Αν ακραία κόμματα ενισχυθούν σε τέτοιο βαθμό που το ΠΑΣΟΚ
και η ΝΔ να μην μπορούν να σχηματίσουν πλειοψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό», το
«πρόγραμμα βοήθειας» είναι στον αέρα, απείλησε ο πρόεδρος της ευρωζώνης, ο «γίγαντας»
του μικροσκοπικού Λουξεμβούργου, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Κοινώς, εάν δεν ψηφίσετε
ό,τι μας αρέσει, τότε δεν έχει δάνειο!
του Γιάννη Ελαφρού
Ιδού λοιπόν το
δημοκρατικό πρόσωπο της ευρωζώνης, που δεν διαφέρει πολύ απ’ αυτό ενός άξεστου
τοκογλύφου. Δεν ήταν η μόνη επίδειξη επικυριαρχίας από τους οικονομικούς
δολοφόνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του γερμανικού Δ’ Ράιχ. Ο Γιουνκέρ πάλι
πρότεινε το διορισμό ειδικού Επιτρόπου για την Ελλάδα (για την ...ανάπτυξή
μας): «Πρέπει να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι την εφαρμογή», γιατί «η ελληνική
κυβέρνηση δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα». Η πρόταση δεν υιοθετήθηκε προς το παρόν,
αλλά υπάρχει ήδη η άμεση εποπτεία και επιτροπεία της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ, με την παρουσία δεκάδων υπαλλήλων της «δύναμης
κρούσης» στην Ελλάδα. Επιπλέον, έπεσε η ιδέα να έρθουν στην Ελλάδα γερμανοί
εφοριακοί (πότε και γερμανοί αστυνομικοί;), ενώ ο πρόεδρος της γερμανικής
ομοσπονδιακής Bουλής Νόρμπερτ Λάμερτ (στη χώρα που παραιτήθηκε ο Πρόεδρος της
Δημοκρατίας κατηγορούμενος για διαφθορά) έστειλε επιστολή στον Φ. Πετσάλνικο
ζητώντας εξηγήσεις για το πού έχουν τα χρήματά τους οι έλληνες βουλευτές! Και ο
ανεκδιήγητος Πετσάλνικος απολογήθηκε...
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι μιλούν για καθεστώς
κατοχής, για νέα χούντα. Τι έχουμε λοιπόν; Κατοχή; Χούντα; Δυστυχώς κάτι
χειρότερο... Στην Ελλάδα έχουν κάνει κατοχή στα εργατικά δικαιώματα, στο
δημόσιο πλούτο, στο μέλλον νέων και μεγαλύτερων, τα συμφέροντα των δανειστών -
τοκογλύφων, του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου. Και ναι, στην Ελλάδα κυβερνά μια
«χούντα», πολιτικο-επιχειρηματική - μιντιακή, μια «ευρω-χούντα» που δεν μπορεί
να κουνήσει βήμα χωρίς να ρωτήσει την ΕΕ. Αλλά τα πράγματα είναι πιο δύσκολα
απ’ ό,τι το 1941-44 ή το 1967-73. Γιατί το θέμα δεν είναι απλώς να φύγει η
τρόικα, οι Γερμανοί, οι σύγχρονοι δοσίλογοι και τότε οι Έλληνες θα τα βρούμε
μεταξύ μας. Ούτε να φύγουν τα τανκς και οι συνταγματάρχες. Είναι σημαντικό να
δούμε ποιους έχουμε απέναντί μας, δίπλα στην τρόικα. Τώρα είναι οι μπανκς και
όχι τα τανκς. Οι γραβατωμένοι του ευρώ και της ΕΕ και όχι ο στρατός κατοχής. Το
ελληνικό πολιτικό σύστημα, οι εγχώριοι κατασταλτικοί μηχανισμοί, η δικαιοσύνη,
τα ΜΜΕ, η ελληνική ολιγαρχία. Απέναντι στο λαό ορθώνεται απειλητική μια νέα
Ιερά Συμμαχία, στην οποία συνεταιρίζονται, όχι ισότιμα, το ευρωπαϊκό - διεθνές
και το ελληνικό κεφάλαιο, η ΕΕ, τα ηγεμονικά αστικά κράτη της Ευρώπης και το
ελληνικό αστικό κράτος.
Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δοκιμάζονται πλευρές ενός νέου
αντιδραστικού καθεστώτος, μιας σύγχρονης δικτατορίας του κεφαλαίου (διεθνούς
και εγχώριου), που αποτελεί τομή στην εξέλιξη της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης και που προορίζεται για όλους τους λαούς. Πρόκειται για ένα
αντιδραστικό καθεστώς που έρχεται από το μέλλον του ολοκληρωτικού καπιταλισμού
της εποχής μας.
