Της Μαριάννας Τζιαντζή
Δυόμισι εβδομάδες έχουν περάσει από το χημικό βομβαρδισμό του κέντρου της Αθήνας από ημέτερες δυνάμεις και η σκοτεινή αυτή σελίδα στην ιστορία της δημοκρατίας δεν λέει να κλείσει. Όχι βέβαια επειδή η κυβέρνηση σκοπεύει να ρίξει άπλετο φως και να μπήξει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλά γιατί πληθαίνουν οι καταγγελίες και φουντώνει η διαμαρτυρία και η αγανάκτηση.
Αυτή την εβδομάδα η ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών) κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ζητώντας να ελεγχθεί η ευθύνη του υπουργού Προστασίας του Πολίτη και στελεχών της Eλληνικής Aστυνομίας για τη βία που ασκήθηκε τον Ιούλιο σε βάρος δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Μια βία που ήταν υποσύνολο της γενικότερης βίας που είχε στο στόχαστρό της τους πολίτες που συμμετείχαν στις ειρηνικές συναθροίσεις αλλά και όλους τους πολίτες που ζουν ή εργάζονται στο κέντρο.
Η μηνυτήρια αναφορά είναι ανατριχιαστικά συγκεκριμένη, καθώς αναφέρεται σε επιθέσεις που δέχτηκαν, σε καθορισμένο χρόνο και τόπο, άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, δίχως κουκούλα, από όργανα της τάξεως που φορούσαν κράνη και αντιασφυξιογόνες μάσκες. Από την ΠΟΕΣΥ ζητείται να κληθούν ως μάρτυρες ο Μανώλης Κυπραίος, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, ο Δημήτρης Τρίμης και ο Σπύρος Χαλικιάς.
Και οι τέσσερις δέχτηκαν επίθεση από αστυνομικούς ακριβώς επειδή ήταν δημοσιογράφοι και δεν το έκρυψαν. «Στα μάτια των αστυνομικών η κάμερα ισοδυναμεί με όπλο», ειπώθηκε χαρακτηριστικά στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε η ΠΟΕΣΥ την περασμένη Τρίτη. Δημοσιογράφοι που έχουν βρεθεί σε πολλές εμπόλεμες ζώνες, τόνισαν κατηγορηματικά ότι πουθενά αλλού δεν ήταν τόσο επικίνδυνα όσο στην Αθήνα τις ημέρες των συγκεντρώσεων. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος, που έχει καλύψει πολλές σφοδρές συγκρούσεις σε πολλές χώρες, είπε ότι ακόμα και στις διαδηλώσεις στην Οαχάκα, οι μεξικανοί αστυνομικοί, που θεωρούνται εξαιρετικά βίαιοι, τον άφησαν ήσυχο όταν τους έδειξε τη διεθνή δημοσιογραφική του ταυτότητα. Αντίθετα στην Ελλάδα, η υλική ένδειξη της δημοσιογραφικής ιδιότητας γίνεται αιτία για άγρια αστυνομική επίθεση με σκοπό όχι απλώς την απομάκρυνση των ανεπιθύμητων ανθρώπων του Τύπου, αλλά την πρόκληση σωματικής βλάβης και την τρομοκράτηση. Οι επιθέσεις αυτές δεν ήταν μεμονωμένα περιστατικά και επομένως, σωστά στη μηνυτήρια αναφορά της η ΠΟΕΣΥ αναφέρει ότι «πρέπει να ερευνηθεί αν αυτές οι πράξεις ήταν προσχεδιασμένες προκειμένου να συσκοτιστούν τα αίτια πρόκλησης και επέκτασης των πρόσφατων γεγονότων βίας και καταστροφών στην Αθήνα».
Όλα τα μάτια βούρκωσαν όταν πήρε το λόγο ο Μανώλης Κυπραίος, ο δημοσιογράφος που έχασε την ακοή του όταν τα ΜΑΤ εκσφενδόνισαν εναντίον του μια οβίδα κρότου-λάμψης, που έσκασε λίγα εκατοστά μακριά του. «Δεν μπορώ να σας ακούσω, αλλά μπορώ να σας μιλήσω», είπε ο άνθρωπος που έτυχε να είναι ο πιο βαριά τραυματισμένος από την ιουλιανή αστυνομική βία. «Ευτυχώς δεν ήταν κάποιος νεότερος ή κάποιο παιδί, από τα χιλιάδες που υπήρχαν στις διαδηλώσεις...».
Ο Μανώλης Κυπραίος έδωσε ένα μάθημα περηφάνιας και αξιοπρέπειας, δείχνοντας τι είναι ή μάλλον τι θα έπρεπε να είναι η δημοσιογραφία. Αφήνοντας κατά μέρος τα «λίγα και ανούσια» αρνητικά παραδείγματα, τόνισε ότι οι άνθρωποι του Tύπου και της ενημέρωσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας: «Γιατί κι εγώ εργάτης είμαι. Και εγώ φοβάμαι για το αύριο. Και εγώ έχω απολυθεί. Και εγώ έχω αγχωθεί για το πώς θα τα βγάλω πέρα. Και εγώ αναρωτιέμαι πού θα βρω τα χρήματα για να πληρώσω τους λογαριασμούς μου κι έχω μείνει άγρυπνος από τις σκέψεις. Γιατί και η δημοσιογραφία στενάζει. Έχουμε κι εμείς ανέργους. Απλήρωτους. Συναδέλφους που υποφέρουν. Δεν ζούμε κι εργαζομαστε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, όπως πολλοί νομίζουν. Είναι και το δικό μας ψωμί πικρό». Το θέμα της χρήσης χημικών ουσιών και δακρυγόνων από την αστυνομία επανέφερε αυτή την εβδομάδα η Ένωση Ελλήνων Χημικών με επιστολή προς τον πρωθυπουργό. Στην επιστολή, στην οποία μάλλον δεν πρόκειται να καταδεχτεί να απαντήσει ο Γ. Παπανδρέου (σε αντίθεση με την αντιπροεδρία που έσπευσε να απαντήσει στη φήμη για την πιατέλα με τα ψάρια του Θ. Πάγκαλου), αναφέρεται ότι η νέα γενιά δακρυγόνων περιέχει τη χημική ουσία CS, που είναι δέκα φορές πιο δραστική από αντίστοιχες ουσίες που είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν.
Η επιστολή αυτή, που περιγράφει με επιστημονικό τρόπο τις τοξικές έως και θανατηφόρες επιπτώσεις των χημικών, καταλήγει με το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να χρησιμοποιεί κατά των πολιτών της το ίδιο χημικό όπλο που απαγορεύεται μεταξύ εμπόλεμων κρατών;
