Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, λοιπόν, μια και καλή. Από τα 65 δισ.
ευρώ του πρώτου «πακέτου» και τα 130 δισ. του δεύτερου, όχι απλώς τίποτε δεν
πήγε ή δεν θα πάει στις τσέπες των εργαζομένων αλλά, αντιθέτως, τα περισσότερα
βγήκαν από αυτές. Και βγήκαν για να πληρωθούν οι τράπεζες και οι λοιποί
τοκογλύφοι, οι πολυεθνικές και το κεφάλαιο.
Αλλά και τα 25 δισ. που, όπως μας λένε, έρχονται από το
ΕΣΠΑ, είναι τελικά «άνθρακες». Πέρα από το γεγονός ότι το ποσό αυτό προκύπτει
από εντελώς αυθαίρετες αθροίσεις, μεγάλο μέρος των περίφημων αναπτυξιακών
προγραμμάτων στα οποία δήθεν αντιστοιχεί, έχουν ήδη εξαγγελθεί και κατά το
παρελθόν – μάλιστα, κάποια από αυτά έχουν ήδη αποτύχει στην πράξη.
Οι εργαζόμενοι δεν τρώνε πια κουτόχορτο. Γνωρίζουν πολύ
καλά, από την εμπειρία που βίαια έχουν σωρεύσει τα τελευταία δύο χρόνια, ότι η
ανάπτυξη –όταν και όποτε έρθει στους δείκτες– θα αφορά μόνο το κεφάλαιο και την
κερδοφορία του και όχι τους ίδιους. Πάνω σε ένα καμένο τοπίο, με μισθούς 400
και 500 ευρώ, η ελληνική αστική τάξη και τα κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών και
της Φρανκφούρτης θα προσπαθήσουν να «χτίσουν» τη σύγχρονη και ολοκληρωτική
εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, Ελλήνων και μεταναστών. Δεν θα πεινούν μόνο
οι άνεργοι, αλλά και όσοι εργάζονται. Για πάντα. Θα τους αφήσουμε;
