«Εμείς αρνηθήκαμε το μνημόνιο γιατί θέλουμε να υπάρχει ελπίδα και δικαίωμα στο όνειρο για τις κοινωνικές δυνάμεις». Αυτό δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς την Παρασκευή στα Αμπελάκια, συνεχίζοντας πιστός στην πολιτική γραμμή που έχει χαράξει: Της απόρριψης του μνημόνιου, το οποίο έχει συνάψει η κυβέρνηση με την τρόικα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Παράλληλα, ο πρόεδρος της ΝΔ συνεχίζει να επιτίθεται εναντίον όλων εκείνων των «εξαπτέρυγων» που στήριξαν τη συγκεκριμένη επιλογή, κυρίως δε της Μπακογιάννη και του Καρατζαφέρη, με αποτέλεσμα να εισπράττει, όπως είναι απολύτως λογικό, τη δική τους σφοδρή αντίδραση. Ειδικά ενόψει των δημοτικών εκλογών, στις οποίες το κόμμα του Σαμαρά μοιάζει να κατέρχεται πιο απομονωμένο και από το κυβερνών ΠΑΣΟΚ, κινδυνεύοντας να χάσει ακόμη και την παραδοσιακά δική του Βόρεια Ελλάδα!
Το σχέδιο που έχει στο μυαλό του ο Σαμαράς, οι συνεργάτες που του έχουν απομείνει πιστοί και η μερίδα της αστικής τάξης που τον στηρίζει, δεν είναι περίπλοκο. Το παρουσίασε, άλλωστε, ο ίδιος στην Εκτελεστική Γραμματεία της ΝΔ, την Πέμπτη 26 Αυγούστου. «Η ΝΔ, τους μήνες που μεσολάβησαν, τακτοποίησε τα του οίκου της, τράβηξε διαχωριστική γραμμή με το παρελθόν», είπε στην εισήγησή του, για να προσθέσει αμέσως μετά: «Τώρα θα κάνει το επόμενο βήμα. Θα ανοιχτεί ακόμη περισσότερο στην κοινωνία. Θα αρχίσει να οικοδομεί ένα μεγάλο πλειοψηφικό συνασπισμό δυνάμεων που απορρίπτουν τα αδιέξοδα του μνημονίου και στηρίζουν την εναλλακτική προοπτική».
Με άλλα λόγια: Καθώς η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και της λαϊκής πλειονότητας κλιμακώνεται, εντείνεται η δυσφορία και η αγανάκτηση και αυξάνεται επικίνδυνα η απειλή κοινωνικών εκρήξεων (που θα εκδηλωθούν με το δικό τους τρόπο και σε μάλλον ανύποπτο χρόνο) και μεγάλων ανατροπών στο πολιτικό σκηνικό. Παρά το γεγονός δε ότι οι «από πάνω» παραμένουν συνειδητά στρατευμένοι στα καθήκοντα που περιγράφει το μνημόνιο, με στόχο να σωθούν από τη χρεοκοπία και, ταυτόχρονα, να αλλάξουν ριζικά υπέρ τους το τοπίο στις εργασιακές σχέσεις, δεν μπορεί παρά να γνωρίζουν τα αδιέξοδα και τους κινδύνους.
Όλοι αυτοί είναι απίθανο να μην προβλέπουν ότι θα έρθει η στιγμή (και ίσως, πιο σύντομα από ότι φαντάζονται) που θα δημιουργηθεί πράγματι μια κοινωνική πλειοψηφία σε βάρος του μνημονίου, ζητώντας την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του ή και τη συνολική απόσυρσή του. Μια πλειοψηφία ενδεχομένως σιωπηρή και σίγουρα ετερόκλητη, η οποία όμως θα είναι δυναμική και, ενδεχομένως, ανεξέλεγκτη. Για το λόγο αυτό, ωθούν τον Σαμαρά να πλασαριστεί από τώρα σε αυτό το στρατόπεδο, ώστε να μην περάσει εξ’ ολοκλήρου στα χέρια της Αριστεράς, συστημικής και μη, καθώς και των πιο ριζοσπαστικών κοινωνικών τμημάτων.
Εδώ, αξίζει ασφαλώς να σημειωθεί ότι, ήδη, αρκετά «μικρομεσαία» τμήματα της αστικής τάξης –όπως αποτυπώνεται στις δηλώσεις των προέδρων της ΕΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ (έμποροι), Β. Κροκίδη και Δ. Ασημακόπουλου αντιστοίχως– ξιφουλκούν ολοένα περισσότερο κατά του «αντιαναπτυξιακού χαρακτήρα» του μνημονίου, χρησιμοποιώντας μάλιστα πανομοιότυπα επιχειρήματα με τον πρόεδρο της ΝΔ.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το χαρτί του πατριωτισμού που βγάζει πάλι από τη φαρέτρα του ο Σαμαράς, καθώς είναι μάλλον αναμενόμενο ότι η κρίση επωάζει τη στροφή της κοινωνίας σε πιο εθνικιστικές θέσεις, πάνω στις οποίες η αστική τάξη θα επιδιώξει να οικοδομήσει την ηγεμονία της στην επόμενη, μετά-ΔΝΤ περίοδο. «Ο Σαμαράς διαθέτει δύο πολύτιμα όπλα στο οπλοστάσιό του. Το ένα αφορά στις απόψεις και τη στάση του στα εθνικά θέματα. Αν ο συκοφαντημένος πατριωτισμός του δεν εκτραπεί σε φτηνό εθνικιστικό παραλήρημα, θα αποδειχθεί ενισχυτικός στην εδραίωση ενός σοβαρού ηγετικού προφίλ», έγραφε χαρακτηριστικά ο Γ. Τριάντης στο Παρόν, στις 27 Ιουνίου.
Φαίνεται ότι ο Σαμαράς επιφυλάσσει για τον εαυτό του ένα ρόλο ανάλογο με εκείνο που προσπαθεί σήμερα να παίξει ο (ακρο)δεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος κατήγγειλε τη συμφωνία με το ΔΝΤ αφού η προηγούμενη κυβέρνηση των Σοσιαλιστών είχε φέρει σε πέρας το μεγαλύτερο μέρος των όσων αυτή προέβλεπε.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι η πολιτική αυτή έχει κοντά ποδάρια και δεν μπορεί να πάει μακριά ούτε τον Σαμαρά ούτε τη ΝΔ. Η βασική αιτία γι’ αυτό –πέρα φυσικά από το ότι η Ελλάδα δεν είναι Ουγγαρία– είναι πως ότι και να κάνει η ΝΔ για να αλλάξει πρόσωπο, για τον κόσμο θα εξακολουθεί να είναι ένα καμένο χαρτί. Ειδικά όσο ο νυν πρόεδρός της κάνει θετικές αναφορές στα γενναία μέτρα που είχε προτείνει ο προκάτοχός του Καραμανλής, λίγο προτού συντριβεί στις τελευταίες εκλογέςŸ
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου