Του Θανάση Σκαμνάκη
Έρχεται πάντα ο καιρός που χρειάζεται να αποφασίσεις. Πάντα οι κρίσιμοι καιροί είναι καιροί αποφάσεων. Όσο είμαστε στη νηνεμία, καταριόμαστε εκείνη τη φθορά της αδράνειας, του να μη γίνεται τίποτα, να περιμένεις με χαμηλωμένα πανιά και φτερά, κάποιους ανέμους να φυσήξουν, να πάρεις κι εσύ τα κύματα και να παλέψεις, να συμμετάσχεις στην ιστορία, καθώς πάντα κάποια Τροία περιμένει εκείνους που τη φαντάζονται και την επιθυμούν. Κι όταν αρχίσουν να φυσάνε οι αέρηδες, αρχίζουν άλλες έγνοιες. Πώς θα τα βγάλεις πέρα με τον καιρό; Κι αν είναι με τα κύματα βουνά, κάτι λέει. Όλοι μαζί οι σύντροφοι σε κατάρτια και κουπιά, στην κοινή αγωνία και στον κοινό αγώνα, με ορατούς ορίζοντες και με αίσιες προοπτικές, τουλάχιστον εντός τους. Αλλά εκείνη η υπονομευτική δράση των μικρών πραγμάτων, εκεί που στέκεσαι μόνος και πρέπει να πεις τι θυσιάζεις, το παρόν στο όνομα του μέλλοντος ή το μέλλον στο όνομα του παρόντος;
Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι εκτεθειμένη σε πολλά λάθη, αστοχίες και μοιραίες αποφάσεις. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση διέσωζε τη συνείδηση και την υπόληψη των ανθρώπων με την αντίστασή της. Ακόμα κι αν οι άνθρωποί της γίνονταν παρανάλωμα της σκέψης και της πράξης τους. Αρνούνταν να υπογράψουν δήλωση μετάνοιας, κάθε είδους. Κάθε φορά αυτή η αποκοτιά στοίχιζε ακριβά σε ζωές. Αλλά διέσωζε πάντα το μέλλον. Κάθε Πολυτεχνείο χρειαζόταν τον ανυπότακτο αντάρτη και εξόριστο για να στηρίξει την ηθική του δύναμη. Κάθε εξέγερση ήθελε να υπερβεί τα λάθη της προηγούμενης, αλλά να μιμηθεί τον ηρωισμό των μαχητών της. Κάθε παρόν χρειαζόταν τη μνήμη για να υπάρξει.
Κι αυτό το δικό μας παρόν στήνει οδυνηρές παγίδες, θέλοντας να κάνει τους ανθρώπους του να υποκύψουν. Κι έτσι σπασμένοι να μην αφήσουν ίχνος πάνω στα βήματα των γεγονότων. Ποια ηθική αξία μπορούν να έχουν οι ηθικά ηττημένοι άνθρωποι, οι φοβηθέντες «τους πανταχού νικήσαντες»;
Ας πούμε –ένα μόνο περιστατικό, αλλά όχι αμελητέο– είναι οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, που καθιέρωσε η κυβέρνηση των μνημονίων. Δεν χρειάζεται ανάλυση το μέτρο· έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πλείστα όσα. Η ουσία είναι πως πρόκειται για συμφωνίες ατομικής υποταγής του κάθε εργαζόμενου στον εργοδότη. Η απειλή της ανεργίας είναι ένα ορατό τέρας που καιροφυλακτεί όσους αντισταθούν. Οι κομμουνιστές, βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι με άλλου είδους αποσπάσματα και καλούνται, και πάλι, να διασώσουν την ηθική υπόσταση του παρόντος.
