«Οι εταιρείες που έχουν μισθώσει ολυμπιακά ή άλλα δημόσια ακίνητα συνήθως δεν καταβάλλουν ενοίκιο, αλλά αποζημιώνονται κιόλας από το Δημόσιο»
Μια ματιά στον τρόπο που διαχειρίστηκαν συγκεκριμένα «φιλέτα» του Δημοσίου οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατά την περίοδο 1999-2010 μάς οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας είναι η ασφαλέστερη μέθοδος λεηλασίας του δημόσιου ταμείου και του δημόσιου συμφέροντος. Η τοποθέτηση αυτή δεν προέρχεται από κάποιο παλιότερο άρθρο του Πριν ή κάποιου άλλου εντύπου της Αριστεράς, αλλά από πρόσφατο κείμενο του Γιώργου Κύρτσου, στη Free Sunday. Καθώς θα γυρίζουν οι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και ο υπόλοιπος κυβερνητικός θίασος από τις Βρυξέλλες, με το λογαριασμό των 50 δισ. ευρώ από το προωθούμενο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στο χέρι, παρόμοιες τοποθετήσεις, όπως κι αυτές που προαναφέραμε, δείχνουν ότι «ο κόσμος το’ χει τούμπανο, και η κυβέρνηση κρυφό καμάρι»…
Όπως φαίνεται η κυβέρνηση θα επιλέξει τη μέθοδο της «αξιοποίησης» της δημόσιας γης, προσπαθώντας να αποφύγει τις άμεσες καταγγελίες για ξεπούλημα. Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο θα δίνεται η δυνατότητα σε κάποια ιδιωτική εταιρεία να μισθώνει το χώρο για πολλές δεκαετίες, πιθανόν για 49 χρόνια ή και περισσότερο. Το βρετανικό μοντέλο, το οποίο η κυβέρνηση φέρεται να θέλει να αντιγράψει, προβλέπει μίσθωση για 99 χρόνια! Στο διάστημα αυτό θα μπορεί να αναπτύσσει ένα σωρό δραστηριότητες πάνω στο «φιλέτο» αυτό, ενώ αναμένεται να γίνουν και ρυθμίσεις που θα προβλέπουν κατάργηση των υφιστάμενων πολεοδομικών, χωροταξικών και περιβαλλοντικών ρυθμίσεων, έτσι ώστε να μπορεί ο ιδιώτης να κάνει σχεδόν ότι του... καπνίσει για να βγάλει κέρδος. Ήδη κάτι τέτοιο έχει ρυθμιστεί στις μεγάλες επενδύσεις, που θα ενταχθούν στη διαδικασία φαστ τρακ.
Η όλη υπόθεση είναι σίγουρο ότι θα εξελιχθεί στο μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών, καθώς τα αρπακτικά του κεφαλαίου αναμένεται να πέσουν πάνω στη δημόσια περιουσία. Αυτό μας δείχνει και η μέχρι τώρα προσπάθεια αξιοποίησης των Ολυμπιακών Ακινήτων, αλλά και άλλων φιλέτων του Δημοσίου (η μέθοδος αυτή ξεκίνησε από το 1999). Σε αυτές, το κράτος όχι μόνο δεν παίρνει λεφτά από τους ιδιώτες που παραχώρησε τα ακίνητα, αλλά μπαίνει μέσα, ενώ τους «επιχορηγεί» κιόλας! Αυτό προκύπτει από ορισμένα, μετρημένα στα δάχτυλα φυσικά, ρεπορτάζ (Καθημερινή, Φρι Σάντεϊ κ.ά.), που είδαν το φως της δημοσιότητας το προηγούμενο διάστημα…
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα, του καθόλα σκόπιμου αυτού «παραλογισμού». Για να πάρει επενδυτής τη μαρίνα του Φλοίσβου, το Δημόσιο δαπάνησε 12 εκατ. ευρώ για πρόσθετα λιμενικά έργα. Στη συνέχεια, ο μισθωτής κατάφερε να αποσπάσει μείωση του αρχικά συμφωνηθέντος μισθώματος, με αποτέλεσμα –με βάση το κόστος των συμπληρωματικών έργων– να έχει εκμηδενισθεί το όποιο όφελος για το Δημόσιο. Στη μαρίνα της Ζέας, οι ιδιώτες διεκδίκησαν από το Δημόσιο αποζημίωση 13 εκατομμυρίων ευρώ, επικαλούμενοι καθυστερήσεις στην αδειοδότηση, νομικά προβλήματα στη