Τέλος καλό, όλα καλά! Αυτό είναι το συμπέρασμα της μαφίας
του ευρώ από την περιπέτεια του δεύτερου δανείου των 130 δισ. ευρώ μετά την
σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έληξε το βράδυ της Παρασκευής. Οι
δηλώσεις του δοτού πρωθυπουργού «η Ελλάδα αλλάζει» και «γυρίζω στην Αθήνα
περισσότερο αισιόδοξος» από κοινού με τις κενολογίες περί ανάπτυξης που
συζητήθηκαν στις Βρυξέλλες, έδωσαν την αφορμή ώστε η φιλο-μνημονιακή
δημοσιογραφία να επιχειρήσει τη δική της ρελάνς.
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Μάθαμε έτσι ότι, επιτέλους,
αναγνωρίζονται οι θυσίες του ελληνικού λαού, η κυβέρνηση ανακτά μέρος της
χαμένης της αξιοπιστίας, ότι τίθενται οι βάσεις για την επανεκκίνηση της
ελληνικής οικονομίας κ.ά. Η πραγματικότητα, που συνηγορεί στην παραπάνω
φιλολογία, είναι ότι τους τελευταίους τρεις μήνες κάτι έχει αλλάξει στο μέτωπο
της ευρωπαϊκής οικονομίας, με αποτέλεσμα η εικόνα κρίσης που δέσποζε επί δύο
σχεδόν χρόνια στην ευρωζώνη, απειλώντας τη συνοχή της κάθε ώρα και στιγμή, να
φαντάζει πολύ μακρινό παρελθόν.
Δεν πρόκειται ωστόσο για τίποτε παραπάνω από μια μικρή
ανάπαυλα. Ο βασικός παράγοντας που συνέβαλε σε αυτή την πραγματικότητα είναι οι
πακτωλοί χρήματος που δόθηκαν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις εμπορικές
τράπεζες, υπό την μορφή χαμηλότοκου τριετούς δανεισμού. Ακόμη και μέρος αυτών
των ποσών (489 δισ. ευρώ στις 21 Δεκέμβρη 2011 και 529,5 δισ. ευρώ στις 29
Φεβρουαρίου 2012) να είχαν δοθεί στα κράτη, υπό τους ίδιους ακριβώς όρους
–επιτόκιο δηλαδή 1%– η κρίση δημόσιου χρέους θα είχε τερματιστεί οριστικά. Κατά
τ’ άλλα όμως η κρίση, ως αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας πλέον, συνεχίζει να
διαβρώνει τα θεμέλια της ευρωζώνης, με την Ιρλανδία να προετοιμάζεται να
ζητήσει δεύτερο δάνειο «διάσωσης», την Ισπανία να δηλώνει αδυναμία να
προχωρήσει σε περικοπές της τάξης του 4% όπως είχε δεσμευτεί, την Πορτογαλία να
βλέπει τα επιτόκια δανεισμού να τραβούν την ανηφόρα, την Ολλανδία να εισέρχεται
κι αυτή στο «νέο γενναίο κόσμο» των βάρβαρων περικοπών κ.λπ.
Στην δε Ελλάδα, το επίκεντρο των αλλεπάλληλων σεισμικών
δονήσεων, ο πρόσκαιρος εφησυχασμός πηγάζει από την ασφάλεια που προσφέρει πλέον
στους δανειστές ο κλειστός λογαριασμός που αποδεικνύεται «κίνηση ματ».
Αποτελώντας αυστηρό όρο για τη χορήγηση του νέου δανείου, η δυνατότητα των
πιστωτών να εξυπηρετούνται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα ακόμη και ως προς τους
μισθούς, τις συντάξεις ή τις κοινωνικές δαπάνες, θα έχει το εξής αποτέλεσμα:
Κάθε ευρώ που θα εισέρχεται στα δημόσια ταμεία είτε από τα δάνεια του
μηχανισμού ή από τα φορολογικά έσοδα θα πηγαίνει για την αποπληρωμή
τοκοχρεολυσίων και άλλων δανειακών υποχρεώσεων. Ενενήντα μέρες πριν την
ημερομηνία πληρωμής θα πρέπει να «γεμίζει» ο λογαριασμός. Τότε και μόνο τότε,
αφού δηλαδή έχουν πληρωθεί οι πιστωτές, θα δίνονται χρήματα για πληρωμή
δασκάλων και γιατρών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο υπαρκτός κίνδυνος μιας κλασικής
χρεοκοπίας, με την κυβέρνηση ακόμη και μιας μαριονέτας όπως ο Παπαδήμος, να
σηκώνει τα χέρια ψηλά αδυνατώντας να πληρώσει τους πιστωτές, απομακρύνεται.
Υποκαθίσταται όμως από μια συνεχή και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία των εργαζομένων και
της κοινωνίας που θα απολέσει κάθε δικαίωμα, ακόμη και στο μισθό ή τη σύνταξη,
προκειμένου να πληρωθούν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Έλληνες τραπεζίτες.
Τουλάχιστον 50 δισ., τη μερίδα του λέοντος δηλαδή, θα εισπράξουν μόνο οι
τελευταίοι από το δάνειο των 130 δισ. ευρώ.
Ο ουσιώδης ωστόσο όρος για την πρόσκαιρη νηνεμία στο
«ελληνικό μέτωπο» προήλθε λόγω της ψήφισης των τριών εφαρμοστικών νόμων την
εβδομάδα που πέρασε. Η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων, όπως επιβλήθηκε με
τη μείωση μισθών και ημερομισθίων κατά 22% (που οδήγησε το μισθό του
νεοεισερχόμενου στα 586 ευρώ) και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών (511
ευρώ μισθός) δείχνει με τον πιο καθαρό τρόπο σε βάρος ποιας κοινωνικής τάξης
προωθήθηκε η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και η ονομαστική μείωσή του. Τα
επιπλέον μέτρα δε που προανήγγειλε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για τον Ιούνιο θα
αποτελέσουν νέο πλήγμα στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, δείχνοντας
ότι πρόκειται για έναν εφιάλτη χωρίς τέλος.
Παραπέρα ωστόσο, η κατάφωρη αμφισβήτηση και η απώλεια της
εθνικής ανεξαρτησίας, όπως προωθείται με πιο βίαιο τρόπο με το διορισμό μόνιμου
επιτρόπου στην Ελλάδα, την αποστολή 160 εφοριακών από τη Γερμανία και τις
συνεχείς παρεμβάσεις ευρωπαίων αξιωματούχων στα εσωτερικά μας (όπως για
παράδειγμα με την απειλή του Γιουνκέρ ότι θα κοπεί η παροχή ρευστού αν στις
εκλογές πάρουν πλειοψηφία τα αντι-μνημοινιακά κόμματα) έρχεται να θωρακίσει με
μόνιμο τρόπο τα συμφέροντα των ξένων πιστωτών και τη σύνθλιψη των εργατικών
δικαιωμάτων προς όφελος φυσικά της ελληνικής αστικής τάξης.
