Γιώργος Κωνσταντακόπουλος*
Η χώρα βρίσκεται σε διαρκή επιτήρηση από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, βρίσκεται δηλαδή επί της ουσίας σε καθεστώς πτώχευσης και οι πιστωτές της υπαγορεύουν πλέον τους όρους για τη συνέχιση της πίστωσης. Προκειμένου να παρέχουν νέες πιστώσεις, απαιτούν περαιτέρω λεηλασία των εισοδημάτων των λαϊκών στρωμάτων και αναίρεση όλων των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, κατακτήσεις για τις οποίες χρειάστηκαν πάνω από 100 χρόνια σκληρών και συχνά αιματηρών αγώνων.
Οι αγώνες που αναπτύσσονται κάτω από το βάρος της επίθεσης των κεφαλαιοκρατών, δεν είναι ακόμα αντίστοιχοι της επίθεσης που θέλουν να αποκρούσουν, είναι ακίνδυνοι για την αστική τάξη και την κυβέρνηση. Γι’ αυτό ευθύνεται η μακροχρόνια επίδραση του αστισμού στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα συνολικά και η έλλειψη επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Ο ρεφορμισμός, ο οποίος κυριαρχεί για πολλά χρόνια, αποδεικνύεται πλέον αναποτελεσματικός, είτε στη συναινετική είτε στην αγωνιστική εκδοχή του, αδυνατεί όχι μόνο να επιτύχει αλλά και να περισώσει και τις στοιχειώδεις ακόμα κατακτήσεις των εργαζομένων. Έχει επίσης χάσει το ρόλο να καταθέτει προτάσεις τύπου «κοινωνικού συμβολαίου», για την αποτελεσματικότερη λειτουργία του συστήματος. Η παραμικρή πλέον κατάκτηση αποτελεί ζήτημα επαναστατικής πάλης, θα επιτευχθεί δηλαδή με την πάλη που αμφισβητεί συνολικά την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι κομμουνιστές, παίρνοντας υπόψη μια τέτοια προοπτική έχουν υποχρέωση να καταθέσουν προγραμματικό λόγο, πολιτικούς στόχους πάλης που θα συνιστούν την άμεση πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση και θετική έκβαση των αγώνων που αναπτύσσονται και θα αναπτυχθούν παραπέρα, απ’ τη σκοπιά της εργατικής τάξης.
Το κάλεσμα για αντίσταση και η περιγραφή με μελανά χρώματα της επίθεσης και των αποτελεσμάτων της, όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά δρα προσθετικά στην τρομοκράτηση και στην καθήλωση των εργαζομένων, που επιδιώκουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι και τα φερέφωνα της αστικής τάξης. Τα καλέσματα για ανυπακοή και για «να πέσει η κυβέρνηση» πρέπει να πάψουν να είναι μια μικροαστική φαντασίωση, που η Αριστερά σερβίρει στην εργατική τάξη και να αποτελέσουν μία πραγματική προοπτική, που σημαίνει την πάλη για άμεση ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής τάξης πραγμάτων, του σημερινού πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του με την πολιτική που εξυπηρετεί άμεσα τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Οι κομμουνιστές πρέπει να προτάξουν άμεση λύση στα πολιτικά δρώμενα, λύση που θα αποτελέσει προωθητική δύναμη στην ανάπτυξη των αγώνων, θα δώσει προοπτική ικανοποίησης των εργατικών διεκδικήσεων και συνεπώς θα καταστήσει τους αγώνες αποτελεσματικούς. Η πολιτική προοπτική πρέπει να είναι άρρηκτα δεμένη με την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, να τη διευκολύνει, να την εκλαϊκεύει, να την κάνει ορατή σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Μια τέτοια προοπτική περνά μέσα από την άνοδο των αγώνων, την ενίσχυση του μαζικού κινήματος, τη στήριξη σ’ αυτό και την υιοθέτηση απ’ αυτό των επίκαιρων πολιτικών στόχων.
Στόχοι μιας τέτοιας πολιτικής προοπτικής πρέπει οπωσδήποτε να είναι:
- Η διαγραφή του χρέους, εξωτερικού και εσωτερικού, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία.
- Η έξοδος απ’ την ΟΝΕ και την ΕΕ, η αποδέσμευση απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς - μηχανισμούς όπως είναι το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ κ.ά.
- Η κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων και η λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο.
- Ο χωρισμός κράτους - εκκλησίας, η από-υπαλληλοποίηση των παπάδων και της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, η δήμευση της περιουσίας της.
- Η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή πτωχεύουν, η δήμευση των περιουσιών των ιδιοκτητών τους, η συνέχιση της λειτουργίας τους με εργατικό έλεγχο.
- Το χάρισμα/διαγραφή των χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, η ρύθμιση των χρεών προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και των νοικοκυριών που το εισόδημά τους βρίσκεται στα όρια της φτώχειας.
- Η τιμωρία όλων όσων συνέβαλαν στη διασπάθιση, την κακοδιαχείριση, την κλοπή του δημόσιου χρήματος και του δημόσιου πλούτου (πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κρατικοί υπάλληλοι και στελέχη).
- Ικανοποίηση των ώριμων διεκδικήσεων του συνδικαλιστικού κινήματος για αύξηση στα μεροκάματα, στις συντάξεις, στους μισθούς, 7ωρο - 35ωρο - 5ήμερο, ασφαλιστικά δικαιώματα, παιδεία, υγεία, πρόνοια.
- Διάλυση όλων των ειδικών μονάδων της αστυνομίας (ΜΑΤ, ομάδα Δ κ.λπ.)και του μισθοφορικού στρατού, επιστροφή όλων των στρατευμάτων από το εξωτερικό.
Η πρόταση αυτή απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις που έχουν στο πρόγραμμά τους ανάλογους στόχους, σε δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, στο σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από μία τέτοια λύση. Η πρόταση απευθύνεται στο ΚΚΕ, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο σύνολο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και σε δυνάμεις που βρίσκονται στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια πρόταση μπορεί να βρει τη στήριξη ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, της εργατικής τάξης, άλλων εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων, μεγάλων τμημάτων της μικροαστικής τάξης της πόλης και του χωριού.
Μια τέτοια προοπτική μπορεί να αποτελέσει λύση πραγματική, διότι σημαίνει την ικανοποιήση των εργατικών και λαϊκών αναγκών, την εκδίωξη των επιτηρητών, την κάθαρση των δημόσιων οικονομικών, την επαναφορά του εθνικού νομίσματος. Επιπλέον μπορεί να έχει τη στήριξη της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας εργατικής τάξης με δεδομένη και την επίθεση που δέχονται παράλληλα οι εργαζόμενοι στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Μια κυβέρνηση με το παραπάνω πρόγραμμα θα μπορούσε να πάρει άμεσα μέτρα για την ανασυγκρότηση και την προστασία της εγχώριας παραγωγής και την εξασφάλιση των λαϊκών εισοδημάτων με τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος και θα κέρδιζε με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού. Θα μπορούσε επίσης να πάρει μέτρα για τον περιορισμό της σπατάλης του αστικού κράτους, για την εκδίωξη κάθε είδους διαφθοράς, για την προφύλαξη του δημοσίου χρήματος από προμηθευτές και μεσάζοντες και την κατάργηση όλων των προνομίων της καλοπληρωμένης κρατικής υπαλληλίας.
Θα ήταν επίσης δεσμευμένη να διαχειριστεί το δημόσιο χρήμα έτσι ώστε να διασφαλίζονται οι λαϊκές ανάγκες της υγείας, της πρόνοιας και της εκπαίδευσης, να στηριχθεί στον εργατικό έλεγχο για τη διαχείριση της μεγάλης κλίμακας παραγωγής και να αναπτύξει παράλληλα τις όποιες δυνατότητες της χώρας μέσω της συνεταιριστικής παραγωγής. Ο χαρακτήρας μιας τέτοιας κυβέρνησης θα είναι εργατικός. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι μια τέτοια εργατική κυβέρνηση δεν μπορεί να μακροημερεύσει και να πάρει μακροπρόθεσμα μέτρα. Δεν θα την αφήνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Ο ρόλος της θα είναι να πάρει άμεσα μέτρα ανακούφισης του λαϊκού πληθυσμού, να απελευθερώσει την εργατική και λαϊκή αυτενέργεια, να ενεργοποιήσει ή να χτίσει τα εργατικά και λαϊκά όργανα, να αναπτύξει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το επόμενο βήμα θα είναι η επανάσταση και η εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας ή το πισωγύρισμα και η αντεπίθεση της αντίδρασης. Γι’ αυτό, ανεξάρτητα από το αν μπορέσει να επιτευχθεί μία τέτοια πολιτική μεταβατική κατάσταση μέσα από κοινοβουλευτικό δρόμο ή μέσα από την πρωτοβουλία του ίδιου του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τελικά μόνο η άνδρωση των επαναστατικών οργάνων της εργατικής δημοκρατίας θα μπορέσει να εγγυηθεί την υλοποίηση του μεταβατικού αυτού πολιτικού προγράμματος και τελικά να επεκτείνει και επαυξήσει τις λαϊκές κατακτήσεις στο μέλλον μέσα από την πλήρη ανατροπή του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας. Δεν φιλοδοξούμε μέσα από ένα άρθρο να αναλύσουμε επαρκώς ένα ανάλογο εγχείρημα. Προσπαθούμε απλώς να τονίσουμε την αναγκαιότητα κατάθεσης πολιτικών στόχων, ενοποίησης της δράσης πολιτικών δυνάμεων στη βάση προγράμματος πάλης και ενότητας κοινωνικών δυνάμεων και με προοπτική εξουσίας.
Η Αριστερά πρέπει να δώσει μια για πάντα αποστομωτική απάντηση στην προπαγάνδα που της προσάπτει ότι μιλάει μόνο για το τι δεν θέλει χωρίς να λέει με σαφήνεια τι θέλει. Η Αριστερά έχει πρόταση εξουσίας και αυτή κατατίθεται για άμεση υλοποίηση.
*Στελέχη της κ.ο Ανασύνταξη
Το πλήρες κείμενο θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα
Το πλήρες κείμενο θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα
www.anasyntaxi.gr