σύμβαση, ενώ απαίτησαν και αποζημίωση από τις καταστροφές λόγω καιρού τον Φεβρουάριο του 2005. Βεβαίως τα πήραν όλα αυτά, μαζί με μείωση του μισθώματος. Ερώτημα αποτελεί εάν τελικά το κράτος βγάζει τίποτα ή μπαίνει μέσα… Στην περιοχή του Ελληνικού ανήκει η μαρίνα του Αγίου Κοσμά, η οποία παραχωρήθηκε σε μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία. Αργότερα όμως η εταιρεία εμφάνισε προβλήματα ρευστότητας. Επίσης, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε υπολογίσει χωρίς τον… ξενοδόχο, δηλαδή τους κατοίκους του Ελληνικού, οι οποίοι διεκδικούσαν ένα σημαντικό μέρος της παραλίας για ελεύθερη πλαζ, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να παραχωρηθεί στην εταιρεία το σύνολο της έκτασης που εμφανιζόταν στα συμβόλαια, ενώ ο δήμος Ελληνικού διαφωνούσε επιπλέον στην ανέγερση νέων κτιρίων και εγκαταστάσεων. Τελικά, η εταιρεία σταμάτησε να καταβάλει το ετήσιο μίσθωμα. Η κρατική εταιρεία Ολυμπιακά Ακίνητα ζήτησε και πέτυχε να κηρυχθεί έκπτωτος ο παραχωρησιούχος και ένας δικαστικός αγώνας αναμένεται να ξεκινήσει, ο οποίος θα «μπλεχθεί» και με τη νέα προσπάθεια «αξιοποίησης» του Ελληνικού.
Τρανταχτή είναι η περίπτωση «αξιοποίησης» του συγκροτήματος του Λαγονησίου. Εταιρεία ανέλαβε τη χρήση του χώρου το 2000, με δικαίωμα εκμετάλλευσης για 30 χρόνια. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, το αρχικό ετήσιο μίσθωμα των 1,2 εκατ. ευρώ, περικόπηκε κατά 1/3, όταν η εταιρεία κατήγγειλε παρανομίες στον αιγιαλό και άλλα προβλήματα, που –σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της– μείωναν τις δυνατότητές της. Σαν να μην έφτανε αυτό, στη συνέχεια η εταιρεία στράφηκε κατά του Δημοσίου, επικαλούμενη σοβαρά τεχνικά πολεοδομικά προβλήματα στην περιουσία που της παραχωρήθηκε προς αξιοποίηση, και εξασφάλισε αποζημίωση 50 εκατ. ευρώ! Προφανώς, με βάση αυτή την εξέλιξη το Δημόσιο όχι μόνο δεν έχει οφέλη, αλλά πληρώνει από πάνω και τον παραχωρησιούχο! Η εταιρεία έχει αναλάβει την υποχρέωση να πραγματοποιήσει επένδυση 88 εκατομμυρίων ευρώ, η οποία όμως μετά το πέρασμα 30 ετών θα έχει απαξιωθεί. Εάν δεν ζητήσει και άλλες αποζημιώσεις μέχρι το τέλος της «μίσθωσης»…
Παρόμοια πρακτική ακολούθησε και η εταιρεία που ανέλαβε το τριπλό ξενοδοχειακό κελεπούρι στο Ναύπλιο: Ξενία Παλλάς, Ξενία Ακροναυπλίας, ξενοδοχείο Αμφιτρύων. Η εταιρεία προσέφυγε αρκετές φορές κατά του Δημοσίου, πετυχαίνοντας μείωση του ετήσιου μισθώματος κατά 70%, ενώ κέρδισε μεγάλο μέρος της αποζημίωσης των 48 εκατομμυρίων ευρώ που απαίτησε. Το αποτέλεσμα; Η αποζημίωση που θα πάρει η εταιρεία να φέρεται ότι είναι μεγαλύτερη από τα μειωμένα ούτως ή άλλως μισθώματα της 30ετίας. Μία από τις αιτίες αυτής της κατάστασης ήταν ότι οι κυβερνήσεις και η Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων που είχε αναλάβει να κλείσει τις παραχωρήσεις, προέβλεπε στις συμβάσεις παραχώρησης πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν (παρεμβάσεις αντίθετες στη νομοθεσία για την προστασία των αρχαιοτήτων κ.λπ.), με αποτέλεσμα να δίνεται στις μισθώτριες εταιρείες η δυνατότητα να προσφύγουν στη δικαιοσύνη. Τυχαίο, δεν νομίζω!
