Την περασμένη Κυριακή το Βήμα δημοσίευσε άρθρο του συντάκτη
του Ν. Χασαπόπουλου με τίτλο «Η συνάντηση των άκρων». Η φωτογραφία των
χαμογελαστών χρυσαυγιτών στις πύλες της Χαλυβουργίας, συνοδευόταν από ένα
ανεκδιήγητης έμπνευσης κείμενο που επιχειρούσε να ταυτίσει κομμουνιστές και
φασίστες και όσους επιθυμούν ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ με το κερδοσκοπικό
κεφάλαιο.
Οι δύο αυτές παράλογες συγκρίσεις εύκολα καταρρέουν με τη
στοιχειώδη κριτική, καθώς αναπαράγουν με άγαρμπο τρόπο πεπαλαιωμένες
προπαγανδιστικές μεθόδους, που έχουν στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί, πιο
αποτελεσματικά είναι αλήθεια, από ντόπιους μετρ του τέως εκσυγχρονιστικού, νυν
μνημονιακού, γκεμπελισμού.
Του Στάθη από το enikos
της Αφροδίτης Πολίτη
Αν το μυαλό σας πάει στον Πρετεντέρη, δεν κάνετε λάθος.
Η πρωτοτυπία του συγκεκριμένου μαθητή του Πρετεντέρη, που
όπως κάθε μαθητευόμενος μάγος, στο ζήλο του να ξεπεράσει το δάσκαλό του
πετυχαίνει την αυτο-γελοιοποίησή του, δεν είναι οι δύο λογικά εσφαλμένοι
ισχυρισμοί, αλλά η συνδυαστική τους χρήση ώστε να υπηρετηθεί ένας τρίτος, ακόμα
γελοιωδέστερος αλλά και πιο επικίνδυνος: Ότι όσοι υποστηρίζουν την έξοδο από
την ΕΕ και το ευρώ από αντισυστημική πλευρά, στην προκείμενη περίπτωση ο
οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας αλλά και όλη η ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Aριστερά,
είναι εχθροί της δημοκρατίας, εξτρεμιστές, εν δυνάμει φασίστες.
Ήδη στο άρθρο του Χασαπόπουλου απάντησαν με επιτυχία τόσο ο
Νίκος Μπογιόπουλος στο Ριζοσπάστη («Η ακραία γελοιότητα της ακρότατηςπροστυχιάς» 29/02/2012) όσο και ο Άρης Χατζηστεφάνου στο μπλογκ του περιοδικού
Unfollow , «H Eλλάδα του ορθού (παρα)λόγου»
28/2/2012). Ο μεν Μπογιόπουλος σε ένα φορτισμένο κείμενο που δεν λυπόταν τα
επίθετα, στόλισε το άρθρο του Βήματος και το συντάκτη του με χαρακτηρισμούς όπως
«μνημείο πολιτικής προστυχιάς, ιστορικής αμορφωσιάς, εκδοτικοδημοσιογραφικής
σήψης και αναγωγής της βλακείας σε “ατομικό όπλο” του ιδεολογικού
τραμπουκισμού». Ο οξυδερκής κατά τα άλλα συντάκτης του Pιζοσπάστη διέκρινε ορθά
τον γκεμπελισμό στην ανίερη ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού, παρέλειψε όμως
να δει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, δηλαδή το δεύτερο σκέλος της προπαγάνδας του
Βήματος, που αναφερόταν στην έξοδο από το ευρώ, στον αριστερό οικονομολόγο Κ.
Λαπαβίτσα και στη ριζοσπαστική Aριστερά.
Πιο ψύχραιμος ο Άρης Χατζηστεφάνου αποδομεί τους ούτως ή
άλλως παράλογους ισχυρισμούς του συντάκτη του Βήματος, σε ένα υποδειγματικό
άρθρο, που αποδεικνύει εκτός των άλλων και τη φτώχεια της αστικής
δημοσιογραφίας.
Όταν καθώς πρέπει αστικές εφημερίδες συμπεριφέρονται ως οι
τελευταίοι καραγκιόζηδες του κιτρινισμού και του χαφιεδισμού και επιδίδονται
στη δημοσιογραφία της κουκούλας (ταυτίζοντας για παράδειγμα συνελεύσεις
γειτονιάς με τρομοκράτες) και τη δημοσιογραφία του μπαμπούλα («εκτός ευρώ θα
μας φάει ο λύκος»), τότε έχουμε φτάσει όντως στα άκρα: Στη χρεοκοπία ενός
πολιτικού συστήματος ακραίας εκμετάλλευσης και υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής
και εργασίας, για το οποίο ο οικονομικός και πολιτικός ολοκληρωτισμός είναι η
συνέχιση του καπιταλισμού με άλλα μέσα.
