Ή ΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ

Αντικαπιταλιστική Αριστερά:

Τους κάνει να ανησυχούν

Η εντυπωσιακή ανάκαμψη της παγκόσμιας κερδοφορίας, που κατέγραψαν τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ, μόλις ένα χρόνο μετά την έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και πριν καν υπάρξει έξοδος από αυτήν -με κάποια απτή για τους ανθρώπους έννοια-, δίνει το στίγμα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. 

ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ*

Ακόμα και για αυτή την Ευρώπη, όπου οι επιχειρήσεις της υποτίθεται πως βρίσκονται σε μεγάλη κρίση, τα προχθεσινά στοιχεία της Γιούροστατ καταγράφουν μια τρομαχτική μεταβίβαση αξίας από τους μισθωτούς προς τα κέρδη μέσα σε μόνο ενάμισι χρόνο: από τις αρχές του 2009 ως το καλοκαίρι φέτος, 2 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες της ετήσιας παραγωγής έχουν μεταφερθεί από τους μισθωτούς προς το κεφάλαιο, ανεβάζοντας το μερίδιο των κερδών στο σχεδόν 38% του ΑΕΠ (και πάνω από αυτό στην ευρωζώνη). Από τη μια τα τεράστια κέρδη και από την άλλη η αυξανόμενη εξαθλίωση των ανθρώπων που τα παράγουν.

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική συγκυρία καθυστέρησε, με την κυρίως ύφεση στην Ελλάδα να έπεται των ιμπεριαλιστικών κέντρων και ίσως και να σηματοδοτεί τη δεύτερη φάση της παγκόσμιας κρίσης, όμως επί της ουσίας επίσης πιάστηκε σε αυτή την ίδια απαίτηση του κεφαλαίου να διαιωνίσει τις υψηλές του αποδόσεις επί της παραγωγής. Απλώς, αν στην πρώτη φάση της κρίσης, δημεύτηκαν από το ιδιωτικό κεφάλαιο τα σπίτια των φτωχών Αμερικάνων (το οποίο και συνεχίζεται με νέα έξαρση από το καλοκαίρι φέτος), στη δεύτερη φάση δημεύονται κατεξοχήν και απευθείας οι μισθοί και οι συντάξεις των Ελλήνων, Ιρλανδών, Λιθουανών, Ρουμάνων και Πορτογάλων -αλλά και ακόμα πιο πέρα, όπως το βλέπουμε επίκαιρα στους Γάλλους.

Η μεταφορά αυτή τεράστιων αξιών από τους μισθωτούς προς το κεφάλαιο, εγχώριο και διεθνοποιημένο (οι έλληνες εφοπλιστές είναι στην πρωτοπορία αυτής της διεθνοποίησης), είναι προφανώς η βάση της αυξανόμενης κερδοφορίας, έστω και σε χαμηλότερα επίπεδα παραγωγής -τουλάχιστον για την Ελλάδα και προς το παρόν. Όμως, ο τρόπος που γίνεται αυτή η «ανασυγκρότηση του καπιταλισμού», όπως την όρισε ένας Σαρκοζί, δεν είναι πάντα διαυγής: η εξυπηρέτηση δημοσίων χρεών, για παράδειγμα, είναι η άλλη πλευρά της χρεοκοπίας με την ουσιαστική έννοια. Σταματώντας βίαια την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών του απέναντι στους συνταξιούχους, στους μισθωτούς ή στην κοινωνία (υπηρεσίες, υποδομές), με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και με την ντε φάκτο εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, το ίδιο το δημόσιο από συμπύκνωση της κοινωνίας που διοικεί αυτο-μετατρέπεται σε μπακάλη ή χρηματιστή, που κρίνεται με τους παράδες που βγάζει -για τους αφέντες του. Αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και μια τεράστια ευκαιρία για να «σπάσει» πολιτικά και κοινωνικά η εργασία, με τον κάθε εργοδότη να σερβίρει με μεγάλη ευκολία ότι «δεν βγαίνει» και «θα χρεοκοπήσει» και αυτός -όπως είναι της μόδας. Έτσι, το Σεπτέμβρη προστέθηκαν και άλλοι 71.000 άνεργοι στην Ευρώπη, ξεπερνώντας τα 23,1 εκατομμύρια (και πάλι με βάση τα προχθεσινά στοιχεία της Γιούροστατ) -και χωρίς να υπολογίσουμε τους επισφαλείς, κλπ.

Στην πρωτοπορία αυτής της επίθεσης, ή της «ανασυγκρότησης» του κεφαλαίου (Σαρκοζί dixit), βρίσκεται ασφαλώς -αν και όχι μόνη- η Ελλάδα του λεγόμενου «Γιωργάκη» και της παρέας του, των διαφόρων Στρος-Καν, Τρισέ και Μπαρόζο, με κεντρικό σύνθημα να διαγραφούν όλα τα χρέη απέναντι στον πληθυσμό, στους συνταξιούχους, τους μισθωτούς, για να συνεχίσει αυξημένη η ροή αξιών από τη χοάνη του δικού τους λεγόμενου «δημόσιου χρέους» προς τον κοινό καπιταλιστικό κορβανά. Έστω και ιδεολογικά θολωμένο, αυτό που έτσι διακυβεύεται είναι ένα «μηδενικό παιχνίδι» όπως λένε οι θεωρητικοί: γιατί ό,τι αφαιρείται από το μισθό (με την ευρεία έννοια, δηλαδή και συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες) συσσωρεύεται στον κοινό κορβανά των κερδών και τανάπαλιν. Και για αυτό δεν μπορεί να υπάρξει και παζάρι «αμοιβαία επωφελές». Η μόνη αντιπρόταση είναι κυριολεκτικά «αντικαπιταλιστική», όχι αναγκαστικά με την έννοια της επανάστασης, αλλά τουλάχιστον με την έννοια ότι, για να ικανοποιηθούν οι ανθρώπινες ανάγκες, πρέπει να περιοριστούν αυτά ακριβώς τα κέρδη.

Και μόνο διατυμπανίζοντάς το, επιμένοντας δηλαδή ότι οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους αξίζουν, όχι τα κέρδη, τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις αυτοδιοικητικές εκλογές πρέπει να ενισχυθούν. Όπως το λέει και η προκήρυξη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, παρουσιάζοντας τους «5+1 λόγους για να ψηφίσουμε τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε περιφέρειες και δήμους», για λόγους ουσίας η «απάντησή μας στην κρίση ενός γερασμένου και σάπιου κόσμου δεν μπορεί παρά να στηριχτεί στην προοπτική μιας άλλης κοινωνίας. Γι’ αυτό ψηφίζουμε/στηρίζουμε την Αριστερά που δεν ντρέπεται να πει το όνομα και τους στόχους της. Ψηφίζουμε αντικαπιταλιστική Αριστερά: τους κάνει να ανησυχούν…».

* μέλος της Εργασιακής Επιτροπής του ΔΟΛ και της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος,

υποψήφιος της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής (περιφέρεια Αττικής)