Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Το καθημερινό βάσανο των πεζών


 Eνας, σχεδόν, χρόνος πέρασε από τις δημοτικές εκλογές, αλλά όπου και να περπατήσεις στην Αθήνα, αυτή σε πληγώνει. Έχει γίνει αβίωτη. Ακόμα και στα πιο όμορφα σημεία της. Οι πεζόδρομοι Διονυσίου Αεροπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, που αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του έργου της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων είναι στο έλεος των κάθε είδους οχημάτων και κυρίως των δίκυκλων. Δυστυχώς, το κυκλοφοριακό σε συνδυασμό με την παράνομη στάθμευση και το πρόβλημα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης με το λεγόμενο «νέφος» αποτελούν το «καρκίνωμα» της Αθήνας.

του Δ. Χατζηπαναγιώτου*

. Δεν υπάρχει ζωτικός χώρος των πεζών (πεζοδρόμια, μικρές ή μεγάλες πλατείες, πεζόδρομοι, μικρά ή μεγάλα πάρκα, δημόσιοι κήποι κ.ά.) στον οποίο να μην έχει εισβάλει και να μην τον έχει καταλάβει κάποιο όχημα. Όλοι ανεξαιρέτως οι «μηχανόβιοι» οδηγοί των δίκυκλων σταθμεύουν παράνομα τα οχήματά τους πάνω στα πεζοδρόμια εμποδίζοντας την απρόσκοπτη κίνηση των πεζών, των μικρών παιδιών, των ηλικιωμένων, τον ατόμων με ειδικές ανάγκες. Πολλοί απ’ αυτούς δεν αρκούνται στην ολιγόλεπτη ή πολύωρη παράνομη στάθμευση, αλλά οδηγούν καθόλο το μήκος και το πλάτος των πεζοδρομίων, άλλοι με μικρή κι άλλοι με μεγαλύτερη ταχύτητα σαν να οδηγούν στο δρόμο. Μερικοί φθάνουν μέχρι του σημείου να οδηγούν πάνω στο πεζοδρόμιο και μάλιστα σε αντίθετη φορά με αυτήν του πεζού! Κι όλα αυτά διότι δεν θέλουν να τηρήσουν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και να φθάνουν στον προορισμό τους, κάνοντας την κυκλική διαδρομή του οικοδομικού τετραγώνου! Έτσι οι πεζοί κινδυνεύουν να πέσουν θύματα τροχαίων ατυχημάτων σε χώρους που προορίζονται αποκλειστικά γι’ αυτούς.

Οι άνδρες και οι γυναίκες της Δημοτικής Αστυνομίας ισχυρίζονται ότι είναι αναρμόδιοι να δώσουν κλήση ή ακόμη και να κάνουν παρατήρηση (έστω και μια τυπική ή ευγενική) σε όσους οδηγούν και βρίσκονται εν κινήσει, διασχίζοντας τους πεζόδρομους. Ισχυρίζονται ότι έχουν αρμοδιότητα μόνο για όσα οχήματα ή δίκυκλα είναι σταθμευμένα! Αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση αδιαφορούν προκλητικά όταν εκατοντάδες ΙΧ αυτοκίνητα ή δίκυκλα είναι σταθμευμένα παράνομα στους πεζόδρομους, με την πρόχειρη αιτιολογία ότι «σταθμεύουν για λίγα λεπτά»!

Οι παράνομες ολιγόλεπτες στάσεις σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, όπως π.χ. στην πολυσύχναστη οδό Σόλωνος από την οποία διέρχονται μεγάλα λεωφορεία, είναι συχνότατο φαινόμενο και ιδιαίτερα τις καθημερινές ημέρες. Πολυάσχολοι οδηγοί, επαγγελματίες, άνδρες και γυναίκες που δεν βρίσκουν χώρο στάθμευσης ή δεν θέλουν να πληρώσουν, αλλά προτιμούν να κινηθούν στο κέντρο της πόλης με ΙΧ αυτοκίνητο, παλιότερα στάθμευαν παράνομα τα οχήματά τους στα πεζοδρόμια, ένθεν κι ένθεν της οδού Σόλωνος. Η κατάσταση ήταν απελπιστική για τους πεζούς. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων, οι αρμόδιοι του Δήμου Αθηναίων αναγκάσθηκαν να τοποθετήσουν τα λεγόμενα «κολονάκια» στην άκρη του πεζοδρομίου. Και ναι μεν αυτά τα εμπόδια εξασφάλισαν την απρόσκοπτη κίνηση των πεζών, αλλά εμποδίζουν την απρόσκοπτη διέλευση των λεωφορείων, δηλαδή του κυριότερου μέσου μεταφοράς των κατοίκων, διότι το αδηφάγο ΙΧ αυτοκίνητο, βρήκε τη λύση της ολιγόλεπτης παράνομης στάθμευσης επί του οδοστρώματος, δίπλα στα «κολονάκια»! Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το λεωφορείο δεν ήταν δυνατόν να στρίψει στο τέρμα της οδού Σόλωνος και με κατεύθυνση προς το Πολυτεχνείο ή τα Δικαστήρια, με αποτέλεσμα όχι μόνο να δημιουργείται κυκλοφοριακό έμφραγμα, αλλά και οι επιβάτες ν’ αναγκάζονται να κατέβουν από το λεωφορείο!
Η συμπεριφορά των αρμοδίων οργάνων του Δήμου Αθηναίων δείχνει ότι μάλλον αγνοούν το περιεχόμενο του Χάρτη των δικαιωμάτων του πεζού, σύμφωνα με τον οποίο: Πρώτο, ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σε ένα υγιές περιβάλλον και να απολαμβάνει ελεύθερα τους δημόσιους χώρους, μέσα σε κατάλληλες συνθήκες που θα εξασφαλίζουν τη σωματική και ψυχική του υγεία. Δεύτερον, ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σε αστικά κέντρα ή χωριά οργανωμένα για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου και όχι του αυτοκινήτου, τα οποία να διαθέτουν υποδομή προσιτή στους πεζούς και στους ποδηλάτες. Τρίτο, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα μειονεκτούντα άτομα δικαιούνται μία πόλη που να αποτελεί χώρο κοινωνικοποίησής τους και όχι χώρο όπου θα επιδεινώνονται οι αδυναμίες τους.

*Στέλεχος των Οικολόγων Εναλλακτικών