξαιρετικά προβληματική «προοπτική του». Γιατί, η λογική ότι ενίσχυση των συνδυασμών είναι «ψήφος υπέρ της λαϊκής συμμαχίας για την ανάπτυξη υπέρ του λαού και όχι των μονοπωλίων», όπως γράφει στην κεντρική του προκήρυξη, αφήνει καθαρά το άρωμα μιας «ανάπτυξης νέου τύπου» εντός του καπιταλισμού, αλλά «αντιμονοπωλιακή» και «φιλολαϊκή». Μιας λογικής στα όρια του καθεστώτος της εκμετάλλευσης.
Όμως αυτό που πρώτα από όλα έχει ανάγκη το κίνημα και η Αριστερά σήμερα είναι να αρχίσει να φαίνεται μια άλλη διέξοδος, μια εργατική - αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση με προοπτική μια άλλη εξουσία. Να σπάει η ισχυρή ιδεολογική επίδραση του μονόδρομου. Να χρωματίζεται το πλατύ λαϊκό ρεύμα κατά του μνημονίου όχι από την αστική αντιπολίτευση - συμπολίτευση της ΝΔ (άγριος νεοφιλελευθερισμός χωρίς μνημόνιο), ούτε από τις ποικίλες νεοκεϋνσιανές, νεορεφορμιστικές απόψεις («κάτω το μνημόνιο, γιατί εμποδίζει την ανάπτυξη»), αλλά από μια βαθύτερη αντικαπιταλιστική λογική ρήξης με τις κυρίαρχες επιλογές στο σήμερα, με προοπτική την εξουσία των εργαζόμενων, που θα γίνει υπόθεση του δικού τους αγώνα.
Με όλα αυτά τα προβλήματα στην πολιτική του λογική, δεν είναι παράξενο ότι αυτό που τελικά προτάσσει το ΚΚΕ στην εκλογική του τακτική είναι η «ψήφος καταδίκης» και η «έκφραση διαμαρτυρίας» με την «ενίσχυση του ΚΚΕ», καλώντας τους μάλιστα να «διορθώσουν την ψήφο των προηγούμενων εκλογών», έτσι αναδρομικά!
Το πιο αρνητικό στοιχείο από τη συνολική γραμμή του ΚΚΕ είναι αυτό που δεν γράφεται στα κείμενα, η πρακτική του στο κίνημα και τους αγώνες. Όπως για παράδειγμα τον Δεκέμβρη υου ’08 που η κριτική στα χαρακτηριστικά του κινήματος έγινε για να οδηγήσει όχι στη συμμετοχή, την κλιμάκωση και την ωρίμανσή του, αλλά στην καταγγελία και τη συναλλαγή με την κυβέρνηση Καραμανλή. Ή τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στο μνημόνιο που η (αναγκαία) «περιφρούρηση» έγινε όχι για να επιβάλει την παρουσία των εργαζόμενων στο κέντρο της Αθήνας απέναντι στην αστυνομική βία και τις προβοκάτσιες, αλλά τις ακίνδυνες πολιτικά και αποστειρωμένες πορείες στο Θησείο. Ή όπως και σήμερα που στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών το ΜΑΣ - «κομματικό παράρτημα» της ΚΝΕ, σε ένα κρεσέντο δεξιάς και γραφειοκρατικής λογικής κατήγγειλε μαζικές συνελεύσεις(!) επικαλούμενο ότι δεν είχαν συγκληθεί από τα ΔΣ, τα «συντεταγμένα όργανα του φοιτητικού κινήματος»!!
Πάλη κατά της γραφειοκρατίας στο συνδικαλιστικό κίνημα σημαίνει ταξική ανασυγκρότηση, στο περιεχόμενο, τη δημοκρατική λειτουργία, την κλιμάκωση και τις μορφές πάλης, στην αγωνιστική ταξική ενότητα απέναντι στον εχθρό, στον ανεξάρτητο από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία συντονισμό του εργατικού κινήματος. Όμως το ΚΚΕ, αυτό που κυρίως κάνει, στο όνομα της «πάλης κατά της γραφειοκρατίας», είναι να βαθαίνει μια πρακτική οργανωτικού διαχωρισμού από κάθε ζωντανό κοινωνικό χώρο και τα –δυνάμει έστω– αγωνιζόμενα τμήματα των εργαζόμενων, να περιχαρακώνεται σε «δικά του» γραφειοκρατικά συνδικάτα, να φτιάχνει καρικατούρες κοινωνικών μετώπων «από τα έξω» (τύπου ΠΑΜΕ - ΜΑΣ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ), να είναι έξω από τους αγώνες και τα κινήματα που δημιουργούν πολιτικό πρόβλημα στο σύστημα, να διασπά το μέτωπο των αγωνιζόμενων δυνάμεων, παίζοντας αντικειμενικά το παιχνίδι του αντίπαλου. Άλλωστε ακόμα και αυτές οι αντιλήψεις του για το κίνημα δεν υπάρχουν στην προεκλογική του προπαγάνδα. Για το ΚΚΕ η αλλαγή των συσχετισμών έρχεται κοινοβουλευτικά.
Ο κόσμος της Αριστεράς πρέπει να υπερβεί αυτήν την τακτική του ΚΚΕ επί της ουσίας «από αριστερά». Η ισχυρή ενίσχυση των συνδυασμών της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορεί να αποτελέσει ένα σοβαρό καταλύτη για τη δημιουργία νέων ανώτερων δεσμών με τον κόσμο εκείνο που ήδη συνειδητοποιεί ότι η αντικαπιταλιστική και επαναστατική πολιτική, η ταξική –και μαζί αντιγραφειοκρατική– πάλη του κινήματος και η κομμουνιστική αναφορά της εποχής μας, μάλλον σημαίνουν διαφορετικά πράγματα από αυτά που εννοεί η ηγεσία του ΚΚΕ.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου