ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Νέες σημαντικές παρεμβάσεις προετοιμάζει για το επόμενο διάστημα η Πρωτοβουλία Οικονομολόγων - Πανεπιστημιακών που συγκροτήθηκε με άξονα κείμενο υπογραφών υπό τον τίτλο «Παύση πληρωμών – έξω από το ευρώ».
Ειδικότερα έχουν ξεκινήσει οι προεργασίες ώστε στα μέσα του Σεπτέμβρη να πραγματοποιηθεί στην Αθήνα διεθνές συνέδριο ενάντια στο ΔΝΤ και τα αντιλαϊκά προγράμματα λιτότητας. Στόχος της συνάντησης είναι να μεταφερθεί η διεθνής εμπειρία από την πάλη κατά του μισητού οργανισμού για την ανατροπή των κάθε λογής μνημονίων κι επίσης να τεκμηριωθεί η δυνατότητα εξόδου από το ευρώ κι εφαρμογής μιας άλλης φιλολαϊκής οικονομικής πολιτικής. Σ’ αυτή την κατεύθυνση εξετάζεται ο συντονισμός και με άλλες κινήσεις που έχουν συγκροτηθεί ενάντια στο ΔΝΤ με στόχο την ανατροπή του μνημονίου, όπως είναι εντός της Ελλάδας το Αριστερό Βήμα Διαλόγου, κινήσεις καλλιτεχνών και διανοουμένων, αλλά κι άλλες εκτός της Ελλάδας. Παράλληλα, η Πρωτοβουλία Οικονομολόγων εξετάζει τη δυνατότητα δικαστικής προσφυγής κατά του ελληνικού Δημοσίου για να έρθουν στην επιφάνεια τα στοιχεία που αφορούν το δημόσιο χρέος. Επίσης έχουν προγραμματιστεί μια σειρά εκδηλώσεων ώστε ο στόχος «παύση πληρωμών - έξοδος από το ευρώ» να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους.
Ενώ η παραπάνω δραστηριότητα της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στους εργαζόμενους και στον κόσμο της Αριστεράς, από την άλλη πληθαίνουν οι πολιτικές επιθέσεις και κριτικές που δέχεται, οι περισσότερες εκ των οποίων κινούνται στη λογική της επαναστατικής πλειοδοσίας ή αναπαράγουν την καταστροφολογία της επίσημης απολογητικής. Μόνο το τελευταίο 15ήμερο η Πρωτοβουλία Οικονομολόγων είχε την τιμητική της από το Ριζοσπάστη, που της αφιέρωσε ένα δισέλιδο, την εφημερίδα του ΕΕΚ, Νέα Προοπτική, που κι αυτή αφιέρωσε ένα δισέλιδο, τον Τάκη Φωτόπουλο, που μας τίμησε με ένα νέο άρθρο του από τη στήλη του στην Ελευθεροτυπία, από την Αυγή, μέσω άρθρου του Κώστα Καλλωνιάτη που ξεχώριζε ωστόσο για την καλόπιστη και δημιουργική κριτική του και από συλλογικό άρθρο που φιλοξενήθηκε στο Πριν με υπογραφές πέντε αγωνιστών (Βαγγέλης Ζέρβας, κ.λπ.).
Απ’ όλα αυτά λοιπόν, ξεχωρίζουμε: Πρώτο, ότι η κριτική προτιμά την επιλεκτική ανάγνωση των δύο κειμένων που μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί (δηλαδή του κειμένου υπογραφών και της προκήρυξης που εκδόθηκε στις 17 Ιούνη, τη μέρα της εκδήλωσης στη Σίνα κι είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα www.nomoneynodebt.gr) με κριτήριο να βοηθά τα εκ των προτέρων συμπεράσματα. Αν διαβάζονταν τα κείμενα από την αρχή μέχρι το τέλος (κι ειδικότερα οι αντιπροτάσεις για αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου στο 45% ή οι αυξήσεις σε μισθούς - συντάξεις - επιδόματα ανεργίας) τότε κριτικές όπως για παράδειγμα ότι αποτελούν φιλικές συστάσεις προς την κυβέρνηση θα φαινόντουσαν απλώς μικρόψυχες και προσχηματικές.
Δεύτερο, μέρος των κριτικών εξετάζει τις προτάσεις αποσπασματικά για να καταλήξει ότι αποτελούν όχημα για τη διάσωση του καπιταλισμού. Το ισχυρό τους όμως χαρτί είναι η εσωτερική τους συνοχή. Το γεγονός δηλαδή ότι η έξοδος από το ευρώ κι η παραγραφή του χρέους συνοδεύονται αναγκαστικά από το στόχο της εθνικοποίηση των τραπεζών ώστε να μην καταρρεύσουν, από φραγμούς στη κυκλοφορία των κεφαλαίων ώστε να μη φύγουν τα κεφάλαια στο εξωτερικό, κι από αυξήσεις σε μισθούς - - συντάξεις, που θα ξεπερνούν το επίπεδο της υποτίμησης, ώστε η υποτίμηση να μη γυρίσει σε βάρος των εργαζομένων και να διαφυλαχθεί η αγοραστική τους δύναμη.
Τρίτο, μέρος της κριτικής εστιάζεται στο ότι δεν τίθεται θέμα εξόδου από την ΕΕ. Πραγματικά απαιτείται πολύ δογματισμός για να μη γίνονται αντιληπτά τα πλήγματα που θα φέρει στη συνοχή της ΕΕ σήμερα μια έξοδος από το ευρώ, υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα. Οι εχθροί μας πάντως (όχι οι διαπρύσιοι, αυτοί που βρίσκονται δίπλα) το ομολογούν. Με βάση τη Μέρκελ «η νομισματική ένωση είναι η κοινή μας ιδέα. Είναι θέμα λίγο πολύ της διαφύλαξης της ίδιας της ευρωπαϊκής ιδέας. Αυτό είναι το ιστορικό μας καθήκον, καθώς αν αποτύχει το ευρώ θα αποτύχει η Ευρώπη». (Financial Times, 24 Ιούνη).
Τέταρτο, άλλη κριτική χαρακτηρίζει ειδικά τη θέση για έξοδο από το ευρώ ως εθνικιστική και επαρχιώτικη, στην πιο χυδαία - ευρωλιγούρικη εκδοχή της. Πρόκειται για θέση που δεν έχει αντιληφθεί το παραμικρό από την αντιδραστική μετάλλαξη της ΕΕ το τελευταίο διάστημα κι εξακολουθεί να την αντιμετωπίζει σαν «σπίτι των λαών» κι εγγυητή της δημοκρατίας και της αναδιανομής. Οι φορείς αυτής της άποψης κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στην πλήρη ταύτισή της με το ΔΝΤ, τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην επιβολή προγραμμάτων λιτότητας, κ.ο.κ.
Πέμπτο στοιχείο κριτικής, μεταξύ πολλών άλλων, είναι η παραπομπή της ικανοποίησης όλων των αιτημάτων από την παύση πληρωμών μέχρι την αναδιανομή μετά την επανάσταση. Οπότε για σήμερα το μόνο που μένει να διεκδικείται από το χώρο εργασίας μέχρι τις διαδηλώσεις και τα κείμενα υπογραφών ως στόχος πάλης είναι η εργατική ή η λαϊκή εξουσία. Ο,τιδήποτε λιγότερο χαρακτηρίζεται ρεφορμισμός. Κι όσο για ερωτήματα όπως ποιοι θα είναι οι στόχοι που θα κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους ή πώς θα αποτραπεί άμεσα η λαίλαπα παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.
