ΠΑΣΟΚ, ΣΕΒ, ΓΣΕΕ: η τρόικα της πείνας

Την ερχόμενη Τετάρτη ή Πέμπτη και αφού εγκριθεί από τους γκαουλάιτερ της τρόικας, θα καταθέσει η υπουργός Εργασίας Λ. Κατσέλη το νομοσχέδιο για τους μισθούς και τις συμβάσεις των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.

 Με το νομοσχέδιο αυτό, η άτυπη «εγχώρια τρόικα», την οποία συγκρότησαν με μυστικές διαπραγματεύσεις ο ΣΕΒ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΓΣΕΕ, υπό την εποπτεία της μεγάλης τρόικας, επιχειρεί να επιβάλει καθεστώς πείνας και ατομικής διαπραγμάτευσης. 

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ 

Αφού αρχικά, με το «μνημόνιο 1», ξεμονάχιασαν τους εργαζόμενους του Δημόσιου και τους συνταξιούχους (όπου η ΓΣΕΕ άφησε μόνη της την ΑΔΕΔΥ), με το «μνημόνιο 3» στρέφουν τώρα τα πυρά τους στους εργαζόμενους του ιδιωτικού, μεθοδεύοντας την καθολική μείωση των γλίσχρων μισθών τους κατά 12%, τη στιγμή που ο πληθωρισμός πλησιάζει το 6%. Αποτέλεσμα: Κάτω οι πραγματικοί μισθοί κοντά στο 20% και αυτό μόνο με τα επίσημα στοιχεία.

Η πονηρή Λούκα Κατσέλη κατάφερε να μείνει σχεδόν έξω από το κάδρο του ξεπουλήματος, αδειάζοντας τον αδαή Παναγόπουλο, με το αριστοτεχνικό κάρφωμα των μυστικών διαπραγματεύσεων ΣΕΒ-ΓΣΕΕ. Έσκουζε διαψεύδοντας στα κανάλια ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αλλά την επομένη και δημόσια τον κάρφωσε διπλά ο Δασκαλόπουλος. Έξι ώρες διαπραγματευόμασταν στα γραφεία μας, είπε και αναρωτήθηκε: Ζούσα σε άλλον κόσμο επί έξι ώρες;

Η μεθόδευση της νέας ληστείας του εργατικού εισοδήματος προωθείται μέσω της ουσιαστικής κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων. Ο Παναγόπουλος πανηγύριζε το καλοκαίρι, διότι πέτυχε τη «σωτηρία» της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και της κρατικής Διαιτησίας, αποδεχόμενος μηδενικές αυξήσεις, δηλαδή πραγματικές μειώσεις, βάσει του καλπάζοντος πληθωρισμού. Η αλήθεια είναι, ότι τελικά, οι μεγάλοι τροικανοί μικρή σημασία έδωσαν στην ΕΓΣΣΕ, διότι αυτή αποτελούσε μόνο τη βάση για τις κλαδικές συμβάσεις, οι οποίες κατά κανόνα διαμορφώνονταν αρκετά υψηλότερα από τη Γενική Σύμβαση. Και για ποια Διαιτησία θα μιλάμε, όταν θα υπερισχύουν οι επιχειρησιακές έναντι των κλαδικών; Τα επιχειρησιακά σωματεία, αποδυναμωμένα από τη χρόνια κρίση των συνδικάτων και απομονωμένα έναντι των εργοδοτών τους, δεν θα μπορούν μόνα τους να αντιμετωπίσουν τις πιέσεις.

Το πώς κινήθηκε ο Παναγόπουλος μαθεύτηκε από τη δημόσια επιστολή που έστειλε στην Λ. Κατσέλη και στον καθηγητή Ι. Κουκιάδη, που σκαρώνει το νομοσχέδιο, την οποία κοινοποίησε στον Τύπο, την Παρασκευή.

Κατ’ αρχήν, αποδεικνύεται ότι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αποδέχτηκε τη λογική «σύμβασης ειδικών συνθηκών», όπως χαρακτηρίζει τη συμφωνία μείωσης των μισθών σε μια επιχείρηση. Αφού συμφώνησε, άρχισε τα παζάρια των «περιορισμών». Σύμφωνα με την επιστολή του, ζήτησε: Πρώτο, «βασικά κριτήρια που θα πιστοποιούν ότι μία επιχείρηση κινδυνεύει». Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο σήμερα, είναι να δείξει ένα εργοδότης ότι κινδυνεύει η επιχείρησή του.

Δεύτερο, «θεσμικό πλαίσιο διάσωσης επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας», τη στιγμή που αυτά τα δυο είναι έννοιες ασύμβατες για τον εργοδότη. Τρίτο: όχι γενικευμένο «κουστούμι» –όπως το χαρακτηρίζει– μείωσης των μισθών κατά 12%. Δηλαδή, παζαρεύει μειώσεις α λα κάρτ! Τέταρτο: Όχι απολύσεις και όχι ελαστικές σχέσεις εργασίας, εκεί που υπογράφεται «σύμβαση ειδικών συνθηκών». Αυτό είναι και το πιο σοβαρό για τους εργοδότες, διότι αυτοί στοχεύουν και στα τρία (μειώσεις μισθών, απολύσεις και ελαστικότητα). Ίσως εκεί να σκάλωσαν οι διαπραγματεύσεις.

Φυσικό είναι η μεγάλη τρόικα, όπως και ο ΣΕΒ, να επιδιώκουν μια καθαρή, σαφή διατύπωση στο νόμο για γενικευμένη υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, χωρίς κανέναν περιορισμό. Αλλά, νομίζουν τα αφεντικά της ΠΑΣΚΕ (και της ΔΑΚΕ, που για την ώρα, ποιούν τη νύσσα) ότι με τις «ασφαλιστικές δικλείδες» που διαπραγματεύονται, θα σταματήσουν με χαρτιά τη χιονοστιβάδα;

Το τι νομοσχέδιο θα παρουσιάσει η κυβέρνηση και η τρόικα, θα το δούμε την ερχόμενη εβδομάδα. Οπωσδήποτε κάτι θα φροντίσουν να δώσουν και στη ΓΣΕΕ, διότι την χρειάζονται ακόμη, και πολύ μάλιστα, στο ρόλο του αρχιπυροσβέστη. Ωστόσο, η άλλη πλευρά (τρόικα, δηλαδή ξένες και εγχώριες τράπεζες συν βιομήχανοι) δεν έχουν καμία όρεξη να μη φάνε από το στρωμένο τραπέζι.

Η ΓΣΕΕ πορεύτηκε με τη γραμμή «όλα τα μέρη θ’ αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους δηλ. οι εργοδότες, οι Τράπεζες, το κράτος και οι εργαζόμενοι» για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Πρόκειται για μια σοσιαλδημοκρατική λογική της ταξικής συνεργασίας, η οποία μπορούσε κάτι να πετυχαίνει στην προηγούμενη εποχή. Αυτή η γραμμή, τώρα, καταρρέει πλήρως.

Η άλλη λογική, αυτή του ταξικού αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης, είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσει το εργατικό κίνημα στις επερχόμενες συγκρούσεις. Και περνά έξω και όχι μέσα από τη ΓΣΕΕ.