Έκπληξη; Ουδεμία. Για όσους γνωρίζουν το χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ,
τα ήθη και τους κώδικές του, η κατάληξη της απεργίας του ΠΣΑΚ (συνδικαλιστικού
οργάνου των καλαθοσφαιριστών) φάνταζε σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Οι ξένοι παίκτες –παραγκωνισμένοι– εκτός κινητοποίησης, οι Έλληνες χωρισμένοι σε πατρικίους και πληβείους, με τους πρώτους να υπονομεύουν στην πλειονότητά τους την απεργία ανερυθρίαστα.
Παραθέτουμε χαρακτηριστικό σχόλιο του δημοσιογράφου Νίκου Γιαννόπουλου, στο αθλητικό σάιτ contra.gr (23 Οκτωβρίου), για τον Δ. Διαμαντίδη (ΠΑΟ) και τον Γ. Μπουρούση (Ολυμπιακού), οι οποίοι έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την απεργιακή απόφαση, μολονότι ήταν μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΠΣΑΚ: «Αν δεν μπορούν ο Δ. Διαμαντίδης και ο Γ. Μπουρούσης των παχυλών συμβολαίων να αντισταθούν στις πιέσεις, ποιος μπορεί; Ο N. Παπαντωνίου και ο Γ. Γαλλιώτος του Ηλυσιακού που παίρνουν μερικές χιλιάδες ευρώ το χρόνο; Ο κυνισμός αλλά και η αδιαφορία για το συνάδελφο
έχουν χτυπήσει πραγματικά κόκκινο στο ελληνικό μπάσκετ». Στην απεργία συμμετείχαν
οι παίκτες της Β. Ελλάδας (Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή, Καβάλα), όχι όμως και οι αστέρες των δύο
περίλαμπρων «μαγαζιών», του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Τι κι αν ο «ερυθρόλευκος»
Θ. Παπαλουκάς έλεγε στα «προεόρτια» πως η κατάσταση έχει γίνει οριακή στο άθλημα, όπου
η ανυπαρξία ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, συμβολαίων και εργασιακών δικαιωμάτων πλήττει
την πλειονότητα των παικτών; Την κρίσιμη ώρα έγινε ταχύτατη υποστολή σημαίας. Είπαμε:
καμία έκπληξη. Ούτε για αυτό, ούτε για το...ανδραγάθημα των ΜΑΤ που «έβγαλαν σηκωτούς»
τους απεργούς παίκτες του ΠΑΟΚ από το παρκέ του ΟΑΚΑ.
Το εμπεδώσαμε: Στις ημέρες μας κάθε μορφή κινητοποίησης και διεκδίκησης, δυναμική
ή «λάιτ», θα αντιμετωπίζεται με παραδειγματική «πυγμή». Ακόμη και οι γιαγιάδες των ΚΑΠΗ, αν τυχόν οργανώσουν καθιστική διαμαρτυρία και πλέξιμο για τις ιδέες Γ. Προβόπουλου, πρέπει να είναι προετοιμασμένες για το ενδεχόμενο να φάνε «ψιλές» από τα ΜΑΤ. Ανέδειξε κάτι... μη αναμενόμενο η απεργία; Ναι. Τον απροκάλυπτο κυνισμό του «αφεντικού» του ελληνικού μπάσκετ, του προέδρου της ομοσπονδίας (ΕΟΚ) Γιώργου Βασιλακόπουλου. Για να εξηγούμαστε: Tο εντυπωσιακό έγκειται στο απροκάλυπτο, όχι στον κυνισμό. Διότι, χρόνια τώρα, ο εν λόγω κύριος διαμορφώνει το προφίλ του «προοδευτικού παράγοντα». Ως πολιτικό πρόσωπο ανήκει στην αριστερόστροφη σοσιαλδημοκρατία. Στο σπίτι του μάλιστα έγινε κάποτε η πρώτη σύναξη στελεχών του ΠΑΣΟΚ που αντιτάσσονταν στον «εκσυγχρονισμό» του Κ. Σημίτη, η οποία κατέληξε στη γέννηση της «Αριστερής Πρωτοβουλίας». Από λόγια για τα δικαιώματα των εργαζομένων, άλλο τίποτε ο Γ. Βασιλακόπουλος. Αντίστοιχα
«μπλα μπλα» και για το μπάσκετ: «Mε όρους αγοράς δεν φτιάχνεις αθλητικά κινήματα, αλλά
κοινωνίες τυχοδιωκτών», έλεγε τον Ιούνιο, σε συνέντευξή του στο Βήμα. Όταν όμως οι
μπασκετμπολίστες, με όλο το «μπάχαλο» του συνδικαλιστικού τους φορέα, αποφάσισαν να
αντιταχθούν σε ορισμένα από τα καρκινώματα του «αθλητισμού της αγοράς», εκείνος ωρυόταν
πως η απεργία ήταν «κατευθυνόμενη». Από ποιούς; Από τους ... εχθρούς του αθλήματος
– δηλαδή οι απεργοί ήταν ...πιόνια κάποιου «εξωτερικού εχθρού». Τη φοβερή, εμετική ατάκα
όμως την εκστόμισε έπειτα από την απεργία: «Όλοι οι σημαντικοί μπασκετμπολίστες έπαιξαν
κανονικά». Σημαντικοί και ασήμαντοι, λοιπόν, οι εργαζόμενοι του αθλήματος κατά τον ...
αριστερούλη Γ. Βασιλακόπουλο! Γιατί όχι; oι καιροί ευνοούν το γενικό ξεβράκωμα της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας». Κι αν δεν επαρκεί η βρόμικη δουλειά που κάνουν για λογαριασμό του Γ. Παπανδρέου οι «φιλολαϊκοί» του ΠΑΣΟΚ, από την Κατσέλη μέχρι τον Παπουτσή, ας συνυπολογιστεί στο στριπτίζ κι ο Βασιλακόπουλος που είναι και ...
αριστερότερος! Τρομάρα του...
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου