Ρόλος πυροσβέστη στον Παναγόπουλο μετά από σύσκεψη με Παπανδρέου!
Ενώ τελειώνει η καλοκαιρινή επιθεώρηση με τίτλο «Της διαφωνίας το κάγκελο», στο οποίο δίνουν ρεσιτάλ υποκρισίας βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ξεπερνώντας τον Στάθη Ψάλτη, ο Παπανδρέου, αφήνοντας στην άκρη όλες τις διακηρυγμένες αρχές περί ανεξαρτησίας των συνδικάτων, κάλεσε την περασμένη Πέμπτη σε σύσκεψη στο γραφείο του, τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλο και τον πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ, Δ. Ασημακόπουλο, μαζί με άλλους κυβερνητικούς μανδαρίνους.
Κώστας Μάρκου
Για να διατηρηθούν κάποια προσχήματα, το Γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού δήλωσε ότι συμμετείχαν ως μέλη του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, μέλος του οποίου είναι και ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπ. Παπασπύρος, ο οποίος, όμως, δεν πήρε μέρος.
Η πολιτική σημασία αυτής της σύσκεψης αποκτά κορυφαία σημασία για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, γιατί σε αυτήν, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ προχώρησε σε μια συμφωνία, που μόνο ως πολιτικό έγκλημα μπορεί να χαρακτηριστεί.
Τα βασικά σημεία του συμφώνου Παπανδρέου - Παναγόπουλου είναι τα εξής: Πρώτο, μείωση των πραγματικών μισθών της τάξης του 4-5%, όταν ακόμη και το μνημόνιο προβλέπει πάγωμα μισθών! Η μείωση θα παρουσιασθεί ως αντίσταση στο μνημόνιο διεκδικώντας Ÿαυξήσεις με βάση το μέσο πληθωρισμό της ΕΕ (βλ. www.gsee.gr), ο οποίος κινείται στο 1-1,7%, τη στιγμή που ο πληθωρισμός στην Ελλάδα «τρέχει» επίσημα με 5,4%!
Το δεύτερο σημείο είναι η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, μέσω της αποδοχής του «επιμερισμού» τους στους 12 μισθούς, (βλ. Βήμα, Παρασκευή 2 Ιουλίου), όπως ακριβώς απαιτούν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ. Το τρίτο σημείο είναι η υπογραφή, με αυτούς τους όρους, εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης τριετούς διάρκειας με το ΣΕΒ –τριετές πάγωμα απαιτεί και το μνημόνιο–, όταν οι περιπλοκές της κρίσης στην Ελλάδα δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να εκτιναχθεί ο πληθωρισμός σε ύψη που θα συγκρίνονται μόνο με αυτά τηςŸ Δημοκρατίας της Βαϊμάρης! Η υπογραφή τριετούς σύμβασης θα δικαιολογηθεί στο όνομα του «να κρατήσουμε ισχυρό το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας», σύμφωνα με τον Παναγόπουλο.
Υπάρχει και ένα τέταρτο, κρυφό αυτή τη φορά, αλλά πιο σοβαρό μελλοντικά, σημείο της συμφωνίας. Το αλιεύσαμε από το Βήμα: «O κ. Παπανδρέου είπε ότι πρέπει να καταβληθεί διπλή προσπάθεια, ώστε, πρώτον, να αμβλυνθούν σε πρώτη φάση οι αντιδράσεις και, δεύτερον, να ανακοινωθεί ένα πακέτο κοινωνικών μέτρων τον Σεπτέμβριο». Προφανώς, ο ρόλος του πυροσβέστη των αντιδράσεων ανατέθηκε στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Το μοναδικό όρο που έθεσε ο Παναγόπουλος στον Παπανδρέου είναι να μην καταργηθεί ο ρόλος του ΟΜΕΔ και να πιεστεί ο ΣΕΒ να συμφωνήσει.
