Ποια είναι η ευθύνη των μέσων για αυτά που συνέβησαν τα
τελευταία χρόνια; Σαρωτική. Τα μέσα
ενημέρωσης στην Ελλάδα έδωσαν μάχη για την υποστήριξη του Κ. Σημίτη στην
εξουσία στην πολιτική του αντιπαράθεση με το μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ. Πολιτικό
ζητούμενο ήταν ο «εκσυγχρονισμός» της χώρας το οποίο μεταφράστηκε στη γνωστή
ιστορία παραδοχής από το στενό του συνεργάτη Θόδωρο Τσουκάτο, πως μετέφερε από
τη Zίμενς χρήματα για το κόμμα.
Τα μέσα ενημέρωσης όμως σιωπούσαν για τα καλά. Η είσοδός
τους στο Xρηματιστήριο, αποκτώντας πρόσβαση σε μυθικά ποσά, είχε ως αποτέλεσμα
για περίπου 2 χρόνια τα δελτία ειδήσεων να μεταδίδουν ειδήσεις για τη Βανδή και
τη Βίσση. Ήταν τα χρόνια του βασικού μετόχου, όταν με αυτό το εύρημα στο
Σύνταγμα της χώρας, οι επιχειρηματίες χρησιμοποιούσαν τα ελλειμματικά τους ΜΜΕ
για να λαμβάνουν με νόμιμο τρόπο δημόσιο χρήμα από αναθέσεις της
κυβέρνησης.
Στα 5 χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή, η αντιμετώπιση των
μέσων ήταν ανάλογη, αν εξαιρέσει κανείς τον τελευταίο χρόνο με το σκάνδαλο της
Μονής Βατοπεδίου. Τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου παρέμεναν στο
απυρόβλητο, αν και όπως φαίνεται από τα πράγματα, ήξεραν ποια ήταν η πραγματική
κατάσταση της χώρας. Ακόμη και το 2009, όταν όλοι ήξεραν πως τα νούμερα δεν
βγαίνουν, τα μέσα αποφάσισαν να σιωπήσουν, στηρίζοντας το υφιστάμενο σύστημα
εξουσίας, προσδοκώντας πως θα διασωθούν και στη δύσκολη εποχή που θα επέβαλε το
ΔΝΤ. Το κεντρικό ερώτημα είναι αν τα μέσα, ως οργανικό κομμάτι της εξουσίας,
ήξεραν για το ΔΝΤ και απέκρυπταν την αλήθεια από το κοινό τους.
Η αλήθεια είναι πως τώρα, αν και βρίσκονται σε δύσκολη
κατάσταση έχουν στρατηγική. Στηρίζουν και εφαρμόζουν το Μνημόνιο καλύτερα από
την κυβέρνηση. Για παράδειγμα, είναι τα πρώτα που άνοιξαν το χορό των ατομικών
συμβάσεων. Είναι τα πρώτα που επικαλούμενα τη μείωση των διαφημιστικών εσόδων,
ξεφορτώνονται με συνοπτικές διαδικασίες το προσωπικό τους.
Έχουν ως στόχο να εξαφανίσουν τους ανταγωνιστές τους,
προσδοκώντας πως σε μια μικρότερη πίτα, με χαμηλότερο κόστος λειτουργίας θα
εξακολουθήσουν να υπάρχουν χωρίς να έχουν όμως το ίδιο πολιτικό «εκτόπισμα».
Δεν βάζουν το χέρι στις δικές τους τσέπες για να σώσουν τις επιχειρήσεις τους,
διότι δεν θέλουν να ρισκάρουν τα κέρδη από το πάρτι. Οπότε η εξάρτησή τους από
τις τράπεζες παραμένει. Η μάχη το επόμενο διάστημα, κατά την προεκλογική
περίοδο και μετά θα είναι να χορηγήσουν τα νέα δάνειά τους οι τράπεζες, με
έγκριση των τροικανών σε ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους.