Το αποτέλεσμα; Η «αμαρτωλή ΕΤΑ», σύμφωνα με τη γαλάζια αντιπολίτευση μέχρι το 2004 (μετά τη διαχειρίστηκαν οι ίδιοι…), αντιμετώπισε την περίοδο 2005-2006 διεκδικήσεις των «επενδυτών» (τρομάρα τους!) ύψους 180 εκατ. ευρώ.
Ανάλογη είναι η κατάσταση και στην αξιοποίηση των περιβόητων ολυμπιακών ακινήτων. Το κτίριο του Μπάντμιντον στου Γουδή, κτίστηκε στο κέντρο της έκτασης που προβλεπόταν να γίνει το Μητροπολιτικό Πάρκο, παραβιάζοντας τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων. Μάλιστα, ενώ ο φάκελος διεκδίκησης περιέγραφε ένα λυόμενο στάδιο, τελικά έγινε μια μεγάλη μόνιμη –και πιο ακριβή– κατασκευή, πλήγμα για την προοπτική του πάρκου, η οποία δήθεν θα έφερνε έσοδα στο Δημόσιο. Τώρα αποκαλύπτεται ότι, η εταιρεία που έχει μετατρέψει το γήπεδο του Μπάντμιντον σε χώρο εκδηλώσεων και το εκμεταλλεύεται, έχει σταματήσει να καταβάλει ενοίκια εδώ και 1,5 έτος, δηλαδή χρωστά στο κράτος 1,3 εκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, φέρεται να χρωστάει 390.000 ευρώ στη ΔΕΗ, ανεβάζοντας το συνολικό της χρέος προς το Δημόσιο σε 1,7 εκατ. ευρώ.
Στο Κανόε Καγιάκ Σλάλομ, εντός του Ελληνικού, ο ιδιώτης έχει προσφύγει στη διαδικασία διαιτησίας, ζητώντας να μην καταβάλει τα χρωστούμενα ενοίκια (έχει καταβάλει 4,6 εκατ., χρωστάει 10 εκατ. ευρώ) και να του αφαιρεθούν από μελλοντικά ενοίκια ακόμα 10 εκατ. ευρώ, εξαιτίας της υπαιτιότητας της πολιτείας στην καθυστέρηση της διαδικασίας αδειοδότησης. Άρα πάει να βγάλει και πέντε εκατομμύρια… Επίσης, στο γήπεδο του Μπιτς Βόλεϊ στο Μοσχάτο, η εταιρεία - μισθωτής έκανε αγωγή κατά των Ολυμπιακών Ακινήτων διεκδικώντας διαφυγόντα κέρδη λόγω καθυστέρησης των αδειοδοτήσεων. Μέχρι στιγμής έχει καταβάλει μόνο 340.000 ευρώ. Οι διεκδικήσεις του είναι μεγαλύτερες φυσικά…
Ιδού λοιπόν το έπος της αξιοποίησης των ακινήτων του Δημοσίου! Τώρα η κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει σε ολική εκποίηση του δημόσιου πλούτου.
Βεβαίως αυτή τη φορά καίγεται και για τα έσοδα, για να τα δώσει στους πιστωτές - τοκογλύφους. Το μοντέλο θα αλλάξει, αλλά η ουσία θα παραμείνει το ίδιο αρπακτική απέναντι στο δημόσιο πλούτο. Γι’ αυτό μαζεύονται και τα κοράκια –και τα εγχώρια–, που θέλουν να πάρουν κοψοτιμής περιοχές φιλέτα. Πάνω στην πρόγραμμα της εκποίησης, η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα στήσει νέες συμμαχίες με το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο, που θα βρεθεί στη θέση του διαχειριστή –με πλείστες ευκολίες– για πολλές δεκαετίες, στερώντας από τον ελληνικό λαό πολύτιμες περιοχές για την αναψυχή του, την περιβαλλοντική ισορροπία και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Ποιο μοντέλο μπορεί να ακολουθήσει η κυβέρνηση; Να προεξοφλήσει με χρηματοπιστωτικά πακέτα τις αποδόσεις από την εκποίηση και να πληρώσει με τα λεφτά αυτά τους τοκογλύφους. Στη συνέχεια, όμως με παρόμοιες πρακτικές όπως αυτές που περιγράψαμε, να μη μπορέσει καν να πάρει από τους μισθωτές το συμφωνηθέν τίμημα και να υποχρεωθεί σε νέα εκποίηση των πολύτιμων εκτάσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα αυτή τη φορά… Όποια κι αν είναι η επιλογή, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι προς το συμφέρον του λαού. Το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να εντάξει την πάλη για να αποτραπεί το αίσχος της αρπαγής της δημόσιας γης, στο συνολικό του αγώνα για να ανατραπεί η επιδρομή κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ - κεφαλαίου.
