Η απεργία της 29ης Ιούνη μπορεί να μη συγκρίνεται με τις απεργίες του Μαΐου, ωστόσο, η συμμετοχή χιλιάδων εργαζόμενων, το μαχητικό πνεύμα, τα συνθήματα κατά της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ που ακούστηκαν, η μαζική αποδοκιμασία του αστικού πολιτικού προσωπικού έξω από τη Bουλή, ακόμα και η διάθεση δυναμικής απάντησης στις προκλήσεις της ΕΛΑΣ, αποδεικνύουν ότι έχει συγκροτηθεί ένα αξιοσημείωτο μπλοκ αγώνα, που κρατά αναμμένη τη φλόγα της πάλης για την ανατροπή της αστικής επέλασης, αλλά και όλου του καθεστώτος εκμετάλλευσης των εργαζόμενων.
Δημήτρης Σταμούλης
Χιλιάδες απεργοί διαδήλωσαν σε όλη τη χώρα για άλλη μια φορά, την περασμένη Τρίτη, ημέρα πανεργατικής, πανελλαδικής απεργίας ενάντια στην αντεργατική λαίλαπα της κυβέρνησης, της τρόικας ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ και του κεφαλαίου, που σαρώνουν όποιο εργατικό δικαίωμα βρίσκουν μπροστά τους.
Στην Αθήνα τα μπλοκ του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων ήταν πυκν
και συσπείρωσαν πολλούς κλάδους εργαζομένων, όπως ιδιωτικός τομέας (βιβλίο, τεχνικοί, ΣΕΦΚ, Ιντρακόμ, εκπαίδευση, ΟΤΑ, υγεία, φοιτητές, εργατικές συλλογικότητες, οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς – ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.). Στην πορεία που ακολούθησε, τα μπλοκ περνούσαν επί μισή ώρα.
Η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, παρά τη σφοδρότητα της επίθεσης και την απεργιακή κινητοποίηση, δεν μπόρεσε παρά να μαζέψει λίγες εκατοντάδες στο Πεδίο του Άρεως, κυρίως από το χώρο των ΔΕΚΟ. Είναι κι αυτό άλλη μια ένδειξη της γενικευμένης ανυποληψίας της σε ευρεία τμήματα εργαζομένων και της χρεοκοπίας της γραμμής της που προβάλλει, αλλά και του σχεδιασμού της ήττας που εκπροσωπεί. Σημαντική –αλλά αισθητά μικρότερη από άλλες φορές– ήταν και η συμμετοχή στα μπλοκ του ΠΑΜΕ που διαδήλωσε νωρίτερα στο Σύνταγμα, το οποίο μάλιστα απόκοψε με... αλυσίδες, προκειμένου να αποφύγει «προβοκάτσιες», όπως διαλάλησε, αλλά και να μην έρθει ο κόσμος του σε επαφή με άλλα αγωνιζόμενα τμήματα του κινήματος...
Μαζική ήταν η απάντηση των εργαζόμενων και στη Θεσσαλονίκη. Το μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων με προσυγκέντρωση στην Καμάρα ήταν το μαζικότερο στη διαδήλωση καθώς τόσο η συγκέντρωση του ΕΚΘ, όσο και του ΠΑΜΕ ήταν πολύ πιο άμαζες από τις 5 και 20 Μάη. Η συγκέντρωση μάλιστα των ΕΚΘ και ΕΔΟΘ αποτελούνταν δυστυχώς για άλλη μια φορά στο μεγαλύτερο μέρος από τα πανό οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αριστερών οργανώσεων και ελάχιστα μπλοκ σωματείων. Στη διαδήλωση κυριάρχησαν τα συνθήματα για παραίτηση της κυβέρνησης και τη διαγραφή του χρέους, βάζοντας εντονότερα από ποτέ άμεσους πολιτικούς στόχους για το εργατικό κίνημα, που δείχνει να σπάει πλέον τα όρια της διαμαρτυρίας και της εκτόνωσης. Ήδη ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων στη Θεσσαλονίκη έχει καλέσει ανοιχτή σύσκεψη με πρόσκληση σε όλα τα σωματεία της πόλης την Δευτέρα 5/7 στις 7.30 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο για να συζητηθεί η συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα. Στην πόλη βρίσκονται σε εξέλιξη μια σειρά από μάχες (ΕΥΑΘ, ΟΤΑ, στον κλάδο του επισιτισμού κ.ά.) ενάντια σε ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις που δείχνουν ότι το αντάρτικο ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ έχει αντοχή και θα συνεχίσει και τις επόμενες εβδομάδες του καλοκαιριού.
Στις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα σε κάποιους κλάδους, προκύπτουν σημαντικά συμπεράσματα, από τη στάση τόσο των καθεστωτικών παρατάξεων όσο και της επίσημης Αριστεράς. Για παράδειγμα, στην πρόσφατη 79η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ, οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων πρότειναν την κήρυξη απεργιακής εβδομάδας για το τέλος Σεπτεμβρίου, με δεδομένο ότι η 29/9 είναι ημέρα πανευρωπαϊκής απεργίας. Στόχος να δημιουργηθούν προϋποθέσεις απεργιακής συμπόρευσης και με άλλους κλάδους με αγωνιστική παράδοση (καθηγητές, υγεία, ΟΤΑ) για την πραγματοποίηση απεργίας διαρκείας, με κυρίαρχα τα διακλαδικά - πανεργατικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, πρόγραμμα δράσης δεν αποφασίστηκε. Η κυβερνητική ΠΑΣΚ δεν έκανε καμία σοβαρή κριτική στην επίθεση της κυβέρνησης, ενώ πρότεινε γενικώς ...ομόφωνους αγώνες. Η ΔΑΚΕ προσπάθησε να κάνει αντιπολίτευση σε απόλυτη δέσμευση με τη συμφωνία της με την ΠΑΣΚ σε όλα τα κομβικά ζητήματα, ενώ ούτε και η ΕΣΑΚ πρότεινε κάτι συγκεκριμένο, μιλώντας γενικώς περί αγώνων. Φυσικά, ο λόγος ανήκει στις συνελεύσεις των εργαζόμενων.
Ασφαλώς, η σχετική αποδυνάμωση των κινητοποιήσεων πρέπει να εκτιμηθεί και να ληφθεί υπόψη στην παραπέρα οργάνωση της πάλης. Μετά την 5η Μάη, οι κινητοποιήσεις γνωρίζουν μια υποχώρηση, παρά το ότι σε ευρύ τμήμα αγωνιστών ωριμάζει ένα πιο ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό πλαίσιο πάλης. Όμως αυτού του τύπου οι αγώνες είναι φανερό ότι δεν μπορούν να απειλήσουν το καθεστώς, αν και του είναι «ενοχλητικοί», όπως φαίνεται από το πώς αντιμετωπίζονται από τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ, το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής.
Αναπτύσσεται λοιπόν μια έντονη αναζήτηση για μια νικηφόρα προοπτική των αγώνων στο επόμενο διάστημα, υπό το φόντο της νέας πανεργατικής απεργίας στις 8 Ιούλη, αλλά και από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, όπου από τώρα θα πρέπει να υπάρξει προετοιμασία για το πρώτο μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού του φθινοπώρου, τα εγκαίνια της ΔΕΘ, με την πρόταση για διοργάνωση μιας μεγάλης πανελλαδικής εργατικής διαδήλωσης να κερδίζει διαρκώς έδαφος.
«Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του τελευταίου δεκαήμερου του Ιουνίου δεν ήταν παρά ένας σταθμός του πολύμορφου κύματος αντίστασης που οικοδομείται απέναντι στην επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και τα αφεντικά της στον κόσμο της εργασίας» εκτιμά η Όλγα Κοσμοπούλου, μέλος του ΔΣ ΟΕΝΓΕ (ομοσπονδία νοσοκομειακών γιατρών), η οποία τονίζει ότι για να αξιολογηθεί η λαϊκή αντίδραση «θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η πολύχρονη εγκληματική συνενοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά και η ευθύνη της καθεστωτικής Αριστεράς, που οδήγησαν σε απαξίωση, απενεργοποίηση και διάλυση κάθε κινηματική διάθεση και κατάσταση ανάμεσα στους εργαζόμενους». Η έως τώρα κατάσταση, όμως, έχει επιφέρει μια μεγάλη νίκη στο ιδεολογικό πεδίο, αφού η ιδεολογική τρομοκρατία της κυβέρνησης δεν άγγιξε την μεγάλη μάζα των εργαζόμενων, προσθέτει η Ο. Κοσμοπούλου η οποία πιστεύει ότι «η ενηλικίωση και συγκρότηση του νέου, αυτονομημένου, πολύμορφου εργατικού κινήματος είναι το στοίχημα της περιόδου».
Ο Γιώργος Στεφανής, μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, κάνοντας μια σύντομη αποτίμηση του έως τώρα κινήματος, σημειώνει ότι «οι εργαζόμενοι με τη μεγαλειώδη συμμετοχή τους στις απεργίες του Μάη έδειξαν σημάδια αντιστασιακής διάθεσης. Όμως η τελευταία απεργία έδειξε ότι παρά την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, δεν υπάρχει αντιστοίχηση στην κλιμάκωση της αγωνιστικής διάθεσης των εργαζομένων. Την κύρια ευθύνη για αυτό φέρουν οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και άλλων μεγάλων ομοσπονδιών. Οι εργαζόμενοι βλέπουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ανίκανες να οργανώσουν, να προωθήσουν αγωνιστικά τα αιτήματά τους. Βέβαια, δεν εμπιστεύονται ούτε το ΠΑΜΕ». Πώς μπορεί να υπάρξει κλιμάκωση; «Για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι σε αγώνες πρέπει να πιστέψουν ότι μπορεί να είναι νικηφόροι. Ένα νικηφόρο κίνημα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από καθαρή γραμμή ενότητας και διεκδίκησης, ανεξαρτησία από οποιασδήποτε μορφής καπελώματα, ενεργητική συμμετοχή και έλεγχο των αγώνων από τους ίδιους τους εργαζόμενους», καταλήγει ο Γ. Στεφανής.
Η Σύλβια Κοιλάκου, πρόεδρος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, εκτιμά ότι «οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος μπορεί να δημιούργησαν μια ρωγμή στην ιδεολογική τρομοκρατία και την αστική κυριαρχία, ωστόσο παραμένουν αναντίστοιχοι της επίθεσης. Πραγματική απάντηση στην επίθεση που έχει βάθος, αλλεπάλληλα αντεργατικά μέτρα και τεράστια χρονική διάρκεια, δεν μπορεί παρά να είναι μια παρατεταμένη μαζική εργατική εξέγερση με πολιτικές απεργίες και πολύμορφες κινητοποιήσεις διαρκείας»!
Στο ίδιο μήκος κύματος, και ο Β. Συλαϊδής, μέλος ΔΣ του Σωματείου Ιντρακόμ, ο οποίος σημειώνει ότι «η αντίσταση των εργαζόμενων συνεχίζεται, με διακυμάνσεις βέβαια απέναντι στα πρωτοφανή αντεργατικά μέτρα αλλά και στο ογκούμενο κύμα απολύσεων και τρομοκρατίας από την εργοδοσία. Η απεργία και το συλλαλητήριο της 5 Μάη αποτέλεσε το απόγειο των εργατικών αγώνων στη σκληρή αναμέτρηση των τελευταίων μηνών που κατατρόμαξε τους κυρίαρχους μηχανισμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό».
Ο Νίκος Καββαδάς από το Σωματείο Iδιωτικής Yγείας Πειραιά εκτιμά ότι «με τις κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την 5η Μάη, ανατέλλει μια νέα εποχή για το συνδικαλιστικό κίνημα, που καθορίζεται από τον κοινωνικό αγώνα ζωής και θανάτου για τους εργαζόμενους».
Πώς μπορεί όμως να βαθύνει το ρήγμα που άνοιξε ο άνεμος εξέγερσης της 5ης Μάη και το κίνημα να γίνει και πάλι απειλητικό για το σύστημα;
Η Σ. Κοιλάκου απαντά ότι «οι εργατικοί αγώνες για να μπορέσουν να αντισταθούν αποτελεσματικά και για να γίνουν δύναμη ανατροπής στις πολιτικές εξελίξεις, πρέπει να αντιπαρατεθούν συνολικά σε όλη την αντεργατική επίθεση, με όλους όσους την υλοποιούν. Δεν αρκεί το “όχι” στα μέτρα. Οι αγώνες πρέπει να στοχεύσουν στην ανατροπή του υπερδεκαετούς αντιδραστικού προγράμματος, στην πτώση της κυβέρνησης με την πάλη του μαζικού κινήματος, στη διαγραφή του χρέους, σε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις σε ρήξη με την ΟΝΕ και την ΕΕ».
