Σε νέα κλιμάκωση της επίθεσης προς ό,τι κινείται στα αριστερά της προχώρησε η ηγεσία του ΚΚΕ, την εβδομάδα που πέρασε. Με άρθρο του στο Ριζοσπάστη (Τρίτη 22 Μάρτη, σελ. 14), μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ επιχειρεί να γελοιοποιήσει, με χυδαίο τρόπο, άρθρο του Γιώργου Ρούση στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία που θέτει, με συγκεκριμένα επιχειρήματα, το αδιέξοδο της επιλογής της ΚΝΕ για διάσπαση των φοιτητικών συλλόγων, στο όνομα των υπαρκτών και μεγάλων δυσκολιών στο φοιτητικό κίνημα. Στην ΟΛΜΕ, η Γραμματεία του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών (βλέπε Ριζοσπάστη, Τετάρτη 23 Μαρτίου, σελ. 24) επιτέθηκε σε γνωστό αγωνιστή των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ, με τη βρόμικη κατηγορία ότι υποθάλπει τους «κουκουλοφόρους», συμπλέοντας έτσι αντικειμενικά με τη στοχοποίηση του ακροδεξιού παρακρατικού χώρου εναντίον του συγκεκριμένου αγωνιστή.
Με το τελευταίο, που αποτελεί μόνιμη επωδό, η ηγεσία του ΚΚΕ ευελπιστεί ότι έτσι θα πείσει εργαζόμενους και νέους να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις μέσα από τις αποστειρωμένες και καθώς πρέπει λιτανείες του ΠΑΜΕ, που θα τις ζήλευε και η ηγεσία της ΓΣΕΕ, οι οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν αστυνομική δύναμη στην πλατεία Συντάγματος από τον καιρό του… Σημίτη! Για πόσον καιρό άραγε, η δράση των προβοκατόρων θα είναι το βολικό άλλοθι της ηγεσίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για αναχωρητισμό από τη μαχητική επιβολή του δημοκρατικού δικαιώματος στη διαδήλωση και επανάκτηση της ιστορικής πλατείας Συντάγματος, αλλά και για την πολύπλευρη αντιμετώπιση της αστυνομικής καταστολής;
Η δράση των προβοκατόρων του κράτους είναι υπαρκτό και μεγάλο πρόβλημα για το σημερινό κίνημα και πρέπει να αντιμετωπιστεί ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά και αποφασιστικά. Όχι όμως από κομματικά όργανα …ελέγχου των άλλων κομμουνιστών, αλλά από επιτροπές αυτοάμυνας του ίδιου του μαζικού κινήματος και με δημόσια γνωστές δημοκρατικές αποφάσεις των οργάνων του, τις οποίες όποιος δεν τις σέβεται θα θεωρείται αντίπαλος και ανάλογα θα αντιμετωπίζεται – κάτι που πρέπει να εξετάσει πιο σοβαρά και η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Προϋπόθεση για αυτό, όμως, είναι να αντιμετωπίζεις με την ίδια και παραπάνω αποφασιστικότητα τη δράση των νόμιμων μηχανισμών αστυνόμευσης του κράτους.
Δεύτερο, πιστεύει ειλικρινά η ηγεσία του ΚΚΕ ότι θα υπάρξει αγώνας, σκληρή απεργία, αυθεντική εξέγερση και αντικαπιταλιστική επανάσταση χωρίς προβοκάτορες; Γιατί ξεχνάει ότι η Ματωμένη Κυριακή από την οποία ξεκίνησε η ρωσική επανάσταση του 1905, είχε επικεφαλής έναν προβοκάτορα χαφιέ του τσάρου, τον παπα-Γκαπόν;
Τελικά, πίσω από την προβοκατορολογία της ηγεσίας του ΚΚΕ εναντίον της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς κρύβεται η έλλειψη αυτοπεποίθησης, ο φόβος της και ο υπερβολικός σεβασμός της αστικής νομιμότητας, για τον οποίο δεν ντρέπεται να δέχεται διαρκή εύσημα από τους αντιπάλους της. Αλλά, πάνω από όλα, κρύβεται η έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος να παίξει ουσιαστικό, σχετικά αυτοτελή, πολιτικό ρόλο αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Και σε αυτό δεν διαφέρει και πολύ από τη γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΝ. Η γραμμή της λαϊκής εξουσίας του «Κόμματος», από μια γραμμή που θα έδινε –έστω μια διαφορετική από τη δική μας– αυτοπεποίθηση και προοπτική στους σημερινούς αγώνες του μαζικού κινήματος, μετατρέπεται σε ηττοπάθεια και τροχοπέδη για το ίδιο το μαζικό κίνημα, αλλά, αργά ή γρήγορα και για το ίδιο το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.
