Το φοιτητικό κίνημα θα αντεπιτεθεί, επικεντρώνοντας στο κοινωνικό ζήτημα, με πρώτο σταθμό το Πολυτεχνείο
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης, δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ, όπου χαρακτήρισε την παιδεία ως «μητέρα των μαχών» έδιναν το στίγμα για τη φετινή χρονιά στα πανεπιστήμια, ξεκαθαρίζοντας πως θα είναι ιδιαίτερα θερμή.
ΝΙΚΟΣ ΔΗΛΑΡΗΣ
Το κείμενο διαβούλευσης που κατέθεσε η υπουργός Παιδείας στη Σύνοδο Πρυτάνεων στο Ρέθυμνο επιβεβαίωσε πως η κυβέρνηση, υπό τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα εξαπολύσει μια σκληρή ταξική επίθεση στην εκπαίδευση, επιχειρώντας τη συνολική υποταγή της στις ανάγκες του κεφαλαίου και μετατρέποντας τη ολοκληρωτικά από κοινωνικό αγαθό σε παρεχόμενη υπηρεσία. Η βάρβαρη αυτή επίθεση αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα της συνολικότερης αντιλαϊκής πολιτικής που θέλει τους εργαζόμενους και τη νεολαία να γίνουν τα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης.
Παρά τις έντονες προσπάθειες της κυβέρνησης και των συμμάχων της μέσα στα πανεπιστήμια (ΔΑΠ – ΠΑΣΠ) να επιβάλλουν τη σιωπή στους φοιτητικούς συλλόγους έτσι ώστε ο «διάλογος» να γίνει σε ομαλό κλίμα, το φοιτητικό κίνημα έδωσε την πρώτη του απάντηση και έσπασε στο δρόμο το μονόλογο της κυβέρνησης. Μετά από γενικές συνελεύσεις, που διεξήχθησαν σε όλη την Ελλάδα, οι φοιτητές προχώρησαν σε καταλήψεις των σχολών και με τις μαζικές και συγκρουσιακές πορείες, τόσο στην Αθήνα όσο και στο Ρέθυμνο, έδειξαν πως η σπουδάζουσα νεολαία όχι μόνο δε θα συναινέσει στα νέα αντιδραστικά μέτρα, αλλά αντίθετα είναι αποφασισμένη μέσα από αγώνα διαρκείας να ανατρέψει τα σχέδια της κυβέρνησης.
Η μάχη που καλείται να δώσει το φοιτητικό κίνημα αυτή την περίοδο είναι ιδιαίτερα σκληρή, ακριβώς γιατί οι αλλαγές που προωθούνται από την κυβέρνηση αλλάζουν ριζικά τα πάντα στο πανεπιστήμιο που γνωρίσαμε έως τώρα. Οι ανακοινώσεις του υπουργείου αποτελούν την πιο ωμή έκφραση του μνημονίου μέσα στις σχολές και την ευκαιρία από τη μεριά του κεφαλαίου να επιτύχει στρατηγικές τομές στην εκπαίδευση. Μέσα από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση επιδιώκεται η επιτάχυνση και εμβάθυνση της επιχειρηματικοποίησης των πανεπιστημίων, η στενότερη δηλαδή σύνδεση τους με την αγορά και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το πανεπιστήμιο αλλάζει, τόσο στη δομή όσο και στη λειτουργία του, μέσα από τη διοίκηση του από παράγοντες των επιχειρήσεων (μάνατζερ) και την οικονομική του «αυτοτέλεια», δηλαδή τη χρηματοδότηση του από ιδιώτες. Αρχικά αυτό θα οδηγήσει στην πλήρη υποταγή της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου, η οποία αποτελεί με αναβαθμισμένο τρόπο στην περίοδο της κρίσης πεδίο κερδοφορίας μέσα από την άμεση εφαρμογή καινοτομιών στην παραγωγική διαδικασία αλλά και την εύρεση νέων πεδίων εκμετάλλευσης. Επιπλέον, η παρεχόμενη γνώση κατακερματίζεται σε πακέτα δεξιοτήτων και πληροφοριών ενώ τα προγράμματα σπουδών γίνονται ευέλικτα έτσι ώστε να υπηρετηθεί η «ευέλικτη απασχόληση», η οποία φαίνεται πως δεν περιορίζεται στις ελαστικές σχέσεις εργασίας αλλά στην δημιουργία ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου, ο οποίος θα είναι ευέλικτος και αναλώσιμος.
Ακόμα, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στοχεύει στη διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, όχι μόνο παγιώνεται η ιδιωτική εκπαίδευση (κολέγια), αλλά στα πλαίσια της συνολικότερης περικοπής κοινωνικών δαπανών καταργούνται οι φοιτητικές παροχές όπως είναι η δωρεάν σίτιση και στέγαση, αναγκάζοντας με αυτό τον τρόπο τη νεολαία να πληρώνει για τις σπουδές της. Η ένταση αυτή των ταξικών φραγμών συνοδεύεται από ένα ακόμη δώρο της κυβέρνησης προς τις τράπεζες, αφού το συγκεκριμένο νομοσχέδιο προβλέπει την παροχή φοιτητικών δανείων αντικαθιστώντας τις υπηρεσίες που παρέχονταν δωρεάν προς τους φοιτητές.
