Αναγκαίος για τη νίκη ο ταξικός μετωπικός
συντονισμός
Σε φάση κλιμάκωσης της αντεργατικής της επίθεσης
περνά η εργοδοσία του Μάνεση στη Χαλυβουργία Eλλάδος, καθώς οι εργάτες έχουν
υπερβεί τους τέσσερις μήνες απεργίας και δείχνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν
μέχρι τη δικαίωσή τους και σε αυτό το στόχο σημαντικό ρόλο θα παίξει η επιτυχία
της σημερινής συναυλίας στις 12 μ., στην πύλη του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο.
του Δημήτρη Σταμούλη
Η εργοδοτική ρελάνς εκτυλίσσεται πολύπλευρα και με
όλους τους μηχανισμούς να έχουν επιστρατευτεί. Μέσα στο Φεβρουάριο, οι
απολυμένοι έφτασαν τους 79 συνολικά, αφού προστέθηκαν 14 νέες απολύσεις. Η
εργοδοσία πριν από λίγες ημέρες, έστειλε στο εργοστάσιο δύο φορτηγά που ανήκουν
στη θυγατρική του ομίλου, Γκριν Στιλ, για να φορτώσουν παραπροϊόντα που
προκύπτουν από την παραγωγική διαδικασία των χαλυβουργείων της εταιρείας. Η
«επίσκεψη» των φορτηγών οργανώθηκε σε ώρα που στην πύλη δεν βρίσκονταν ικανός
αριθμός απεργών για να αποτρέψει την είσοδό τους. Οι απεργοσπάστες –ο ένας εκ
των οποίων ήταν ο …ιδιοκτήτης της εταιρείας και οι άλλοι δεν έχουν καμία σχέση
με το σωματείο– δήλωσαν ότι «θα κάνουμε τη δουλειά μας». Όπως τόνισε στο Πριν ο
αντιπρόεδρος του σωματείου Νίκος Χαροκόπος, «ο Μάνεσης έστειλε επίτηδες δύο
φορτηγά για να γεμίσουν και να φύγουν και μετά να ακολουθήσουν κι άλλα, ώστε να
σπάσει η απεργία, αλλά δεν θα τους περάσει». Ωστόσο, τα φορτηγά δεν βγήκαν
ποτέ, καθώς οι απεργοί δεν επέτρεψαν να βγει έξω το παραμικρό φορτίο από την
εταιρεία. Ο συνδικαλιστής απεργός αναφέρθηκε και στις τελευταίες εξελίξεις στο
μπλοκ των απεργών και στην προσπάθεια της εργοδοσίας να στήσει δικό της
μηχανισμό εκ των έσω. «Στην τελευταία συνέλευση περίπου 50 συνάδελφοι
καταψήφισαν τη συνέχιση της απεργίας. Ωστόσο, μετά από προσπάθεια του
σωματείου, σήμερα εκτιμούμε ότι δεν είναι πάνω από 20 συνάδελφοι που υιοθετούν
την εργοδοτική λογική», σημείωσε ο Ν. Χαροκόπος, ο οποίος πρόσθεσε πως το
εξώδικο με το οποίο ζητούν να τους επιτραπεί να επιστρέψουν στη δουλειά το
έχουν υπογράψει μόλις τρία άτομα. Επίσης, υπάρχει ένταλμα σύλληψης του προέδρου
του σωματείου και του γραμματέα, αλλά μέχρι στιγμής η αστυνομία και οι
πολιτικοί της προϊστάμενοι δεν αποφάσισαν να προβούν στις συλλήψεις και να κηρύξουν
κι αυτοί ανοιχτά τον πόλεμο στους απεργούς και το δίκαιο αγώνα τους.
Αντιγράφοντας τις πρακτικές της εταιρείας στο
εργοστάσιο του Βόλου, ο Μάνεσης επιχείρησε να στήσει και έξω από τα γραφεία
στην Κηφισιά συγκέντρωση «στήριξης» της εταιρείας, παρατάσσοντας λιγοστούς
επίδοξους απεργοσπάστες, μαζί με τους 15 υπαλλήλους των γραφείων, μερικούς
«φουσκωτούς» και παραδίπλα μια διμοιρία των ΜΑΤ, για να δείξει ότι δεν είναι
μόνος του απέναντι στους εκατοντάδες απεργούς χαλυβουργούς που έκαναν απ’ έξω
τη διαδήλωσή τους, η οποία ήταν μαζικότατη και μαχητική. Παρά την απαίτηση των
απεργών να υπάρξει συνάντηση, εκπρόσωπος της εταιρείας την αρνήθηκε, τονίζοντας
ότι δεν πρόκειται να πάρει πίσω τις 80 απολύσεις.
Μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις, το σωματείο των εργαζομένων
στη Χαλυβουργία Eλλάδος κατήγγειλε την εργοδοσία, που με διάφορα μέσα, ψέματα,
μηνύσεις και εξώδικα προσπαθεί να σταματήσει το δίκαιο και ηρωικό αγώνα τους,
αλλά και τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Το μεγάλο ερώτημα που απασχολεί σε αυτή την κρίσιμη
φάση, όχι μόνο τους απεργούς χαλυβουργούς αλλά όλο το μαχόμενο εργατικό κίνημα,
είναι το πώς μπορεί ο αγώνας αυτός να έχει νικηφόρα έκβαση. Ειδικά σε μια
περίοδο που αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο Μάνεσης ήταν «λαγός» της αστικής
επίθεσης που ισοπεδώνει μισθούς, εργασιακές σχέσεις, συμβάσεις, το δικαίωμα
στην ίδια την αξιοπρεπή ζωή. Αρκεί η χρηματική ή άλλη έμπρακτη αλληλεγγύη για
τους απεργούς; Αρκούν πλέον οι ανακοινώσεις στήριξης; Ή πλέον απαιτούνταν άλλα
«μέτρα»; Η γενική συνέλευση των χαλυβουργών μήπως χρειάζεται τώρα να απευθύνει
κάλεσμα για να συγκροτηθεί ένας μετωπικός συντονισμός των αγωνιζόμενων μεγάλων
και μικρών επιχειρήσεων και οργανισμών που κλείνουν; Είναι ρεαλιστικό οι
εργάτες και εργαζόμενοι σε Χαλυβουργία, Αλάπις, Λουκίσα, Ιντρακόμ, Άλτερ, Ελευθεροτυπία,
ΟΕΚ-ΟΕΕ και αλλού, να ενώσουν τις δυνάμεις τους κόντρα στην εργοδοσία και την
κυβέρνηση; Η απόφαση του σωματείου να απευθύνει κάλεσμα συντονισμού στα
σωματεία του κλάδου μετάλλου είναι ένα δειλό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση,
αλλά απαιτείται ευρύτερη συστράτευση δυνάμεων. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία
δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο, παρά τις όποιες ξέπνοες απεργίες
προκηρύσσει υπό την ασφυκτική πίεση των εργαζόμενων. Ούτε όμως και το ΠΑΜΕ, με
τη λογική του ασφυκτικού ελέγχου των πάντων. Μόνο ένας ταξικός μετωπικός
συντονισμός μπορεί να ενοποιήσει όλους τους αγωνιζόμενους χώρους και να δώσει
νέα καύσιμα στον αγώνα, προωθώντας σε πανκοινωνική κλίμακα αιτήματα όπως: Kαμία
απόλυση, κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις, καμία μείωση μισθών αλλά
ουσιαστικές αυξήσεις, κατάληψη εργοστασίων και επιχειρήσεων που απειλούνται ή
κλείνουν κλπ.
