Στο δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής

Κέρδος μια ισχυρή πολιτικά και εκλογικά ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Οι ερχόμενες εκλογές είναι κρίσιμες για την εξέλιξη της πάλης ενάντια στο μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Και είναι γιατί οξυγόνο κάθε κοινωνικού αγώνα είναι η προοπτική του. Αυτή είναι που προάγει την αντίσταση σε ανατροπή και την αποδοκιμασία σε αντιπαλότητα και συγκροτεί τον υποκειμενικό παράγοντα διαμορφώνοντας την πεποίθηση της νίκης. Και ανεξάρτητα αν βάσιμα αμφισβητούμε τις εκλογές ως διαδικασίας επαναστατικού μετασχηματισμού, η αναμφισβήτητη επιρροή τους στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών έχει προφανείς συνέπειες στην ίδια την αυριανή κινηματική πάλη. 

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ 

Γιατί είναι προφανές ότι οι επτά περσινές πανεργατικές απεργίες και οι αναρίθμητες διαδηλώσεις, με κορυφαία αυτήν της 5ης Μαΐου δεν θα επαναληφθούν εύκολα, ούτε θα αναβαθμιστούν αν ο χάρτης γίνει πράσινος ή μπλε στις 7/11/2010. Και θα γίνει ανεξάρτητα από τα ποσοστά της αποχής, τα οποία και στις ευρωεκλογές ήταν τεράστια, αλλά δεν έφεραν πολιτικό αποτέλεσμα, πλην της πλασματικής αύξησης των ποσοστών των έγκυρων.

Το γεγονός ότι στη δίνη της κορυφαίας σε παγκόσμιο επίπεδο μεταπολεμικής καπιταλιστικής κρίσης, που συνοδεύεται για πρώτη φορά (ιδίως μετά το 1989) με διαμόρφωση –έστω και σε μέτριο επίπεδο– αντικαπιταλιστικής συνείδησης σε πλατιές μάζες, η Aριστερά αδυνατεί (όχι μόνο στην Ελλάδα) να δώσει πολιτικό περιεχόμενο στις εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις, δεν αποτελεί καλό οιωνό για την προοπτική τους.

Οι περιφερειακές εκλογές βρίσκουν την Aριστερά στο σύνολό της σε χειρότερη κατάσταση από πριν: Το ΚΚΕ στα γνωστά του χαρακώματα, τον ΣΥΡΙΖΑ να διαλύεται αντί να δυναμώνει μετά την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς, που φυσικά πήγε στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα την εποχή του μνημονίου, την ηγεσία του ΣΥΝ να διαμορφώνει όρους παραγοντισμού και ανακύκλωσης της πολιτικής δυσαρέσκειας εντός του «ευρύτερου» ΠΑΣΟΚ αντί για την υπέρβασή του, τον Α. Αλαβάνο να επιδίδεται στους τελευταίους του Δονκιχωτισμούς παρέα με την ΚΟΕ κ.λπ.

Εμείς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είμαστε έξω από την κρίση της Αριστεράς. Το αντίθετο, είμαστε ένα από τα παράγωγά της. Αλλά είμαστε και κάτι άλλο, που υπάρχει εδώ και δεκαετίες στους κοινωνικούς χώρους, υπάρχει όλα τα χρόνια στους κοινωνικούς αγώνες. Σε όλη τη διάρκεια τουλάχιστον της μεταπολίτευσης ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, για τον οποίο σήμερα φιλοδοξούμε να συμβάλουμε στη συσπείρωση και στην κεντρική πολιτική του έκφραση, έχει κατακτήσει τη συνδικαλιστική, ιδεολογική και πολιτική του διακριτότητα μέσα στους κοινωνικούς χώρους. Έχει κατακτήσει την αξιοπιστία του πολιτικού του λόγου, έχει αποπεριθωριοποιήσει τον πολιτικό του λόγο, έχει συμβάλει σε νικηφόρους κοινωνικούς αγώνες, έχει πλέον μακρόχρονη παράδοση και παρουσία.

Η ανάγκη για ενότητα της Αριστεράς είναι γνωστή. Δεν χρειάζεται να μας την θυμίζουν κάθε λίγο με πολυσέλιδες αναλύσεις οι «επαΐοντες». Μας τη θυμίζει η μέση συνείδηση των αριστερών κάθε στιγμή. Και την προωθούμε, τουλάχιστον στη βάση: Συσπειρωσιακά σχήματα, συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, κοινές επιτροπές και πρωτοβουλίες, κοινές διαδηλώσεις κ.λπ.

Το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που γεννήθηκε και ζει σε μεγάλο βαθμό μέσα από διαδικασίες βάσης, υπηρετεί την ανάγκη πολιτικής έκφρασης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που κατ’ επανάληψη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει νοθεύσει πολιτικά, με υποβάθμιση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού της σε αντινεοφιλελεύθερο, με αποτέλεσμα τη συνεχή τροφοδότηση του ΠΑΣΟΚ και τη δημιουργία ανεξάντλητων συγχύσεων στο χώρο του, που δεν εκλείπουν, αλλά αντίθετα εντείνονται ακόμη και σήμερα, παρά την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Και αν η ριζοσπαστική Αριστερά αξίζει μία καλύτερη τύχη και φταιμε όλοι που δεν την έχει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φταιει το λιγότερο, πρώτα γιατί τουλάχιστον απαντά και με ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά και με πολιτική ενότητα – μοναδική στο χώρο στα μεταπολιτευτικά χρονικά.

Με τις προσεχείς εκλογές κλείνει και μία περίοδος πολιτικής ρευστότητας στο χώρο της Αριστεράς και αποκρυσταλλώνεται η κατάσταση στα πολιτικά της μορφώματα. Η επόμενη περίοδος πρέπει να είναι περίοδος ενότητας στη βάση και στους αγώνες και παράλληλα περίοδος διεργασιών και συνθέσεων, πρωτοβουλιών και διαλόγου. Το τετράπτυχο «ενότητα - υπέρβαση - συγκρότηση - προοπτική» προϋποθέτει με τη σειρά όλα τα στάδιά του. Η ώρα της υπέρβασης φτάνει. Ναι στη συνισταμένη, όχι στις συνιστώσες. Μία ισχυρή πολιτικά και εκλογικά ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να διαμορφώσει συσχετισμούς μετατροπής της θολής και αντιφατικής Αριστεράς, σε Αριστερά ισχυρή αντικαπιταλιστική, πολυτασική, ενωμένη, ικανή να ανταποκριθεί στις ανάγκες της προοπτικής των κοινωνικών αγώνων. Αξίζει τον κόπο!