Όπως είναι φανερό, η υπόθεση της φετινής γενικής συλλογικής σύμβασης αποκτά ποιοτικά διαφορετικό χαρακτήρα. Μέσω της ΕΓΣΣΕ, κυβέρνηση και ηγεσία της ΓΣΕΕ συμφώνησαν και βάζουν σε εφαρμογή ένα σχέδιο πλήρους παράλυσης του εργατικού κινήματος, που εάν περάσει, θα σβήσει οριστικά κάθε ανάμνηση από τη γενική πολιτική απεργία κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση, αλλά και θα χτυπήσει την ανατρεπτική προοπτική του εργατικού κινήματος.
Μετά τη δημιουργία μιας «Αριστεράς του ΔΝΤ», δημιουργείται μια «ΓΣΕΕ του ΔΝΤ». Σε άλλες συνθήκες, η ΓΣΕΕ θα είχε διασπαστεί, όπως το 1985, με το πιο ήπιο, σε σχέση με το μνημόνιο, Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα των Ανδρέα και Σημίτη. Όμως, η αστική μετάλλαξη της κομματικοποιημένης και παραταξιακής γραφειοκρατίας των ηγεσιών ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είναι βαθιά και αμετάκλητη. Το ζήτημα θα κριθεί στη βάση τους και κυρίως της ΠΑΣΚΕ.
Όλη η Αριστερά και οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκονται ενώπιον μιας πολύ μεγάλης πρόκλησης: Καλούνται να οργανώσουν τη μαζική καταδίκη αυτής της ανοιχτής ταξικής προδοσίας, να διαχωριστούν και να απομονώσουν την ηγεσία της ΓΣΕΕ περισσότερο αποφασιστικά από κάθε άλλη φορά, αρχίζοντας από την απεργία και τις συγκεντρώσεις της Πέμπτης. Ταυτόχρονα, καλούνται να συντονίσουν και να οργανώσουν την ανεξάρτητη ταξική αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων, προσθέτοντας στους στόχους για κατάργηση του μνημονίου, και για καταψήφιση του αντιασφαλιστικού Προκρούστη και του εργασιακού Πιτυοκάμπτη, τη διεκδίκηση για εθνική, αλλά και για κλαδικές συλλογικές συμβάσεις ενός έτους, με αυξήσεις, εδώ και τώρα, πάνω από τον πληθωρισμό της Ελλάδας, στην προοπτική της πάλης για 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό, για σταθερές σχέσεις εργασίας και για ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας. Φυσικά, απέναντι σε τέτοιες διεκδικήσεις, ο ΣΕΒ θα έχει μαζί του όλες τις υπόλοιπεςŸ συντεχνίες: την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Κομισιόν και την ΕΚΤ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τα ΜΜΕ, ενώ η Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη θα ασκεί κριτική για «αριστερίστικο μαξιμαλισμό και λαϊκισμό».
Ωστόσο, αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος για τα συμφέροντα, τις ανάγκες και την ενότητα των εργαζομένων και για την προοπτική της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Και η επιβολή διεκδικήσεων σαν τις παραπάνω, όσο κι αν υπερασπίζουμε, αυτή τη στιγμή, την μη κατάργηση του ΟΜΕΔ, δεν θα έχει τη βούλα της κρατικής διαιτησίας, αλλά τη σφραγίδα του μαζικού εκβιασμού ενός νέου, ανεξάρτητου εργατικού κινήματος για την ανατροπή του μνημονίου και της επίθεσης.
Σε αυτή την κατεύθυνση θα βοηθήσει πολιτικά και αποφασιστικά και θα κριθεί η επιτυχία κάθε πρωτοβουλίας για την κοινή δράση της Αριστεράς.
Η απεργία της Πέμπτης 8 Ιουλίου, παρά τις μεγάλες δυσκολίες της στιγμής, παίρνει το χαρακτήρα μιας επικίνδυνης για το σύστημα, καλοκαιρινής εστίας πυρός, προσάναμμα για τις επερχόμενες πυρκαγιές του φθινοπώρου.
