Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

«Καλύτερα να ’χα καεί τότε...»

MAPIANNA TZIANTZH

Κάποτε λέγαvε ότι το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι ο «Αλβανός τουρίστας». Σήμερα με ανέκδοτο μοιάζει η φράση «επώνυμος Αλβανός». Ωστόσο, υπάρχει ένας 29χρονος Αλβανός που κέρδισε την επωνυμία, που έγινε «αναγνωρίσιμος» όχι μέσα από τους δρόμους του λαϊφστάιλ, αλλά εξαιτίας μιας εθνικής τραγωδίας: είναι ο 29χρονος Σπύρος Κιόσιας, ο μοναδικός που επέζησε από τη φονική πυρκαγιά στην Αρτέμιδα της Ηλείας τον Αύγουστο του 2007.



 Ο 26χρονος τότε εργάτης έσκαψε με τα χέρια του ένα όρυγμα, ρίχτηκε μέσα, έγινε ένα με το χώμα και η φωτιά πέρασε από πάνω του χωρίς να τον σκοτώσει. Νοσηλεύτηκε για μήνες στο Ερρίκος Ντύναν και άρχισε να εργάζεται οικοδόμος στη Ζαχάρω, παρόλο που τα εγκαύματα του είχαν αφήσει αναπηρία 40%. H ιστορία του, που έγινε γνωστή χάρη σε δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, συγκίνησε πολλούς και, τελικά, ο Σπύρος βρήκε πέρυσι δουλειά ως φύλακας στην κατασκήνωση του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, στο περιβαλλοντικό πάρκο Αντώνης Τρίτσης στον Ίλιον. Μισθός 628 ευρώ καθαρά κι ένα σπιτάκι για να μένει.
Δύσκολοι καιροί για τους προσκόπους (περικοπές στην κρατική επιχορήγηση, μειωμένες χορηγίες) και ξαφνικά ο Σπύρος βρέθηκε στο δρόμο, με το χαρτί της απόλυσης στο χέρι. «Καλύτερα να ’χα καεί τότε μαζί με τους άλλους, παρά αυτό το μαρτύριο», λέει στον Μάκη Νοδάρο (Ελευθεροτυπία).
Με τους νέους νόμους για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, η Ελλάδα καίει τα παδιά της, καίει το παρόν και το μέλλον της νέας γενιάς, καίει μαζί τους και κάποια παιδιά από ξένο τόπο, σαν τον Σπύρο, που μόχθησαν και ίδρωσαν για να χτιστεί η άλλοτε «ισχυρή Ελλάδα». Με το κορμί σακατεμένο, ο Σπύρος γίνεται «δύο φορές Έλληνας», όπως έλεγαν κάποτε για τους κρατούμενους της Μακρονήσου. Την πρώτη φορά σαν σύμβολο της Ελλάδας που θέλει να ζήσει, που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες και, τη δεύτερη, ως νέος που πετιέται στους πέντε δρόμους για να «σωθεί η χώρα»...
Ζωντανό πυρπολημένο φάντασμα έχει γίνει ο Σπύρος, δύσκολο όμως να στοιχειώσει τη ζωή και τα όνειρα αυτών που ψήφισαν τα μέτρα, των τωρινών εμπρηστών της ζωής και της ελπίδας.