H παράταξη της Δεξιάς μετά το 8ο Συνέδριο

Τo 8ο τακτικό συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να μην έφερε την άνοιξη για τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά τουλάχιστον ανέσυρε κάπως τη ΝΔ από την... Εποχή των Παγετώνων.

                                                       Διμέτωπος εναντίον του μνημονίου και του ...λαϊκισμού 


Δημήτρης Τζιαντζής



 Η Ντόρα Μπακογιάννη απέδειξε την υπευθυνότητά της απέναντι στο συνολικό πολιτικό σύστημα κηρύσσοντας μορατόριουμ για όσο χρόνο διαρκούσε το συνέδριο. Κανένα στέλεχος της επιρροής της δεν αξιοποίησε την προβολή από τα ΜΜΕ του συνεδρίου για να αποχωρήσει, διαψεύδοντας όσους περίμεναν εξελίξεις τύπου Συνασπισμού. Ο Αντώνης Σαμαράς από την πλευρά του εξασφάλισε τον έλεγχο του κόμματος και παράλληλα προχώρησε σε συμβιβασμό τόσο με την καραμανλική πτέρυγα (μέσω της διά βοής εκλογής του Α. Λυκουρέντζου στη θέση του γραμματέα της νέας Πολιτικής Επιτροπής), όσο και με τους μετριοπαθείς νεοφιλελεύθερους.




 Ο Δ. Αβραμόπουλος και η «αμφίπλευρη διεύρυνση» εξασφάλισαν Ÿμισή αντιπροεδρία, ενώ ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ανακηρύχθηκε άτυπος ηγέτης της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, εκπροσωπώντας τη σύζευξη του καραμανλισμού με τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Η αξιοποίηση του πρώην επίτροπου στην ΕΕ Σταύρου Δήμα στη θέση του «αντιπροέδρου Β’» εντάσσεται σε μια προσπάθεια να τονιστεί όχι μόνο το κεντρώο, αλλά κυρίως το ευρωπαϊκό προφίλ της νέας ΝΔ.

Ο πρόεδρος της ΝΔ κήρυξε ένα νέο διμέτωπο αγώνα. Προσδιόρισε ως βασικούς στόχους του κόμματος την απαλλαγή της χώρας τόσο από το μνημόνιο και το ΔΝΤ όσο και από τις «αριστερίστικες στρεβλώσεις» και το «λαϊκισμό». Η εντυπωσιακή φιλοσαμαρική στροφή των ΜΜΕ και η προβολή των θέσεων της ΝΔ δείχνει πως η γραμμή «καλύτερα να κάνει αντιπολίτευση ο Σαμαράς παρά το λαϊκό κίνημα» υποστηρίζεται από μια δυναμική μερίδα της ολιγαρχίας .

Τα πράγματα ωστόσο κάθε άλλο παρά ρόδινα είναι για τη Νέα Δημοκρατία. Σε μια απροσδιόριστης διάρκειας περίοδο που οι βασικές δυνάμεις του συστήματος εξακολουθούν ρίχνουν το βάρος τους στην «επιτυχία» της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο ρόλος που επιφυλάσσεται στη Ν.Δ είναι βοηθητικός. Οι κυρίαρχες δυνάμεις εξακολουθούν να καταλογίζουν στον Α. Σαμαρά ότι δεν έχει σταθερό βηματισμό και ότι ακροβατεί ανάμεσα στον εθνικολαϊκισμό (από τους πρώτους εκλέχτηκε στη νέα ΚΕ ο Γιάννης Μανώλης) και τον οικονομικό φιλελευθερισμό.

Η βασική πολιτική πρακτική της ΝΔ περιέχει την κοινοβουλευτική τυπική καταψήφιση του μνημονίου της τρόικας και ορισμένων από τα πιο ακραία αντιλαϊκά μέτρα και από την άλλη μεριά την πρόταση για την «ομαλή» και όσο το δυνατόν ταχύτερη έξοδο από αυτό. 


Η πρόταση αυτή προβάλλει ουσιαστικά την όσο το δυνατόν «ταχύτερη», την πιο αποφασιστική και σταθερή εφαρμογή των ολέθριων αντιλαϊκών τομών του μνημονίου με την όσο το δυνατόν ευρύτερη πειθάρχηση και την καταναγκαστική αποδοχή τους από το λαό. Αυτή η πρακτική επιδιώκει να ενισχύσει, όσο γίνεται, την εκλογική εκτόνωση της λαϊκής οργής και των αγωνιστικών αντιδράσεων. Ταυτόχρονα διεκδικεί να εκπροσωπήσει σε βάρος του ΠΑΣΟΚ τις αγωνίες ευρύτατων τμημάτων της αστικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων για τις καταστρεπτικές συνέπειες από μια μακρόχρονη ύφεση και από το λεγόμενο «πάγωμα της αγοράς».


 Η καινούργια Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να συνδέσει τα συναισθήματα αγανάκτησης για την πλήρη καταπάτηση των λαϊκών δικαιωμάτων και κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας με μια εθνικιστικολαϊκή παραλλαγή της νέας ηγεσίας και τη στήριξη της σε μια ακόμα πιο αντιδραστική μετάλλαξη από τη σκοπιά του νόμου και της τάξης. Ιδιαίτερα αυτή η πολιτική πρακτική αποσκοπεί να μεταφέρει, όσο είναι δυνατό, φθορά του δικομματισμού και του πολιτικού συστήματος στις πλάτες της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Διεκδικεί έτσι να αναδειχθεί στην καταλληλότερη πολιτική που μπορεί να διαχειριστεί τα αλλεπάλληλα κύματα των νέων αντιλαϊκών μέτρων.

Μέσα από αυτό το σύμπλεγμα των πολλαπλών και αλληλοσυγκρουόμενων επιδιώξεων, η αναμορφωμένη ΝΔ, παρά τις μεγάλες προσδοκίες της και παρά τη διακηρυκτική επιμονή της στη λεγόμενη αμφίπλευρη διεύρυνση, το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να μετασχηματίζει την παράταξη της σε ένα είδος ευρύτερου ΛΑΟΣ.   Ένα κοινοβουλευτικά πιο φερέγγυο και ισχυρότερο νεοδεξιό μέτωπο, με ευρωπαϊκότερο –προς το παρόν– από το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη προσανατολισμό και κύρια διαχωριστική γραμμή την αδιάλλακτη ανταγωνιστικότητα απέναντι στο λεγόμενο σύστημα ΠΑΣΟΚ. 


Ο προσανατολισμός αυτός συμβαδίζει με τη γενικότερη αιχμή του πολιτικού συστήματος και του επιχειρηματικού υπερκράτους για έναν ακόμα πιο αντιδραστικό μετασχηματισμό της ιδεολογικής αντιμετώπισης των κινδύνων που εγκυμονεί η απρόβλεπτη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Έτσι η προοπτική των εξελίξεων οδηγεί και τη ΝΔ σε ένα μονομέτωπο αγώνα απέναντι στο λαϊκό κίνημα και την Αριστερά, οδηγεί στη διεκδίκηση του πρωταγωνιστικού ρόλου για την επιβολή του νόμου και της τάξης.