Εδώ και μερικές ημέρες η Γαλλία βιώνει ένα δράμα.
Ακόμη και τα αξιοθέατά της πενθούν, έχοντας αποκτήσει ανθρώπινες ιδιότητες –
περίπου όπως το αυτοκίνητο Κριστίν στην ομώνυμη ταινία του Κάρπεντερ. Δακρύζουν
τα αγάλματα στο Λούβρο. Η Αψίδα σκύβει από ντροπή, θυμίζοντας Πύργο της Πίζας.
Ο Σηκουάνας φουσκώνει σαν τον πορθμό του Ευρίπου, είτε από θυμό είτε από τους
τόνους δακρύων που του διοχετεύουν οι ταπεινωμένοι Γάλλοι. Άρον - άρον οι
τουρίστες εγκαταλείπουν τη χώρα.
του Διονύση Ελευθεράτου
Τι ρωτάτε; «Μήπως πρόκειται για μεταφυσικό έργο του
Στίβεν Κινγκ;». Μπα, είναι απλή απόπειρα μεταφοράς στη γαλλική πραγματικότητα
της υστερίας που χαρακτηρίζει τα ελληνικά ΜΜΕ. Με άλλα λόγια: Περίπου τέτοιες
–άντε, κατά τι ...μικρότερες– ολέθριες παρενέργειες θα ανακάλυπτε το μεγαλύτερο
τμήμα του ελληνικού Τύπου, εάν τυχόν κάποιοι διαδηλωτές είχαν ρίξει αυγά στον
Παπαδήμο ή τον Παπούλια, όπως ακριβώς συνέβη στην πόλη Μπαγιόν με τον Σαρκοζί,
ο οποίος μάλιστα βρήκε καταφύγιο σε ένα μπαρ. Ως επί το πλείστον τα ελληνικά
ΜΜΕ μετέδωσαν με νηφαλιότητα την είδηση, ακριβώς επειδή το πάθημα του ηγέτη -
ομελέτα έλαβε χώρα σε ...άλλη χώρα. Μακριά από τη «ζώνη ευθύνης» των ημέτερων
καθεστωτικών κέρβερων - παπαγάλων. Το ίδιο συνέβη προσφάτως με τους
αποκλεισμούς δρόμων που έγιναν στο Βέλγιο, την ημέρα της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες.
Εάν επρόκειτο για την Ελλάδα, οι τηλεοπτικοί μας δέκτες θα ...έβγαζαν καπνούς
από τα φλογισμένα κηρύγματα των «εισαγγελέων». Τελικά, είμαστε και ...δεν
είμαστε ενιαίο «μεγάλο, ευρωπαϊκό χωριό», σε ό,τι αφορά τις αρλούμπες με τις
οποίες βομβαρδιζόμαστε. «Είμαστε» θα πεις, εάν εστιάσεις στα μονότονα σαν με
καρμπόν κλισέ, με τα οποία το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό πασχίζει να σπείρει
στις κοινωνίες ενοχές, άρα και ανοχές στην ανηλεή λιτότητα. Δεν αλλάζουν καν
τις λέξεις! «Ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας», είπε ο γάλλος πρωθυπουργός
Φιγιόν στους συμπατριώτες του, μια φράση που έχουν εκστομίσει καμία πενηνταριά
έλληνες πολιτικοί για τα «καθ’ ημάς». Ακόμη και το αμίμητο «μαζί τα φάγαμε» του
Πάγκαλου δεν ήταν ...ανάδελφον – που θα ’λεγε κι ο Σαρτζετάκης. «Όλοι
συμμετείχαμε στο πάρτι» είχε πει για τους Ιρλανδούς ο –μακαρίτης πλέον–
υπουργός Οικονομικών Λένιχαν. Ναι, ο υποτιθέμενος ελληνικός «κρατισμός» και ο
...υποδειγματικός ιρλανδικός νεοφιλελευθερισμός όρμησαν στις τσέπες των υπηκόων
τους με πανομοιότυπα «κατηγορητήρια» – απλώς οι Ιρλανδοί έτρωγαν σε πάρτι, ίσως
ακούγοντας U2 και Βαν Μόρισον. Σε αυτά, πλήρης ομοιομορφία. Έλα όμως που ο
εγχώριος ραγιαδισμός εντοπίζει εδώ ...κατ’ αποκλειστικότητα επιπρόσθετες
«ντροπές», στην παραμικρή κοινωνική κινητοποίηση και διεκδίκηση. Ένα πανό να
αναρτηθεί στην Ακρόπολη, στις τηλεοράσεις πεθαίνουν αγκαλιασμένοι ο τουρισμός
και το «κύρος της χώρας». Μαχόμενοι εναντίον των μέτρων Μπερλουσκόνι για τα
πανεπιστήμια, οι ιταλοί φοιτητές το Νοέμβριο του 2010 έκαναν καταλήψεις στο
Κολοσσαίο, τον Πύργο της Πίζας, το μπαλκόνι του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, την
οροφή του θεάτρου στο Παλέρμο. Ε, δεν θρήνησε ο ιταλικός Τύπος για καμία
...«αμαύρωση», ούτε ανακάλυψε γιαπωνέζους τουρίστες έτοιμους να κάνουν
χαρακίρι. Όσο για τους Γάλλους, ας μην διανοηθεί καμία ελληνική ...Μαρία
Αντουανέτα να τους απαγγείλλει εδάφια από τα μαθήματα Αγωγής του Πολίτου που
παραδίδουν εδώ οι τηλεοπτικοί λέκτορες των 8 μ.μ. Η Γαλλία δεν είναι απλώς η
«χώρα με τα 246 είδη τυριών», όπως είπε κάποτε ο Ντε Γκολ. Εσχάτως είναι και η
χώρα των ευκίνητων αυγών – αφήστε που ουδείς εγγυάται ότι πάντοτε θα βρίσκεται
ένα μπαρ για να τρέξουν οι «κατατρεγμένοι»...
