Βέβαιη θεωρούν πλέον τη χρεοκοπία της Ελλάδας όλοι οι γνωστοί ξένοι οικονομολόγοι, προοδευτικοί και δεξιοί, από τη στιγμή που υπήχθη στο καθεστώς υποτέλειας του ΔΝΤ.
Γιώργος Δελαστίκ
Με μαθηματικό πλέον τρόπο αποδεικνύουν το εξόφθαλμο: Δεν είναι δυνατόν να κατορθώσει η Ελλάδα να αποπληρώσει τα 110 δισ. ευρώ νέων δανείων από ΕΕ και ΔΝΤ μέσα σε τρία χρόνια με επιτόκιο 5%, πέρα από τις πρόσθετες υποχρεώσεις των παλαιών δανείων που δεν θα καλύπτονται με το νέο δάνειο. Οι όροι του δανεισμού από την ΕΕ και το ΔΝΤ προεξοφλούν τη χρεοκοπία της Ελλάδας.
«Τα μέτρα λιτότητας που προσυπέγραψε η Ελλάδα ως όρο για τη διάσωσή της απαιτούν δρακόντεια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 10% του ΑΕΠ. Αυτό θα παρατείνει την ύφεση της χώρας και παρ’ όλα αυτά θα την αφήσει με ένα δημόσιο χρέος στο ύψος του 140% το 2016 (σ.σ. το 2009 ήταν 115%). Σε αυτά τα επίπεδα, ακόμη και ένα μικρό σοκ είναι πιθανό ότι θα πυροδοτήσει μια περαιτέρω κρίση χρέους» γράφει σε άρθρο του στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Νουριέλ Ρουμπινί, αμερικανός οικονομολόγος που έγινε διάσημος επειδή πρόβλεψε το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αναφερόμενος στα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας που επέβαλαν στον ελληνικό λαό ΠΑΣΟΚ, ΕΕ και ΔΝΤ, ο Ρουμπινί τονίζει ότι «για την Ελλάδα μια τέτοια “σταθεροποίηση” βρίσκεται σε επίπεδα που είναι ανέφικτα», ενώ παράλληλα «μόνο καθυστερούν την αναπότρεπτη χρεοκοπία και κινδυνεύουν να την καταστήσουν άτακτη όταν θα έρθει». Η πρόταση του Ρουμπινί είναι να... χρεοκοπήσουμε από τώρα για να μην ξοδεύει τσάμπα λεφτά κι η ΕΕ! Είναι σαφέστατος: «Βεβαίως, θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιηθεί ένα μικρό ποσό δημόσιου χρήματος για να δελεαστούν οι πιστωτές σε μια προληπτική συμφωνία τώρα παρά να σπαταληθούν 110 δισ. ευρώ σε μια προσπάθεια να εμποδιστεί μια αναπότρεπτη αναδιάρθρωση του χρέους αργότερα» υπογράμμισε.
Το θέμα δεν είναι βεβαίως η όποια άποψη του Ρουμπινί και των ομοίων του, αλλά η ορθότητα ή όχι των επιχειρημάτων τους. Έχουν δίκιο σε αυτά που λένε. Αν περάσουν και εφαρμοστούν τα μέτρα, δεν τη γλιτώνουμε τη χρεοκοπία με τίποτα! Και για να είμαστε σοβαροί αναλυτές της πραγματικότητας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το επίπεδο αντιστάσεων του ελληνικού λαού είναι ακόμη πολύ κάτω από το αναγκαίο για να υποχρεώσει την κυβέρνηση Παπανδρέου να υποχωρήσει και να υποχρεωθεί να πάρει πίσω τα μέτρα προ του κινδύνου να ανατραπεί. Μοναδική μας σωτηρία θα ήταν να υπήρχαν τόσο μαζικές διαδηλώσεις, ώστε ΠΑΣΟΚ, ΕΕ και ΔΝΤ να υποχρεώνονταν σε άτακτη οπισθοχώρηση. Αυτό δεν είναι καθόλου αδύνατο, απαιτεί όμως έστω και μια φορά να μαζευτούν στην Αθήνα πεντακόσιες χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο κόσμος. Αποδείχθηκε στην πράξη όχι μόνο ότι οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες για κάτι τέτοιο (αυτό το γνωρίζαμε εκ των προτέρων άλλωστε), αλλά και ότι ούτε αυθόρμητα οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι και οι γυναίκες δεν αποφάσισαν να κάνουν απλώς μια βόλτα παρουσίας στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι ο πρώτος και κρισιμότερος γύρος κατέληξε θριαμβευτικά υπέρ της κυβέρνησης, χωρίς αξιόλογες απώλειες.
Οι αναντίστοιχες με τις απαιτήσεις αντιδράσεις των εργαζομένων δεν συνεισέφεραν έστω στο να προκληθούν κάποια ρήγματα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα περάσει όποια και όσο σκληρά μέτρα θέλει, καθιστώντας πιο δύσκολο καθήκον και έργο την αναίρεσή τους. Δυσχεραίνει επίσης κατά πολύ την αναμενόμενη από όλους κοινωνική έκρηξη του ερχόμενου φθινοπώρου και χειμώνα, καθώς της προσδίδει κυρίως χαρακτηριστικά κοινωνικής απελπισίας παρά πολιτικής προοπτικής και κοινωνικής ελπίδας για ανατροπή των μέτρων. Το ίδιο το πέρασμα των μέτρων αυξάνει θεαματικά τις πιθανότητες χρεοκοπίας της χώρας. Το χειρότερο από όλα είναι ότι η ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους θα γίνει με όρους ΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι θα τη ρυθμίσουν έτσι ώστε όχι μόνο να φτωχύνουν θεαματικά ακόμη περισσότερο όλα τα λαϊκά στρώματα των Ελλήνων, όπως είναι ο στόχος τους, αλλά και να δουλεύουμε για να αποπληρώνουμε τις τράπεζές τους! Αν επιβάλουν αυτοί τους όρους της χρεοκοπίας και της αναδιάρθρωσης του χρέους, μπορεί ακόμη και το... 40% ή το 50% του ΑΕΠ να πηγαίνει κάθε χρόνο για τοκοχρεολύσια, με τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία και τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας της χώρας να καταρρέουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα. Ο Παπανδρέου είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα διστάσει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους με όρους ΕΕ - ΔΝΤ πριν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, αν διαπιστώσει ότι η αντίσταση των εργαζομένων διευρύνεται και εντείνεται σε επίπεδα που απειλούν να οδηγήσουν σε αποτυχία των μέτρων της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Έχει πλέον γίνει πασιφανές ότι αυτή η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν πρέπει κατά κανένα τρόπο να αφεθεί να ολοκληρώσει το έργο της. Πρέπει να ανατραπεί όσο το δυνατόν συντομότερα. Και έχει επίσης αποδειχθεί πως μόνο οι εργαζόμενοι μπορούν, θεωρητικά, να την ανατρέψουν. Θα γίνει όμως η θεωρία πράξη; Αυτό είναι το στοίχημα.