Σε τι συνίσταται αυτή η αντιδραστική τομή; Το πρώτο
στοιχείο, η κοινωνική βάση που καθορίζει το χαρακτήρα της, είναι η απίστευτη
μέχρι πριν λίγο καιρό απογείωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με την
ταπείνωση της αξίας της εργατικής δύναμης, την καταβαράθρωση των μισθών, την
εξάπλωση της φτώχειας, της ανεργίας, την απόλυτη πλέον εξαθλίωση μεγάλων
τμημάτων του λαού. Πρόκειται για την προσπάθεια του κεφαλαίου να ξεπεράσει την
κρίση του με καύσιμη ύλη τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στις
χώρες –όπως η Ελλάδα– που βρίσκονται σε πιο αδύναμη θέση (και σε τάση παραπέρα
υποβάθμισης) σε σχέση με τις ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, υφίστανται
και διπλή εκμετάλλευση, καθώς σημαντικό μέρος της κλεμμένης υπεραξίας, των
κομμένων μισθών τους και της λεηλατημένης δημόσιας περιουσίας, μέσω του
μηχανισμού εξυπηρέτησης του χρέους (αλλά όχι μόνο) ληστεύεται και φεύγει στα
ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Το δεύτερο στοιχείο, είναι η ταχύτερη και πιο αποκρουστική
μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας, σε ένα σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό
με βασικό στόχο να αναιρέσει –υπό τα σκήπτρα της ΕΕ– το αναφαίρετο δικαίωμα στη
λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή στο δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει για το μέλλον του.
Η παραχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι καινούργιο στοιχείο, έχει
γίνει και παλιότερα στην πορεία ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει περάσει
μάλιστα και στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001. Η ελληνική αστική τάξη
προχώρησε σε αυτή για να συνεταιριστεί –από χαμηλότερες θέσεις– με το ευρωπαϊκό
κεφάλαιο, να οχυρωθεί και να αναβαθμισθεί κοινωνικο-οικονομικά, αλλά κυρίως
πολιτικά απέναντι στον «εχθρό λαό». Σήμερα όμως η τάση κατάργησης της λαϊκής
κυριαρχίας αποκτά πιο άμεσο και συνολικό χαρακτήρα, καθώς η ίδια η ΕΕ
(εκφράζοντας τα συμφέροντα των πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων, των αγορών,
του ευρώ και των τραπεζών) προχωρά παραπέρα στην αντιδραστική Οικονομική
Διακυβέρνηση, καταξεφτιλίζοντας ακόμα και το αστικό πολιτικό προσωπικό, που
υποχρεώνεται σε γραπτές εγγυητικές επιστολές (όπως ξέρουν οι τραπεζίτες).
Επιπλέον, καταργείται η τυπική ισότητα των κρατών μέσα στην ΕΕ και
διαμορφώνονται κράτη - ηγεμόνες (όπως η Γερμανία) και κράτη - παρίες, με
ανεύθυνους λαούς, όπως η Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες, όπου η οικονομική
κατάσταση (χρέος - έλλειμμα) και η ταξική πάλη δεν συμμορφώνονται προς τις
αυστηρές ντιρεκτίβες που θεσπίζει το νέο αποκρουστικό Δημοσιονομικό Σύμφωνο της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επικυρώθηκε μόλις προχθές στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για
το σύγχρονο δημοκρατικό κι εθνικό ζήτημα, που ακριβώς λόγω του χαρακτήρα του
δεν απαντιέται από εθνικοαπελευθερωτικά και αστικοδημοκρατικά μέτωπα, αλλά
απαιτεί αντικαπιταλιστικό, αντιΕΕ και σύγχρονο δημοκρατικό περιεχόμενο.
Δεν πρόκειται για προσωρινά μέτρα, ούτε για κάποιου είδους
εκτροπή, αλλά για το μέλλον της ΕΕ, όπως διαμορφώνεται από το νέο Δημοσιονομικό
Σύμφωνο. Βασικά συστατικά του είναι η κινεζοποίηση των μισθών και ο δρακόντειος
έλεγχος της δημοσιονομικής σταθερότητας. Αποκαλυπτικό είναι πρόσφατο άρθρο του
Ζαν Κλοντ Τρισέ, πρώην προέδρου της ΕΚΤ, στο δίκτυο ΕΒR, όπου σημειώνει ότι «οι
χώρες που έχουν επανειλημμένα αποτύχει στους δημοσιονομικούς στόχους
εισέρχονται σε ένα δεύτερο στάδιο, όπου οι αρχές της ευρωζώνης θα
διαδραματίσουν έναν πολύ πιο ουσιαστικό και επίσημο ρόλο στη διαμόρφωση των
δημοσιονομικών πολιτικών των χωρών αυτών. Αυτό μας οδηγεί πέρα από το υπάρχον
πλαίσιο, το οποίο αφήνει όλες τις αποφάσεις στα χέρια της κάθε χώρας. Αντίθετα,
δεν θα είναι μόνο δυνατό, αλλά και υποχρεωτικό, για τις ευρωπαϊκές αρχές να
λάβουν άμεσα αποφάσεις»! Καλεί μάλιστα ο πρώην αρχιτραπεζίτης για την «αποδοχή
μιας νέας αντίληψης της εθνικής κυριαρχίας, δεδομένων των πολύπλοκων σχέσεων
αλληλεξάρτησης μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης».
Δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα αντιδράσει σε αυτή τη
νέα αντιδραστική πραγματικότητα η ελληνική αστική τάξη, που έχει δεσμούς
αίματος με την ΕΕ και στηρίζει στα «προγράμματα διάσωσης» τη διάσωσή της (με
ακριβό τίμημα και μίζα στα ισχυρότερα κεφάλαια) και την εξασφάλιση ισχυρότερης
θέσης απέναντι στην εργατική τάξη. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, μόνη πατρίδα
του είναι το ποσοστό κέρδους. Το έθνος το θυμάται μόνο για να καθυποτάξει το
λαό.
Γι’ αυτό δεν έχουν καμία τύχη πατριωτικά μέτωπα και λογικές
εθνικής ενότητας, μαζί με την αστική τάξη και τις κορυφές της κρατικής
γραφειοκρατίας. Ένα «αντικατοχικό μέτωπο», που αφήνει «για μετά» την εμφύλια
ταξική αντιπαράθεση, που θέλει «και το λαό και το Κολωνάκι», που δεν κοιτά
ιδεολογικές διαφορές σε Δεξιά και Αριστερά, ούτε πρέπει, ούτε μπορεί ποτέ να
σχηματιστεί, γιατί η ταξική αναμέτρηση οξύνεται. Αλήθεια, πώς μπορεί να βρεθεί
στο ίδιο μετερίζι ο εργάτης με τον πετσοκομμένο μισθό ή ο απολυμένος, με το
αφεντικό του; Και τι αξιοπιστία έχουν «αντικατοχικά» μέτωπα που δεν παλεύουν
για να σπάσουν οι αλυσίδες που κρατούν δεμένη τη χώρα στην ΕΕ, που δεν ζητούν
αποδέσμευση από την ΕΕ; Απεναντίας, την ώρα της δραματικής ταπείνωσης του λαού
σε όλα τα επίπεδα, το ζητούμενο είναι η εργατική τάξη και η Αριστερά να
διεκδικήσει με αυτοπεποίθηση την ηγεμονία στον αγώνα για την αποτίναξη του
ζυγού της νέας τυραννίας. Γιατί βεβαίως δεν αποτελεί αριστερή και ανατρεπτική
απάντηση η αγνόηση της συγκεκριμένης αντιδραστικής τομής στο επίπεδο της
πολιτικής κυριαρχίας, από έναν δήθεν πούρο αντικαπιταλισμό, τον οποίο μπορεί να
«χωνεύει» ακόμα και ο αθεράπευτα ευρωπαϊστής Συνασπισμός, που ακόμα ονειρεύεται
μια μεταρρύθμιση εντός ΕΕ.
«Αποτελεί καθήκον και ευκαιρία για την Αριστερά να συνδέσει
θαρραλέα τον αγώνα για ψωμί (λαϊκή επιβίωση ενάντια στην καπιταλιστική
εκμετάλλευση και κρίση), δημοκρατία (με νέους εργατικούς και λαϊκούς θεσμούς
οργάνωσης και ανατροπής, ενάντια στον εκφυλισμό των αστικών θεσμών) και
απελευθέρωση (από τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζών, των πολυεθνικών, της
ΕΕ, του ΔΝΤ, με το διεθνισμό μεταξύ ελεύθερων λαών και χωρών ενάντια στον
ιμπεριαλισμό)», σημείωνε πρόσφατα η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ. Πρόκειται για
αγώνα στενά συνδεδεμένο με την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του
συστήματος, για μια εργατική δημοκρατία νέου τύπου, για τον κομμουνισμό της
εποχής μας.
Ο αγώνας ενάντια στην ευρω-χούντα και την οικονομική κατοχή των
πολυεθνικών διεξάγεται πρωτίστως σε εθνικό επίπεδο, αλλά είναι βαθιά και
ολοκληρωμένα διεθνιστικός, όχι εθνικός. Εχθρός μας δεν είναι «οι Γερμανοί»,
απεναντίας ο γερμανικός λαός της άγριας λιτότητας είναι εν δυνάμει σύμμαχός
μας, στον κοινό αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική Γερμανία, στην ολοκληρωτική
ΕΕ, στην ελληνική ολιγαρχία της εξαθλίωσης.
