Μαριάννα Τζιαντζή
«Έξω τα πράγματα είναι άσχημα κι ο φουκαράς κοσμάκης που πεινά, έχει του κόσμου τα παράπονα, στενάζει, γκρινιάζει, καταριέται, αγκομαχάει, πασκίζει να τα βγάλει πέρα και δεν τα καταφέρνει, γι’ αυτό και όλο σφίγγει το ζουνάρι του μ’ απόγνωση».
Κουφοί, μουγγοί κι αλλήθωροι είναι, σύμφωνα με τον Δ. Ψαθά, όλοι οι βουλευτές. «Αλλού κοιτάτε κι αλλού βλέπετε», τους λέει. «Άλλα σας λένε κι άλλα ακούτε. Άλλα ακούτε κι άλλα απαντάτε», όμως «ο λαός θα σας αλλάξει τα φώτα καμιά ώρα!».
Όμως αυτά συνέβαιναν σε μια εποχή προ δημοσκοπήσεων, προ τηλεόρασης, προ ίντερνετ, προ twitter. Οι περισσότεροι τωρινοί ένοικοι του μεγάρου ακούνε μια χαρά, όχι όμως τον «κοσμάκη», αλλά την οικονομική, την τραπεζική και τη μιντιακή - επιχειρηματική εξουσία. Αυτήν ακούνε, σ’ αυτήν υπακούνε, σ’ αυτήν μπροστά στέκονται σούζα, ενώ για την περιγραφή του κτιρίου ο «κοσμάκης» προτιμά μια άλλη λέξη, που επίσης αρχίζεις από «μ».
Σήμερα δεν θεωρείται πολιτικά και δημοσιογραφικά ορθό να μιλάμε για «το φουκαρά τον κοσμάκη». Έτσι, μιλάμε για «πολίτες», μόνο που στην πραγματικότητα έχουμε γίνει πιο «κοσμάκης», πιο λαουτζίκος από κάθε άλλη φορά, για τον απλούστατο λόγο ότι περισσότερο κλαιγόμαστε παρά αγωνιζόμαστε. Όχι πως δεν κουνιέται φύλλο, κάθε άλλο, όμως κάθε φύλλο και κλαράκι σείεται στο δικό του σκοπό σαν να το φυσάει διαφορετικός άνεμος από ό,τι φυσάει στα διπλανά.
«Ο κοσμάκης δεν αντέχει πια», έλεγε ο Ψαθάς. Σήμερα το ερώτημα δεν είναι το πόσο αντέχουμε, αλλά το «μέχρι πότε» θα αντέχουμε, αν και αυτό το «πότε» θα έρθει πολύ πιο σύντομα από ό,τι το φανταζόμαστε. Και τότε θα ισχύσει η μοναδική μνημειώδης φράση που έχει διατυπώσει ο επικεφαλής του μεγάρου των κουφών: «Θα μας πάρουν με τις πέτρες».
