Μας λένε ότι το μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο. Και πράγματι έχουν δίκιο. Αποτελεί μονόδρομο για το ελληνικό κεφάλαιο, για όλες τις μερίδες της αστικής τάξης, προκειμένου να διατηρηθούν περιθώρια κερδοφορίας μέσα στην κρίση, προκειμένου να ξεθεμελιωθούν όσα δικαιώματα και κατακτήσεις διατήρησαν με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Το μνημόνιο αποτελεί το όπλο για να αποκορυφωθεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται εδώ και δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΡΑΦΙΑΝΟΣ*
Όσο κι αν είναι βέβαιο ότι αυτή η πολιτική βαθαίνει ακόμα περισσότερο την κρίση, το κεφάλαιο αδυνατεί να βρει σήμερα άλλη διέξοδο. Η πολιτική όμως αυτή αποδιαρθρώνει και τις όποιες επιμέρους συμμαχίες της αστικής τάξης με μικροαστικά στρώματα που βλέπουν το κοινωνικό τους μερίδιο να μειώνεται δραματικά (ενώ ορθώνεται απειλητικά ακόμα και ο κίνδυνος της βίαιης απαξίωσής τους, όπως έγινε στην Αργεντινή).
Σήμερα βρισκόμαστε στο μεταίχμιο του ταξικού πολέμου: τα λαϊκά στρώματα καταλαβαίνουν ότι οι αμυντικοί αγώνες της προηγούμενης περιόδου δεν επαρκούν για να αναχαιτίσουν την επίθεση του κεφαλαίου. Διαχέεται έτσι μαζί με την οργή και την αγανάκτηση μια αμηχανία. Αμηχανία που βλέπουμε να επάγει αποτελέσματα και στους ίδιους τους αγωνιστές των κινημάτων (είναι ενδεικτικό ότι αντιμετωπίζεται με ανεπίτρεπτη χαλαρότητα το εξαιρετικά σημαντικό μέτωπο της φοιτητικής νεολαίας ενάντια στον νόμο Διαμαντοπούλου, που αν επιβληθεί θα διαλύσει κάθε δυνατότητα παραγωγής κινηματικών διαδικασιών στα ΑΕΙ-ΤΕΙ). Απέναντι σ’ αυτή την αμηχανία η Aριστερά οφείλει να δείξει ότι πέρα από τον αδιέξοδο δρόμο της υποταγής υπάρχει ένας άλλος δρόμος, που είναι πράγματι μονόδρομος για την πλατιά πλειοψηφία του λαού: ο δρόμος της ανατροπής, ο δρόμος της εργατικής απάντησης στην κρίση.
Εάν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θέλουν να διατηρήσουν, αλλά και να αυξήσουν το μερίδιο τους από τον κοινωνικό πλούτο (που οι ίδιοι παράγουν με το αίμα και τον ιδρώτα τους), αν θέλουν να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, πρέπει να παύσει άμεσα η πληρωμή του τοκογλυφικού χρέους. Μια τέτοια παύση πληρωμών δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της ΟΝΕ και του κοινού σκληρού νομίσματος. Μια τέτοια παύση πληρωμών, μια τέτοια πολιτική κατακτήσεων σηματοδοτεί μια ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού. Και αναγκαίο εργαλείο για αυτή την πολιτική είναι η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας και των επιχειρήσεων που κλείνουν κάτω από εργατικό έλεγχο. Στη σημερινή περίοδο αυτό το σχέδιο δεν μπορεί να στηριχθεί σε καμία μερίδα του κεφαλαίου, σε κανένα αστικό πολιτικό δυναμικό. Μπορεί μόνο να επιβληθεί καταναγκαστικά μέσα από ένα πλατύ λαϊκό κίνημα για την ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης και να αποτελέσει έτσι ένα πρώτο αναγκαίο βήμα για την διεκδίκηση ευρύτερων κοινωνικών μετασχηματισμών.
Αυτή θα έπρεπε να είναι η κοινή απάντηση όλης της Aριστεράς απέναντι στην κρίση και το μνημόνιο. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, τόσο η αγανάκτηση μπορεί να καναλιζάρεται με τις ευλογίες του συστήματος προς την ανέξοδη αποχή και τα μαξιλαράκια τύπου Δημαρά. Γιατί όμως δεν συμβαίνει αυτό; Η πραγματικότητα είναι ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ (με το αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο), όσο και το ΚΚΕ (με την αντιμονοπωλιακή συμμαχία) παραμένουν δέσμιοι μιας αδιέξοδης στρατηγικής συμμαχιών των λαϊκών στρωμάτων με μερίδες του κεφαλαίου. Τόσο η αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η αδυναμία του ΚΚΕ να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα άμεσα υλοποιήσιμων στόχων αντανακλούν πλήρως τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής.
Φαίνεται συνεπώς ότι η συστράτευση της αριστεράς σε ένα κοινό μέτωπο που θα προβάλει ένα πρόγραμμα εργατικής απάντησης στην κρίση προϋποθέτει μια σειρά ρήξεων με τις αδιέξοδες στρατηγικές του παρελθόντος και δεν θα επιτευχθεί με απλές επικλήσεις ενότητας. Αντίθετα η αντικαπιταλιστική Aριστερά, όσα προβλήματα και αν έχει, υιοθετεί ένα τέτοιο πρόγραμμα γιατί ακριβώς αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη διέξοδος από την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Και η αντικαπιταλιστική Aριστερά μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στο να επέλθουν αυτές οι ρήξεις, στο να υιοθετηθεί αυτό το πρόγραμμα ως στρατηγική όλης της Aριστεράς αν δρα ενιαία μέσα σε ένα κοινό πολιτικό μέτωπο, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι εάν διαλυτοποιηθεί σε μια παναριστερή ενότητα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Πολλώ δε μάλλον αν αυτοϋπονομεύεται με αποκλεισμούς και μικροηγεμονίστικα παιχνίδια προκειμένου κάθε οργάνωση να παίξει με καλύτερους γι’ αυτή όρους σε μια μεταΣΥΡΙΖΑ εποχή, φαινόμενα που είδαμε να συμβαίνουν το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα.
Το στοίχημα στις επερχόμενες εκλογές είναι η ενίσχυση αυτού του προγράμματος εργατικής απάντησης στην κρίση που προβάλει η αντικαπιταλιστική Aριστερά. Το στοίχημα είναι να καταγραφεί ότι ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας συστρατεύονται στη μοναδική γι’ αυτούς διέξοδο, το δρόμο της ανατροπής. Την κεντρική πολιτική σημασία των επερχόμενων εκλογών αναγκάστηκε να παραδεχθεί και ο πρωθυπουργός, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις που ενέχει η πολιτική του μνημονίου και του Καλλικράτη. Ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το γάντι.
*Υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Ανατολικής Αττικής με την Αντικπιταλιστική Ανατροπή και στέλεχος της ΑΡΑΣ.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου