Στον αργολικό κάμπο τα χωριά έχουν σχεδόν χάσει τη διάκρισή
τους. Σε ένα επίπεδο τοπίο η άσφαλτος και οι ταχύτητες φέρνουν κοντά το ένα με
το άλλο κι η ζωή τους αφομοιώνεται στην ομοιομορφία, μαζί και οι άνθρωποι, ενώ
τα παιδιά διαχέονται στις γύρω πόλεις, ακόμα και για τα παιχνίδια τους. Αλλά
αυτή η ομοιομορφία διαλύεται από κάποιες εκρήξεις. Αίφνης, ένα χωριό που δεν το
ξέρουν καλά-καλά οι νεώτεροι κάτοικοι της περιοχής, μπήκε στο επίκεντρο. Η
ιστορία μπορεί να μην είναι τυπική στην έναρξή της, γίνεται όμως τυπική στην
κατάληξη. Μια νέα κοπέλα, ξένη, στα χρόνια του ’50 βρίσκεται στο χωριό με ένα
μωρό στην αγκαλιά κι έναν άντρα που χάνεται γρήγορα.
του Θανάση Σκαμνάκη
Μεγαλώνει το παιδί δουλεύοντας σκληρά και διεκδικώντας
μερίδιο από την ευημερία μιας εποχής που μπορούσε να προσφέρει κάποια όνειρα.
Το μωρό μέσα στις χίλιες δυσκολίες μεγαλώνει, παντρεύεται, κάνει παιδιά και
αισθάνεται δυνατή ώστε να διεκδικήσει μερίδιο ευτυχίας. Τα παιδιά δεν πέρασαν
τη στένεψη της μάνας τους, είναι άλλος ο καιρός, κι όσο μεγαλώνουν αισθάνονται πως
μπορούν να υλοποιήσουν τα όνειρα. Ο πρώτος, ο Γιώργος, Γιώργος Παπαδόπουλος
(ένα κοινό, το πιο κοινό ελληνικό όνομα, που καταλήγει γι’ αυτό τυπικό και
συμβολικό) ανοίγεται, παίρνει νταλίκα και ξεκινάει μακριά ταξίδια, στην
κούραση, την αγωνία και την ευημερία. Αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως τα
σχεδιάζουν οι βουλές των ανθρώπων, αλλά ούτε και οι θεοί ορίζουν τη μοίρα.
Καθότι ο καπιταλισμός διεκδικεί και παίρνει τη θέση και των θεών και των
ανθρώπων, σαρώνοντας θελήσεις, σχέδια και βουλές. Η κρίση, οι «διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων», έστριψαν τα τιμόνια
της ζωής του Γιώργου. Οι δόσεις που άνοιξαν το δρόμο σε ελπίδες δεν μπορούσαν
να πληρωθούν. Κι ας του χρώσταγε μεγάλα ποσά από τις μεταφορές πορτοκαλιών ο
εργοστασιάρχης. Τον ίδιο τον είχαν ζώσει εξουσία και δανειστές. Το τηλέφωνο
είχε γίνει μια μαρτυρική συσκευή, καθώς κάθε φορά που χτύπαγε υπενθύμιζε πως
κάποιος δανειστής μπορεί να βρίσκεται στην άλλη άκρη, μαζί και οι απειλές πως
θα του πάρουν το φορτηγό, το σπίτι, κι ό,τι άλλο έχει. Πριν περίπου δέκα μέρες,
ο Γιώργος Παπαδόπουλος πεθαίνει πάνω στο τιμόνι από εγκεφαλικό. Στα 34 χρόνια
του.
Απ’ όλο τον κάμπο έφτασαν άνθρωποι, εντελώς άγνωστοί του, να
τον αποχαιρετίσουν, ως το πρώτο τραγικό θύμα της κρίσης στην περιοχή. Τέτοιο
κόσμο, δεν είχε ξαναδεί το χωριό, ούτε στις εποχές της δόξας του.
Είναι μια ιστορία που καταντάει κοινή. Αλλά πάντως
διαφορετική από του Πέτρου Κωστόπουλου. Και πιο ουσιαστική.