Ο Ν. Καββαδάς τονίζει ότι «το επόμενο διάστημα πρέπει να σηκώσουμε ψηλά τον πήχη της αντίστασης. Η πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων να παίξει καθοριστικό ρόλο στην αποφασιστική κλιμάκωση της πάλης, ώστε το εργατικό κίνημα να αποκτήσει τον ανεξάρτητο ανατρεπτικό ρόλο που του αρμόζει. Επιδίωξή μας θα πρέπει να είναι η κοινή δράση και ο ευρύτερος συντονισμός όλων των σωματείων, που θέλουν να αγωνιστούν για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Με δημοκρατικές διαδικασίες, συνελεύσεις και μέσα στους χώρους δουλειάς, επιτροπές αγώνα και πανευρωπαϊκό συντονισμό, να περάσουμε από το καλοκαίρι των αγώνων στο φθινόπωρο της οργής»
.
Ο Β. Συλαϊδής βλέπει την κλιμάκωση μέσα από την ενότητα δράσης στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στο συντονισμό πρωτοβουλιών και κινήσεων στα σωματεία, για την οικοδόμηση ενός νέου, ταξικού συνδικαλισμού «από τα κάτω» και το ξεπέρασμα των συμβιβασμένων και γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αλλά και με την αποκάλυψη του ρόλου του χρέους και της μοναδικής για τους εργαζόμενους διεξόδου με άρνηση πληρωμής και διαγραφή του, με αποδέσμευση από ΕΕ και ευρωζώνη, εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό κοινωνικό έλεγχο. Αυτά πρέπει να ακουστούν κύρια στους χώρους δουλειάς, σε τοπικές συνελεύσεις, πανεπιστήμια κ.λπ. αλλά και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο που βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, ακόμη και στην παραδοσιακή Αριστερά, του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά και του ευρωκομμουνισμού.
«Κρίσιμο ζήτημα για την ανάπτυξη της πάλης», σύμφωνα με την Σ. Κοιλάκου, «είναι να απαλλαγούμε από την γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που κάνουν λυσσαλέες προσπάθειες για “ελεγχόμενη αποκλιμάκωση” και για εκτόνωση των αγωνιστικών διαθέσεων. Οι εργαζόμενοι πρέπει να συγκροτήσουν τα δικά τους όργανα, να οργανωθούν συλλογικότητες βάσης, επιτροπές στους τόπους δουλειάς, αυθεντικές λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές κ.λπ. Ένα κέντρο αγώνα όλων των αγωνιζόμενων με κορμό το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο».
ΜΑΤ τώρα και στο μετρό
Ποιοτική και ποσοτική ένταση της κρατικής καταστολής και της βαναυσότητας των κρανοφόρων των ΜΑΤ βίωσαν στο πετσί τους εκατοντάδες απεργοί και διαδηλωτές την Τρίτη. Εκεί που χιλιάδες εργαζόμενοι είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος, και χωρίς ουσιαστική «αφορμή», εμφανίστηκε διμοιρία από το ύψος της Μεγάλης Βρετάνιας και με απροκάλυπτο τρόπο επιχείρησε να διεμβολίσει τη συγκέντρωση, δεχόμενη όμως τη δυναμική αντίδραση των διαδηλωτών.
Η ρίψη δακρυγόνων έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική, ενώ αυτό το επεισόδιο σήμανε την έναρξη του κατασταλτικού σχεδίου της κυβέρνησης ενάντια στη διαδήλωση προκειμένου να τρομοκρατήσει όσους επιμένουν να αντιστέκονται και να αγωνίζονται.
Τα μπλοκ των απεργών που πορεύθηκαν από το Μουσείο στο Σύνταγμα, ανασυντάχθηκαν και άρχισαν να κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, δεχόμενα όμως συνεχώς τις προκλήσεις και τις επιθέσεις των αστυνομικών. Εκεί που οργίασαν οι κατασταλτικές δυνάμεις ήταν όταν η κινητοποίηση ολοκληρώθηκε και ενώ πολλοί διαδηλωτές αποχωρούσαν με το μετρό από το σταθμό της Ομόνοιας.
