Μια από τις νέες λέξεις που χρησιμοποιούνται συχνά
στον καθημερινό δημόσιο λόγο είναι η «κινεζοποίηση». Έτσι χαρακτηρίζεται η τάση
εξομοίωσης των μισθών στην Ελλάδα με τους αντίστοιχους της Κίνας. Θα μπορούσαμε
να πούμε «βαλκανοποίηση» και να εννοούμε το ίδιο πράγμα, αλλά ο όρος αυτός
συνήθως έχει γεωπολιτική σημασία. Ο όρος «κινεζοποίηση» (chinafication)
εμφανίζεται και στην αμερικανική πολιτική φιλολογία, όμως εδώ το περιεχόμενό
του δεν είναι μόνο μισθολογικό, αλλά παραπέμπει στη συρρίκνωση της δημοκρατίας,
στην αδιαφάνεια και στον αυταρχισμό α λα κινεζικά. «Chinoiserie, χρυσέ μου»
(σινουαζερί), θα έλεγε η Μαντάμ Σουσού, καθώς η λέξη αυτή περιγράφει ένα αρκετά
παλιό διακοσμητικό στιλ που μιμείται κινέζικα μοτίβα και τεχνοτροπίες.
της Μαριάννας Τζιαντζή
Η κατοχύρωση των νέων κατώτατων μισθών και
ημερομισθίων, που επισημοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα, είναι ένα τεράστιο άλμα
στην πορεία της χώρας προς την κινεζοποίηση, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό της
εργασίας. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για «μανωλαδοποίηση», καθώς
πορευόμαστε για εργασιακές σχέσεις α λα Μανωλάδα.
Ας θυμηθούμε ότι πριν τέσσερα χρόνια
πραγματοποιήθηκε στη Μανωλάδα της Ηλείας η πρώτη απεργία των αλλοδαπών εργατών
που εργάζονταν στις φυτείες της φράουλας, τα «τοξικά φραουλοχώραφα» όπου
φυτρώνει ο λεγόμενος κόκκινος χρυσός. Τότε το μεροκάματο ήταν 22-23 ευρώ και το
αίτημα των απεργών ήταν η αύξησή του στα 30. Τελικά, οι εργοδότες συμφώνησαν προφορικά
στο ημερομίσθιο των 25-26 ευρώ, το οποίο μοιάζει αστρονομικό σε σύγκριση με
ό,τι ισχύει στην Ελλάδα του 2012.
Σήμερα η κυβέρνηση μας οδηγεί πέρα από τη Μανωλάδα,
αφού το κατώτατο μικτό ημερομίσθιο διαμορφώνεται στα 22,83 και στα 26,18 ευρώ
(για τους γέρους άνω των 25 ετών), δηλαδή καθαρό είναι κάτω των 20 ή των 25
ευρώ, πολύ χαμηλότερο από ό,τι έπαιρναν προ κρίσης οι Πακιστανοί, οι
Μπανγκλαντεσιανοί και οι Bούλγαροι Ρομ της εύφορης ηλειακής πεδιάδας. Οι
μετανάστες δεν έγιναν αδέλφια μας, αλλά εμείς γίναμε εν μισθώ αδελφοί τους.
Η μανωλαδοποίηση, λοιπόν, είναι εδώ. Η πορεία προς
την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή προς τη διάσωση και την κερδοφορία των τραπεζών
και του μεγάλου κεφαλαίου, πατά επί ζωντανών πτωμάτων. «Μanoladerie,
μανωλαδερί, γίναμε», θα έλεγε και η Μαντάμ Σουσού.