Ταυτόχρονα, η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας απαιτεί την κατάργηση κάθε έννοιας συλλογικής κατοχύρωσης των αποφοίτων, η οποία επιτυγχάνεται μέσα από την απαξίωση των πτυχίων και την αντικατάσταση τους από ένα ατομικό φάκελο προσόντων, οι οποίοι δημιουργούν εξατομικευμένους φοιτητές και διευκολύνουν την ατομική διαπραγμάτευση των αυριανών εργαζόμενων. Κάθε φοιτητής δηλαδή θα είναι αναγκασμένος σε ένα συνεχές κυνήγι πιστωτικών μονάδων μέσα από σεμινάρια και επανακατάρτιση προκειμένου να θεωρείται ικανός να δουλέψει.
Τέλος, στο νέο πανεπιστήμιο που διαμορφώνεται δε χωρούν φωνές αντίστασης και κινηματικές διαδικασίες. Για αυτό το λόγο επιχειρείται η περαιτέρω αυταρχικοποίηση των πανεπιστημίων η οποία επιτυγχάνεται από τη μία μέσα από την κατάργηση κάθε έννοιας φοιτητικού ελέγχου (μιας και πλέον οι φοιτητές δεν θα έχουν λόγο στις αποφάσεις των οργάνων συνδιοίκησης του ιδρύματος) και από την άλλη μέσα από τη σκλήρυνση των όρων φοίτησης σε ακόμα περισσότερο εντατικοποιημένους ρυθμούς.
Είναι προφανές πως τα νέα μέτρα αποτελούν την πιο βίαιη αλλαγή στο χώρο της εκπαίδευσης. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που προωθείται είναι η ολοκλήρωση της αντιδραστικής επίθεσης στην εκπαίδευση, η οποία έρχεται να θυσιαστεί με κάθε τρόπο στο βωμό της υπέρβασης της κρίσης του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζόμενων. Το μέγεθος της επίθεσης σε συνδυασμό με τη συνολικότερη κοινωνική κατάσταση απαιτούν ένα νέο φοιτητικό κίνημα, που θα δώσει τη μάχη της ανατροπής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης από τη σκοπιά της συνολικής ανατροπής της κυρίαρχης, αντιδραστικής πολιτικής και των εκφραστών της.
Υπό αυτό το πρίσμα το φοιτητικό κίνημα το επόμενο διάστημα θα δώσει τη μάχη έχοντας στον πυρήνα της λογικής του και του προγράμματος του το κοινωνικό ζήτημα και τα συνολικότερα ζητήματα για τη νεολαία, όπως το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης. Πρέπει να συγκροτηθεί σε εργατική κατεύθυνση, έτσι ώστε η νεολαία να παίξει το ρόλο του συνδετικού κρίκου στην υπόθεση ενός μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση και τον αστικό συνασπισμό εξουσίας. Πρώτος κόμβος για αυτή τη μάχη είναι η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου, το νόημα της οποίας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η εξέγερση ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών πρέπει να εμπνεύσει και να τροφοδοτήσει την πάλη του κινήματος για την ανατροπή της σύγχρονης χούντας κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και να αποτελέσει την αφετηρία για ένα νέο γύρο αναμέτρησης με το σύνολο της αστικής πολιτικής. Οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ θα πρωτοστατήσουν σε αυτή την προσπάθεια επανεμφάνισης του κινήματος με νέους, μαχητικούς όρους. Με Συνελεύσεις – Καταλήψεις και Διαδηλώσεις οι φοιτητές θα σπάσουν την κοινωνική απομόνωση που προσπαθούν κυβέρνηση και ΜΜΕ να επιβάλλουν στους αγώνες, έτσι ώστε το φοιτητικό κίνημα να γίνει πυροκροτητής ευρύτερων κινητοποιήσεων.
Ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο όπου αναμένονται νέα αντιλαϊκά μέτρα από την έλευση της τρόικας στην Ελλάδα στις 15 Νοέμβρη η πάλη του φοιτητικού κινήματος πρέπει να πάρει πανκοινωνικά χαρακτηριστικά και να συνδεθεί σε ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο με τους μαθητές και τους εργαζόμενους. Είναι τώρα η στιγμή που η νεολαία πρέπει να βγει δυναμικά στο προσκήνιο και να συμπαρασύρει όλα τα κομμάτια της κοινωνίας για να μετατραπεί η κοινωνική αγανάκτηση και οργή σε ένα μαχητικό πολιτικό κίνημα εργατικής αντιπολίτευσης. Ένα κίνημα που κόντρα στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ, που έχουν υπογράψει σύμφωνο ταξικής ειρήνης με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, θα πάρει ριζοσπαστικά, ανατρεπτικά χαρακτηριστικά και θα παλέψει όχι μόνο για την ανατροπή της επίθεσης σε εκπαίδευση και εργασία αλλά θα δώσει τη μάχη για την διεύρυνση των κατακτήσεων των εργαζόμενων και της νεολαίας. Με τις μνήμες του Νοέμβρη του 73’ αλλά και με το ζωντανό παράδειγμα των μαχητικών αγώνων που γίνονται στη Γαλλία, ήρθε η ώρα για τη νεολαία να υψώσει πύργο ατίθασο στα σχέδια τους βάζοντας τις ανάγκες της στο προσκήνιο.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου