Η δημιουργία του Ισραήλ αποτέλεσε την κολυμπήθρα του Σιλωάμ στην οποία ξεπλύθηκε η αμαρτία της Δύσης απέναντι σε κάθε καταπιεσμένο συνολικά. Ως αποτέλεσμα, κάθε επίθεση στο Ισραήλ ακόμη και σήμερα λαμβάνεται από τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης και τις ΗΠΑ ως απειλή και υπονόμευση στην ευρωπαϊκή μεταπολεμική ηθική τάξη.
(φωτό: Μια όμορφη φωτογραφία που αποκαλύφθηκε ότι "κατασκευάστηκε" για να δημιουργήσει συμπάθεια για το Ισραήλ)
Νικόλας Κοσματόπουλος
Ο Στόλος της Ελευθερίας έφερε ξανά στο προσκήνιο με τον πιο έντονο τρόπο τις δύο διαφορετικές προσεγγίσεις που κυριαρχούν σε Ελλάδα κι Ευρώπη σχετικά με το Ισραήλ και το Παλαιστινιακό.
Απο τη μιά, την άποψη πως το Ισραήλ καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων με τη βοήθεια και τη σιωπηλή υποστήριξη της Δύσης. Από την άλλη, πως το Ισραήλ ειναι η μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής και απαραίτητος σύμμαχος της Ευρώπης στον πόλεμο εναντίον της (ισλαμικής) τρομοκρατίας. Κοινό στοιχείο των δύο απόψεων είναι πως το Ισραήλ είναι μια μοναδική περίπτωση παγκόσμια.
Κι αυτό γιατί είτε είναι το μόνο κράτος που μπορεί και καταπατά διεθνές δίκαιο εδώ και 60 χρόνια και να μένει ατιμώρητο, ή γιατί είναι το μόνο κράτος παγκόσμια του οποίου η ύπαρξη αμφισβητείται ευθέως είτε από ισλαμιστές τρομοκράτες και άλλους αντι-σιωνιστές στη Δύση ή την Ανατολή. Στην πρώτη περίπτωση, η ατιμωρησία εξηγείται μέσω του ρόλου του εβραικού λόμπι στις ΗΠΑ είτε του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, ο οποίος έχει κοινά συμφέροντα με το Ισραήλ.
Στη δεύτερη περίπτωση, η θεωρία της υπαρξιακής απειλής στηρίζεται στην ύπαρξη ενός αέναου αντι-σημιτισμού στην βάση της χριστιανο-μουσουλμανικής αντίληψης για τον εβραισμό. Σίγουρα υπάρχουν καλά επιχειρήματα και στοιχεία και για τις δύο θεωρίες. Στη βάση τους όμως οι δύο απόψεις δεν διαφέρουν στο δογματισμό με τον οποίο εφαρμόζουν μια υλιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό η πρώτη, και μια κουλτουραλιστική αντίληψη για τον αντι-σημιτισμό η δεύτερη.
Ενώ είναι σημαντικό να προσδώσουμε στο Ισραήλ ως κράτος και σύμβολο την ιδιατερότητα που του ανήκει στη μεταπολεμική ιστορία, είναι ακόμα πιο σημαντικό να μη γίνει αυτό με θεωρίες συνωμοσίας. Μια πιο ιστορική ανάλυση, θα έδειχνε πως η ιδιαιτερότητα του Ισραήλ έγκειται ακριβώς στο ρόλο που έπαιξε και συνεχίζει να παίζει αυτό το κράτος - σύμβολο ως πεδίο παραγωγής των ίδιων των ορισμών των λέξεων που μας αφορούν, όπως ανθρώπινα δικαιώματα, τρομοκατία, ισλαμισμός, Δύση, δημοκρατία. Κι εδώ η κουβέντα αρχίζει από τα βασικά. Κι αυτό γιατί καμία έννοια από τις προαναφερόμενες δεν αποτελεί θέσφατο και δεν έχει παγιωμένο νόημα στην ιστορική εξέλιξη. Αντιθέτως, κάθε μια από αυτές τις έννοιες είναι παράγωγα ιστορικών και τοπικών συγκυριών, ή αλλιώς γεννήματα μιας χωρο-χρονικής στιγμής τα οποία έχουν αποκτήσει έκτοτε αύρα όχι μόνο παγκοσμιοποίησης αλλά και αιωνιότητας. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι συμβαίνει.
Ισραήλ, κοιτίδα εννοιών και τεχνολογιών καταστολής
Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι γέννημα του Ολοκαυτώματος και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ η αδυναμία της Δύσης να αποτρέψει ακόμα έναν πόλεμο έδωσε σάρκα και οστά στην ανάγκη να συσταθεί ο ΟΗΕ στη σύγχρονή του μορφή, η τραγική μοίρα των Εβραίων της Ευρώπης υπήρξε η βάση για τη δημιουργία της χάρτας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και για την εισαγωγή του ορισμού της γενοκτονίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Με άλλα λόγια, ήταν η γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης η οποία καθόρισε την επεξεργασία της ευρωπαικής ταυτότητας και ήταν η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ εκείνη η πράξη, η οποία έδωσε στην Ευρώπη τη δυνατότητα άφεσης αμαρτιών και επανάκτησης του ηθικού αναστήματος που είχε απωλέσει λόγω πολέμων και αποικιοκρατίας. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ είναι όχι μόνο η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η δυτική μεταπολεμική ηθική ανωτερότητα, αλλά και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ στην οποία ξεπλύθηκε η αμαρτία της Δύσης απέναντι σε κάθε καταπιεσμένο συνολικά. Ως αποτέλεσμα, κάθε επίθεση στο Ισραήλ λαμβάνεται ως απειλή στην ευρωπαική μεταπολεμική ηθική τάξη.
Ακόμα πιο κεντρικός υπήρξε ο ρόλος του Ισραήλ στην παραγωγή και διάδοση της έννοιας του «τρομοκράτη», τουλάχιστον στην τωρινή χρήση του, καθώς επίσης η σχεδόν ταύτιση της έννοιας του τρομοκράτη με εκείνη του ισλαμιστή. Η ιστορία της έννοιας τρομοκράτης πάει φυσικά πολύ πίσω, όταν αναρχικοί επαναστάτες επιτίθονταν με βόμβες και πιστόλια ενάντια σε βασιλιάδες, τσάρους και αστυνομικούς διευθυντές στη Ρωσία, την Ιταλία και αλλού. Ωστόσο, η χρήση της έννοιας «τερρορίστας» φαίνεται να περιορίζεται από το 1917 και μετά, αφού ο ανταγωνισμός σε παγκόσμιο επίπεδο πέρασε σε επίπεδο κρατών. Ο όρος στη νέα του μορφή εισάγεται από το Ισραήλ και τους συμμάχους του στην επαύριο των γεγονότων του 1972 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου κι έκτοτε διέγραψε λαμπρή πορεία στα διεθνή αστυνομικά μυθιστορήματα, μάνουαλς και λεξικά.
Όπως με τον τρομοκράτη, του οποίου τα χαρακτηριστικά ήταν να μιλάει αραβικά και να είναι μέλος της ΟΑΠ ή του Δημοκρατικού Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και να πιστεύει στον Μάο, έτσι και με την τωρινή εκδοχή του πρωτότυπου του ισλαμιστή τρομοκράτη, ο οποίος είναι πια μέλος της Χαμας, μιλάει αραβικά και πιστεύει στον Αλλάχ, το Ισραήλ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τρόπο με τον οποίο αυτά τα πρωτότυπα χτίστηκαν, περιγράφηκαν και μεταδόθηκαν στον υπόλοιπο κόσμο.
Τέλος, η ίδια η ηθική και πολιτιστική ταυτότητα της Δύσης σήμερα βασίζεται όχι μόνο στον τρόπο που ξεπέρασε την προηγούμενη της ηθική κατάπτωση και πολιτιστική κατάντια περίπου 60 χρόνια πριν, αλλά πάνω από όλα στις σημερινές μάχες για κάθε είδους κυριαρχία στο παγκόσμιο στερέωμα. Ετσι, τουλάχιστον σε δύο μέτωπα, η ιδιαιτερότητα του Ισραήλ είναι παρούσα. Πρώτον, στη στάση της Δύσης με τον οντολογικό της Άλλο, δηλαδή τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, στον οποίο το Ισραήλ φιλοδοξεί να αποκτήσει το ρόλο του Ακρίτα, δίνοντας την πολιτιστική και ηθική μάχη στο όνομα ολόκληρης της δυτικής κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ επιμένει να δίνει σε αυτήν τη συνάντηση χαρακτηριστικά αναμέτρησης, σε αντίθεση με τον τωρινό ανταγωνιστή του για την ίδια θέση, την Τουρκία, η οποία φαίνεται να προωθεί το μοντέλο της «συνάντησης» αν όχι της «δημιουργικής όσμωσης». Μέσα από την αποδοχή του ρόλου του Ακρίτα, το Ισραήλ ανάγεται σε καθοριστικό παράγοντα όχι μόνο ηθικής αλλά και πολιτιστικής ταυτότητας της Δύσης μιας και στα σύνορα κάθε πολιτισμού ατσαλώνεται η ταυτότητά του. Εν ολίγοις, το Ισραήλ καταλαμβάνει μια προνομιακή θέση στον καθορισμό της δυτικής ταυτότητας όμοιας σχεδόν με εκείνη που κατείχε μέχρι τώρα η Ελλάδα.
Δεύτερον, στον παγκόσμιο καταμερισμό παραγωγής προϊόντων κρατικής καταστολής. Το Ισραήλ είναι η μοναδική πυρηνική δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και ο στρατός του κατέχει τουλάχιστον την 6η θέση παγκόσμια σε επίπεδο αποτελεσματικότητας και εξοπλισμού. Στα καθ’ ημών, η διοργάνωση της Ολυμπιάδας το 2004 έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να ενημερωθούν για το σημαντικό ρόλο που οι υπηρεσίες και εταιρείες ασφαλείας του Ισραήλ έπαιξαν πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Ακόμα, η συμμετοχή σε οποιαδήποτε διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας έκτοτε αποτέλεσε μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δοκιμάσει κανείς τα προηγμένα προιόντα της ισραηλινής βιομηχανίας εμφυλίου πολέμου, καθώς αυτά προσγειώνονται στα κορμιά ή στα μάτια των διαδηλωτών. Ο Τζεφ Χάλπερ, ισραηλινός ανθρωπολόγος και πρόεδρος της Ισραηλινής Επιτροπής ενάντια στις Κατεδαφίσεις Σπιτιών στην Παλαιστίνη περιγράφει τη δυνατότητα του κράτους να παράγει και να δοκιμάζει τεχνολογίες καταστολής και καταπίεσης και κάνει λόγο για «εργαστήρι 4.000.000 πειραματόζοων», αναφερόμενους στους Παλαιστίνιους εντός του Ισραήλ. Άλλωστε, το Ισραήλ είναι η μοναδική δυτική δύναμη που διεξάγει συνεχόμενο πόλεμο (ανοικτό ή καλυμμένο, διακρατικό ή εμφύλιο) ήδη πριν την ανάφλεξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Συνοψίζοντας: ναι το Ισραήλ κατέχει ρεκόρ μοναδικότητας στο παγκόσμιο στερέωμα. Μονάχα που αυτή του η μοναδικότητα δεν επαφίεται ούτε στο γεγονός πως στη Βίβλο ο Ιεχωβά το βάφτισε τον περιούσιο λαό, ούτε στο γεγονός της ύπαρξης του εβραϊκού λόμπι, αλλά μήτε και στην ύπαρξη του αδιαμφισβήτου αντι-σημιτισμού. Η ιδιαίτερη θέση του Ισραήλ έγκειται σε κάτι πιο γήινο και καθημερινό. Στην παραγωγή και διάδωση κατασταλτικών τεχνολογιών και περιγραφικών εννοιών, πάνω στις οποίες βασίζεται σε ένα μεγάλο μέρος η μετα-πολεμική δυτική κυριαρχία όχι μόνο στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά και σε εκείνα της καταπολέμησης του εσωτερικού εχθρού.