Δέσμιες αυτής της γραμμής, οι ηγεσίες τους είναι έτοιμες να προχωρήσουν σε ακόμη ένα μεγάλο λάθος στο φοιτητικό κίνημα, με τη δημιουργία μιας καρικατούρας κομματικής «αντι-ΕΦΕΕ», που θα απομονώσει τα μέλη της ΚΝΕ από το φοιτητικό πληθυσμό, αλλά και θα προσθέσει νέες δυσκολίες στις ήδη υπάρχουσες, στο ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν τις ευθύνες τους για τη σημερινή κατάστασή του και, κυρίως, για το γεγονός ότι στην κρίσιμη διετία 2006-‘07, δεν δημιουργήθηκαν κάποια νέα, μόνιμα, αιρετά και ανακλητά, ελεγχόμενα από τη βάση, όργανα. Ωστόσο, πέρα από τη δημιουργία οργάνων κομματικής συσπείρωσης, υπάρχει άλλος δρόμος και για την ΚΝΕ: Κοινή δράση με την ΕΑΑΚ –που δεν καταργεί ούτε την αυτοτέλεια, ούτε την αντιπαράθεση–, για μια δημοκρατική ανασυγκρότηση εκ βάθρων, όχι των σημερινών άθλιων, κοινοβουλευτικά παρηκμασμένων φοιτητικών συλλόγων και της ΕΦΕΕ, αλλά ενός νέου φοιτητικού κινήματος εργατικής κατεύθυνσης και πολιτικής ανατροπής.
Εάν όλα τα παραπάνω κρατούνταν μέχρι τώρα στα όρια της έστω και χυδαίας πολεμικής, στα Γιάννενα, τα όρια αυτά έσπασαν. Σε διαμαρτυρία συμβασιούχων έξω από το Δημαρχείο, ο πρόεδρος του τοπικού Σωματείου Οικοδόμων και στέλεχος του ΚΚΕ χειροδίκησε εναντίον γνωστού εργάτη, στελέχους του ΝΑΡ (δείτε και εδώ), ο οποίος συμπαραστεκόταν στον αγώνα των συμβασιούχων, διότι προφανώς ο αγώνας αυτός θεωρείται …ιδιοκτησία του ΠΑΜΕ!
Υπενθυμίζουμε στην ηγεσία του ΚΚΕ, ότι ο ενδοαριστερή βία μεταξύ Αρχειομαρξιστών και ΚΚΕ και οι βίαιες επιθέσεις κατά της τροτσκιστικής διαφωνίας, στη δεκαετία του 1930, στη μέση της μεγάλης οικονομικής κρίσης και πριν τον παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι άσχετες με τις ήττες που επακολούθησαν, το 1944 και 1949. Δεν είναι τυχαίο ότι, με ανάλογα μέσα «λύθηκαν» και οι διαφορές στην ηγεσία του ΚΚΕ, στην Τασκένδη, στη δεκαετία του 1950, με το γραμματέα του να σαπίζει τελικά, στη Σιβηρία. Συμπέρασμα: Με τα ίδια μέσα που αντιμετωπίζεις τους ενδοαριστερούς αντιπάλους σου, θα αντιμετωπιστείς και εσύ μέσα στο κόμμα σου…
