«Στην Ελλάδα, πολλοί κάτοικοι έχουν σταματήσει να πληρώνουν διόδια και στις 23 Φεβρουαρίου κάπου 250.000 άνθρωποι διαδήλωσαν κατά των μέτρων λιτότητας. Στην Πορτογαλία, στο διαγωνισμό για τη Γιουροβίζιον, ένα από τα υποψήφια τραγούδια είχε τον τίτλο Luta E’ Alegria (Ο αγώνας είναι χαρά), αλλά οι κριτές το απέρριψαν και οι συντελεστές αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΥΛΟΣ
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από άρθρο του αμερικανού οικονομολόγου Κον Χέιλιναν στο περιοδικό CounterPunch, ο οποίος σημειώνει: «Μισθοί, συνθήκες εργασίας και συντάξεις, όλα όσα για τα οποία αγωνίστηκαν τα συνδικάτα επί μισό αιώνα, απειλούνται λόγω της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος μετά από ένα όργιο κερδοσκοπίας επί μια δεκαετία. Και η μόνιμη επωδός της ΕΕ είναι ότι οι υψηλοί μισθοί, η πρόωρη συνταξιοδότηση, τα κοινωνικά επιδόματα και η έλλειψη ανταγωνισμού προκάλεσαν δήθεν τη σημερινή κρίση, την οποία καλούνται να πληρώσουν οι “συνετές” χώρες – Γερμανία, Ολλανδία και Φινλανδία. Πρόκειται για ένα παραμύθι των αδελφών Γκριμ για τον 21ο αιώνα, που έχει την ίδια ομοιότητα για τα αίτια της κρίσης, όπως η νονά - νεράιδα της Σταχτοπούτας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
«Το σύνθημα των ισχυρών της Ευρώπης είναι ένα: Λιτότητα για όλους τους ευρωπαίους πολίτες» γράφει η γαλλικη Humanite και προσθέτει: «Όταν πριν από ένα χρόνο λέγαμε “Είμαστε όλοι Έλληνες”, ήταν ακόμα μια κραυγή αλληλεγγύης. Τώρα είναι η αλήθεια. Το Σύμφωνο για το ευρώ, μοιάζει με το Μνημόνιο που επιβλήθηκε πέρυσι στην Ελλάδα από την ΕΕ και ΔΝΤ. Η κύρια καινοτομία αυτού του συμφώνου είναι ένα Μνημόνιο για όλη την Ευρώπη, για τη συγκράτηση των μισθών.
«Η λιτότητα δεν λειτούργησε ποτέ και δεν πρόκειται να λειτουργήσει στο τρέχον πλαίσιο» λέει ο αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Τζότζεφ Στίγκλιτς. «Δυστυχώς, πολλές από τις χώρες στην Ευρώπη και αλλού θεωρούν τη λιτότητα μονόδρομο», συμπληρώνει. Όπως σημειώνει μάλιστα το αμερικανικό περιοδικό Nation «στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και στα περισσότερα κόμματα στην Ευρώπη, είτε είναι στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση – η αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας έχει περιορίσει την οικονομική συζήτηση απλά σε κάποιες επιμέρους διαφωνίες. Οι συντηρητικοί αποφεύγουν την αύξηση των φορολογικών συντελεστών και θέλετε μεγαλύτερες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, ενώ οι λεγόμενοι προοδευτικοί είναι υπέρ ενός συνδυασμού περικοπών των δαπανών και αυξήσεων στους φόρους. Πρόκειται για μια ομογενοποίηση του πολιτικού διαλόγου». Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης προειδοποιούν πάντως ότι εγείρονται δύο μεγάλες αβεβαιότητες – πολιτικές και οικονομικές: «Το πολιτικό ερώτημα είναι για πόσο καιρό οι ψηφοφόροι, για παράδειγμα στην Ελλάδα και την Ιρλανδία θα ανεχθούν τη διαρκή λιτότητα και ύφεση, με αντάλλαγμα την κάλυψη των ζημιών στις γερμανικές, γαλλικές ή βρετανικές τράπεζες. Το οικονομικό ερώτημα είναι ποιος θα αγοράσει ελληνικά ή ιρλανδικά ομόλογα αρχής γενομένης από το 2013, όταν πρόκειται να επιστρέψουν στις αγορές;»
Η «θεραπεία» των χωρών της Ευρωπαϊκής περιφέρειας από την κρίση είναι μια «συνταγή» που προκάλεσε εδώ και πολλές δεκαετίες την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την κατάρρευση των οικονομιών σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Με απλά λόγια: Λιτότητα, λιτότητα και περισσότερη λιτότητα μέχρι να αποπληρωθούν τα χρέη στις τράπεζες. «Η διάσωση των χωρών της Λατινικής Αμερικής απαιτούσε ιδιωτικοποιήσεις, μαζικές περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες, μειώσεις μισθών και λιτότητα. Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Και όμως! Η ίδια φόρμουλα εφαρμόζετα για την τρέχουσα κρίση του χρέους στην Ευρώπη».
Κανένα σχόλιο…