Διμοιρίες των ΜΑΤ χτυπούσαν αδιάκριτα τον κόσμο, ενώ κατέβηκαν μέχρι και στις αποβάθρες (!) του μετρό κυνηγώντας διαδηλωτές στις σκάλες, ακόμη και στις αποβάθρες με κίνδυνο να πέσει κόσμος στις γραμμές του τρένου.
Εκεί συνελήφθη και ο Δημήτρης Αγγελής - Δημάκης, υποψήφιος διδάκτορας ευρωπαϊκής Ιστορίας και μέλος του ΕΕΚ, με ανυπόστατες κατηγορίες (βία κατά της αρχής), ξυλοκοπήθηκε, προπηλακίστηκε και προφυλακίστηκε έως τη δικάσιμό του που ορίστηκε την επομένη. Με ανακοίνωσή του το ΕΕΚ, κατήγγειλε την «κρατική καταστολή με την οποία η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να επιβάλει στο λαό τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του ΔΝΤ και της ΕΕ», και ζητά την άμεση αποφυλάκιση του μέλους του αλλά και όλων των συλληφθέντων, ενώ ανακοίνωση καταδίκης εξέδωσε και ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Πανεπιστήμιου Αθήνας.
Βούλιαξε η τρομοκρατία στο λιμάνι
Σκηνικό ...χάους με θύμα το δικαίωμα στην απεργία και τις εργατικές διεκδικήσεις έστησαν για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα κυβέρνηση, δικαστές, λιμενικοί, βατραχάνθρωποι και λοιπές αστυνομικές δυνάμεις στο λιμάνι του Πειραιά. Η απεργοσπαστική γραμμή της εργοδοτικής ΠΝΟ που ούτε την απεργία της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ δεν θέλησε να ακολουθήσει, έσπασε από την απόφαση δύο ναυτεργατικών σωματείων, που συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ, να απεργήσουν. Κι αυτό, παρά την κήρυξη της απεργίας τους ως «παράνομης και καταχρηστικής» που επέβαλε και πάλι το Πρωτοδικείο Πειραιά. Ορδές αστυνομικών και λιμενικών παρατάχθηκαν από τα ξημερώματα μέσα στις προβλήτες, με σκοπό να συνδράμουν το έργο των εφοπλιστών και να εκτελεστούν κανονικά τα δρομολόγια. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα ήθελαν αφού εκατοντάδες ναυτεργάτες μαζί με συμπαραστάτες απεργούς από το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ αλλά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έσπευσαν να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, έκαναν έναν ασφυκτικό ανθρώπινο κλοιό γύρω από τις πύλες. Οι απεργοί συγκεντρώθηκαν ξημερώματα στην πλατεία Καραϊσκάκη, μπροστά σε μία από τις κεντρικές πύλες του λιμανιού, και αφού έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό, εισήλθαν στο λιμάνι, παρά τη χρήση δακρυγόνων και κλομπς που έστειλαν τρεις απεργούς στο Τζάνειο Νοσοκομείο.
Οι επιβάτες που έφτασαν στο λιμάνι ήταν πολύ λίγοι, ενώ οι εφοπλιστές έδωσαν εντολή σε επτά μόλις πλοία να φορτώσουν άρον άρον, φεύγοντας ουσιαστικά άδεια και νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα απόπλου. Τελικά, από τα συνολικά 82 δρομολόγια προς τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, τις Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα και τον Αργοσαρωνικό, πραγματοποιήθηκαν μόνο τα 20. Σε κοινή ανακοίνωσή τους τα σωματεία των απεργών ΠΕΜΕΝ (μηχανικοί) και ΣTEΦENΣΩN (κατώτερα πληρώματα μηχανής), αφού κατήγγειλαν την Εισαγγελία Πειραιά που εξέδωσε ένταλμα σύλληψης κατά των προέδρων και των γραμματέων των δύο σωματείων αλλά και κατά του προέδρου του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, κατηγόρησαν το Πρωτοδικείο Πειραιά ότι «εργολαβικά υπηρετεί τα εφοπλιστικά συμφέροντα και βγάζει τις απεργίες των ναυτεργατών παράνομες και καταχρηστικές», ενώ χαρακτήρισαν «κατάπτυστη» την απόφασή του, καθότι η απεργία στα καράβια είχε την επιπρόσθετη κάλυψη του Εργατικού Κέντρου Πειραιά.
